Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου

Ήλιε μη μου το ξυπνήσεις,
Ζεφυρε μην του μιλάς,
άγγελε μην του γελάς
και μου το ξυπνήσεις τώρα

Που κοιμήθει ,νάνι νάνι
σαν κλωνάρι μυγδαλιάς.

Σε ψηλό βουνό θ΄ανέβω
να το δω να περπατά,
παγονιού φτερά ντυμένο,
πικροθάλασσα πλατιά.

Νάνι νάνι ,νάνι νάνι,
δεν θα το ξανάειδω πια...

Μέσ’ από πράσινες ελιές
και στάχυα χρυσοφόρα
δεν είσαι πόλη από χαλκό,
ούτ’ απ’ αχάτη χώρα.

-Σε ξέρει ο Θεός
και το καλό δεν σε ξεχνά ποτέ του,
σε ξέρει ο ήλιος και η βροχή
στα πόδια του Ταϋγέτου.

Μένουν τα πάντα ανάλλαχτα
τα σπίτια οι ζευγολάτες
και κουδουνίζουν οι πλαγιές
κι αχολογούν οι στράτες.
--
Σαν ένας ύμνος στην χαρά
των δουλευτών τα χέρια
σπέρνουν, θερίζουν, γνέθουνε,
σφυροκοπούν τη γης.
-
Και μες στα λόγγια απλώνεσαι
πιο ειρηνικό απ’ τ’ αστέρια
κυψέλη ηλιοπλημμύριστη,
χωριό της προκοπής.

Δὲ θὰ ξανάρθω πιὰ κοντά σου
να μὴν ακούσεις τὸ ποτάμι
που μὲς στὸ στήθος μου κυλά.
Αν δείς τὸν ήλιο νὰ σου γνέφει
τὸν έσπερο να σὲ ρωτά,
βάλε τὰ σπάρτα τὰ μαλλιά σου
τὶς μυγδαλιὲς στὴν αγκαλιά σου
κι᾿ έβγα νυφούλα στὰ βουνὰ
Έβγα νυφούλα στὰ βουνά.
κι᾿ αν σε ρωτήσουνε τ᾿ αλάφια,
αν σε ρωτήσουν τα πουλιά,
πές τους: θὰ βγω με το φεγγάρι,
με τρεις αγγέλους συντροφιά!
Διπλὸ γαρύφαλλο στ᾿ αφτί μου,
η μάνα μου καὶ τ᾿ άλογό μου,
ο Ἰησούς Χριστὸς κ᾿ εφτὰ παιδιά!

Δίχως πανί, δίχως κουπί, αν μας σέρνει
ο γιαλός μας,
δίχως άστρο αν μας θέλει η νύχτα,
δίχως ήλιο αν μας καλεί η ημέρα,
πού είναι ο κόσμος;

Δε με κατάλαβες
Όλη τη νύχτα ήμουνα πλάι σου
Προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα
Πάλευα όλη τη νύχτα
Ο αγέρας επέμενε
Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου
σαν δυο φύλλα ουρανού
και σε σκέπασα
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
δίχως χέρια τον κόσμο