Σαν σήμερα, στις 13 Δεκεμβρίου 1981,αποδημεί ο ποιητής Φώτος Γιοφύλλης, κατά κόσμον Σπύρος Ν.Μουσούρης. Θα γνωρίσουμε το ποίημά του "Ξεπεσμός"!
Ξεπεσμός - ΦΩΤΟΣ ΓΙΟΦΥΛΛΗΣ
Τα τσαντσαμίνια ευώδιασαν τη βίλα στ' άσπρο βράδυ-
που το αναπνέμε ως μουσική, πριν πνίξει το η νυχτιά-
κι οι έρμες μεγάλες κάμαρες, που πέφτει το σκοτάδι
και γένουνται τρομαχτικές, γιομίσανε ευωδιά.
Κι η δέσποινα η μεσόκοπη, οπού αρχοντιά θυμίζει,
από τη θλίψη πιο καλή και πιο εξαϋλωμένη,
με τα μακριά τα ευγενικά δάχτυλα ξεφυλλίζει
το λεύκωμα και φαίνεται σα να' ναι κουρασμένη.
Είν' ένα λεύκωμα ιερό, ιερό κι αγαπημένο
που ξαφνικά εσταμάτησε στη δεύτερη σελίδα.
Και παραπέρα κάτασπρο κι εγκαταλελειμμένο-
Ω, ευτυχία, που κόπηκες στη μέση ως με λεπίδα!-
Τώρα η κυρία ξαναζεί τα όσα καλά περάσανε,
σ' όσα σαλόνια και χορούς εφάντασε λαμπρή
και τώρα-με τον ξεπεσμό-τη χάσανε, τη χάσανε
κι η βίλα την εδέχτηκε φιλόξενη, καλή.
Σκέφτεται κι ακουρμένεται... Κι ακούει σαν κάποιο τρίξιμο,
του κήπου το παμπάλαιο πορτόνι σα ν' ανοιεί.
Και στην ψυχή της ένιωσε της μνήμης κάποιο 'γγίξιμο.
Τάχα να 'ρχότανε κανείς να την επισκεφτεί;
Κι επέρασαν για μια στιγμή μπροστά της, μια ματιά,
οι όμορφες, με τα τουρνούρ, ευγενικές κυρίες
με πλούσια τα καμούφα της, μπόκολα τα μαλλιά
κι οι νέοι με μάτια ξωτικά, γιομάτα επιθυμίες...
Μα όλα ήταν όραμα. Κι έμεινε μόνο η έννοια
και το πορτραίτο το παλιό με τα γιαλένια μάτια
κι ατσάκιγα τα ρούχα του, που μοιάζουνε ατσαλένια.
Τ' άλλα περάσαν, λιώσανε, γενήκανε κομμάτια.
Πηγή: Η ελληνική ποίηση ανθολογημένη, Εκδόσεις Παρθενών,1977
