Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.

Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.

Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.

Στη φυλακή με κλείσανε
οι δυνατοί του κόσμου
κι έσπασα πόρτες κλειδαριές
να 'ρθω σε σένα φως μου

Και σαν τρελός σε γύρεψα
μα εσύ δεν εφαινόσουν
και πικραμένος γύρισα
να με ξανακλειδώσουν

Τα σίδερα λυγίσανε
από το βογγητό μου
και στέρεψαν για να διαβώ
οι ποταμοί του δρόμου

Έχω έν’ αηδόνι στο κλουβί
κι απ’ το καημό του λιώνει
έχω έν’ αηδόνι στο κλουβί
και μοίρεται, τ’ αηδόνι.

Μου λέει για τις αμυγδαλιές
π’ ανθίζουν άσπρο χιόνι,
μου λέει για τις τριανταφυλλιές
και μοίρεται, τ’ αηδόνι.

Και παραδέρνει ανώφελα
και τα φτερά τ’ απλώνει,
κάθε που φεύγουν τα πουλιά
κι αναριγούν οι κλώνοι.

Μου λέει για τις αμυγδαλιές
π’ ανθίζουν άσπρο χιόνι,
μου λέει για τις τριανταφυλλιές
και μοίρεται, τ’ αηδόνι.

Έχω έν’ αηδόνι στο κλουβί
κι απ’ το καημό του λιώνει
έχω εν’ αηδόνι στο κλουβί
και μοίρεται, τ’ αηδόνι,
και μοίρεται, τ’ αηδόνι,
και μοίρεται, τ’ αηδόνι.

Μακριά μακριά θα πάω να ζήσω
θα'χω τα βλέφαρα κλειστά
να μην κοιτάζω ποτέ πια πίσω
ούτε τριγύρω, ούτε μπροστά.

Ας πει ο καθένας ό,τι θέλει
πως έχω τώρα ορμές τρελού
ψυχή δεν είμαι...Είμαι νεφέλη
με σπρώχνει τ'αεράκι αλλού.

Θα γίνω κρίνο με τα κρίνα
θα μάθω αν έχουνε καρδιά
αν ονειρεύονται κι εκείνα
και ξεψυχούνε στα κλαδιά.

Και στα φεγγάρια τ'ασημένια
στον κρυσταλλένιο το γιαλό
τη γλώσσα την τριανταφυλλένια
θα μάθω να κρυφομιλώ.

Θα μάθω πώς κρυφαγαπούνε
και κλαίνε οι πράσινοι κισσοί
και τ'αστεράκια θα μου πούνε
τη θλίψη τους που'ναι χρυσή.

Μακριά μακριά
Γλυκά γλυκά
σιγά σιγά.

Τώρα που παίζει το βιολί
κι έχουμε πιει τόσο πολύ
που μ’ έναν έρωτα τρελό
σαν νά `μαστε δεμένοι.

Σ’ ένα συντρόφεμα ζεστό
βάλε ξανά να ζαλιστώ
μέσα στο όνειρό σου να κλειστώ
το μόνο που μου μένει.

Γιατί άμα λείψει το κρασί
και φύγεις έξαφνα και συ
και βουβαθεί και το βιολί
με το γλυκό βραχνά του.

Μες στης καρδιάς μου το κενό
μεγάλο σαν τον ουρανό
θ’ ακούσω πάλι το βραχνό
τραγούδι του θανάτου.