Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Κίνδυνο μαύρο σύννεφο
Οι μάγισες μου λένε
Τ’ αηδόνια αυτά που κελαηδούν
Μου φαίνονται πως κλαίνε

Συ στο σχολειό δεν έμαθες
Να γράφεις ραβασάκια
Στα χείλη σου τα ρόδινα
Που τα 'βρες τα φαρμάκια

Μάνα μου,
εγώ είμαι τ’ άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει..

Το δόλιο
όπου κι αν στραφεί
απ’ όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει..

Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσα αφρισμένη..

Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη..

Μανούλα μου, ήθελα να πάω, να φύγω, να μισέψω
του ριζικού μου από μακριά τη θύρα ν'αγναντέψω.
Στο θλιβερό βασίλειο της Μοίρας να πατήσω
κι εκεί να βρω τη μοίρα μου και να την ερωτήσω.

Ήλιε μου πως εβιάστηκες
να πας να βασιλέψεις
ν’ αφήσεις το σπιτάκι σου
κι αλλού να πας να φέξεις

Μα αν δε φουσκώσει η θάλασσα
ο βράχος δεν αφρίζει
κι αν δε σε κλάψει η μάνα σου
ο κόσμος δε δακρύζει...

Σοκάκι με μακρύ στενό
με την κατεβασιά σου
κάμε και μένα γείτονα
με τη γειτόνισσά σου.

Σεβντάς είν’ αυτός
μεγάλος καημός
έρωτας είναι
δεν είναι γέροντας.

Γειτόνισσα γειτόνισσα
πολυλογού και ψεύτρα
δεν είπες μια φορά κι εσύ
Γιαννιό μου έλα μέσα.

Σεβντάς είν’ αυτός
μεγάλος καημός
έρωτας είναι
δεν είναι γέροντας.