Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Λάμπρου Πορφύρα

Θαλασσινό φθινόπωρο
στον πάτο έχει σκεπάσει,
τις αστραπές των κοχυλιών
και των φυκιών τα δάση .

Και μια θολούρα αδιάκοπη
ποιος ξέρει που’ χει πάρει,
τις αστραπές των κοχυλιών
και των φυκιών το σμάρι

Σαν κάστρα που ρημάξανε
τα βράχια στο Λιμάνι,
μόνο, της μπόρας έμειναν,
οι γλάροι καπετάνιοι.

Κι η χειμωνιάτικη νυχτιά
μονάχα αυτή το ρίχτει,
στην κυματούσα θάλασσα
το σκοτεινό της δίχτυ.

Θαλασσινό φθινόπωρο…

Ωραία γυναίκα, το τρελό το γέλιο σου διαβαίνει
σα μάταιος ήχος και σκορπά κι ούτε μία ηχώ ξυπνά
στην ακατάδεχτη καρδιά που αγάπη τηνε δένει
μ’ αθώα χαμόγελα βουβά.

Μ’ αυτά που δείχνουνε χαρά με κάποια που σκεπάζουν
τον πόνο τους αμίλητον οι ευγενικές ψυχές
μ’ εκείνα που μαραίνονται κρυφά και ξεθωριάζουν
σ’ αρχαίες εικόνες σκοτεινές.

Πήραν στρατί-στρατί το μονοπάτι
βασιλοπούλες και καλοκυράδες
από τις ξένες χώρες βασιλιάδες
και καβαλάρηδες απάνω στ’ άτι

Και γύρω-γύρω απ’ της γιαγιάς μου το κρεβάτι
ανάμεσα από δυο χλωμές λαμπάδες
περνούσανε και σαν τραγουδιστάδες
της τραγουδούσαν - ποιος το ξέρει - κάτι

Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή την Αράχνη
και να της φέρει το αθάνατο νερό

Η μάνα μου είχε γονατίσει κάτου
μα απάνω – μια φορά και έναν καιρό –
ο αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του
ο αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά

Δεν ξέρω πώς να σου το ειπώ. Μα ο δρόμος, χθες το βράδυ,
μες στη σταχτιά τη συννεφιά σα θέατρο είχε γίνει.
Μόλις φαινόταν η σκηνή στ' ανάριο το σκοτάδι
και σα σκιές φαινόντανε μακριά μου οι θεατρίνοι.

Τα σπίτια πέρα κι οι αυλές και τα κλωνάρια αντάμα
έλεγες κι ήταν σκηνικά παλιά και ξεβαμμένα,
κι εκείνοι έβγαιναν κι έπαιζαν τ' αλλόκοτο τους δράμα,
κι άκουγες βόγκους κι άκουγες και γέλια ευτυχισμένα.

Εγώ δεν ξέρω. Εβγαίνανε κι εσμίγαν κι επαγαίναν
κι ήτανε μια παράσταση και θλιβερή κι ωραία.
Κι έβγαινε, Θε μου! κι η νυχτιά, καθώς επαρασταίναν,
έβγαινε, Θε μου, κι έριχνε τη μαύρη της αυλαία.

Άμοιρη! Το σπιτάκι μας εστοίχειωσεν
από την ομορφιά σου τη θλιμμένη
στους τοίχους, στον καθρέφτη, στα εικονίσματα,
από την ομορφιά σου κάτι μένει.

Κάτι σα μόσκου μυρωδιά κι απλώνεται
και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σα φάντασμα θολό κι ανέγγιχτο,
κι όπου περνά σιγά το κάθε αγγίζει.

Έξω βαρύ μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τη στέγη μας και τότε αντάμα
τα πράγματα, που αγιάσανε τα χέρια σου,
αρχίζουν ένα κλάμα...κι ένα κλάμα...

Κι απ' τη γωνιά, ο καλός της Λήθης σύντροφος,
τ'αγαπημένο μας παλιό ρολόι
τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίοντας,
ρυθμίζει αργά, φριχτά, το μοιρολόι...