Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη

Χριστέ και Παναγία μου
άκου την ιστορία μου
από μικρός ορφάνεψα
έκλαψα και ζητιάνεψα
και κείνη τώρα που αγαπώ
πάει με τσάκισε στα δυο
Χριστέ και Παναγιά μου
μέτρα τα βασανά μου

Χριστέ και Παναγία μου
πικρή είν’ η ιστορία μου
τα χείλη μου δε γέλασαν
κι όλοι τους με ξεγέλασαν
και μία μέρα ένα πρωί
πρέπει να φύγω απ’ τη ζωή
Χριστέ και Παναγιά μου
μέτρα τα βασανά μου

Θέλω να φύγω, μακριά απ’ τους ανθρώπους
από τα μάτια τους να σβήσω, να χαθώ
σ’ ένα βουνό, σε μια σπηλιά, σε ξένους τόπους
τον κάθε πόνο της καρδιάς μου να ξεχνώ
σ’ ένα βουνό, σε μια σπηλιά, σε ξένους τόπους
τον κάθε πόνο της καρδιάς μου να ξεχνώ.

Όλες τις νύχτες, το ζεστό το καλοκαίρι
θέλω να βγαίνω, και τ’ αστέρια να μετρώ
όλους τους πόνους να τους βάζω στο `να χέρι
και μακριά απ’ την καρδιά να τους πετώ
όλους τους πόνους να τους βάζω στο `να χέρι
και μακριά απ’ την καρδιά να τους πετώ.

Ποτέ μου πια να μην πονώ, να μην δακρύζω
θέλω να ζήσω ευτυχισμένος, να γελώ
στο κάθε τι, αγάπη μόνο να χαρίζω
στο κάθε τι, μ’ αγάπη μόνο να μιλώ
στο κάθε τι, αγάπη μόνο να χαρίζω
στο κάθε τι, μ’ αγάπη μόνο να μιλώ.

Τόσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν,
και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να 'χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε

Δρόμοι που χάθηκα
γωνιές που στάθηκα
δάκρυα που πίστεψα
παιχνίδια στο νερό.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Νύχτες που έκλαψα
γέφυρες που έκαψα
άστρα π’ αγάπησα
που πάω και τι θα βρω.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Λόγια που ξέχασα
φίλοι που έχασα
καημέ μεγάλε μου
ας πάμε τώρα οι δυο.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.

Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.

Παλικάρι χλωμό
σ’ ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π’ αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.