Στις 11 Σεπτεμβρίου 1964, καθιερώνεται η ελεύθερη χρήση της δημοτικής στην εκπαίδευση, επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου. Γνωρίζουμε όμως το γλωσσικό ζήτημα, τη διαμάχη αιώνων μεταξύ των υποστηρικτών της δημοτικής και των θιασωτών της καθαρεύουσας, Οι δεύτεροι αποκαλούσαν τους πρώτους απαξιωτικά "μαλλιαρούς" και τους θεωρούσαν καταστροφείς της ελληνικής γλώσσας. Από την ύβρη του "μαλλιαρού" ο Λορέντζος Μαβίλης εμπνεύστηκε ένα ποίημα, όπου η μομφή γίνεται έπαινος. Ας το απολαύσουμε!
Μαλλιαρός- ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
Μάλαμα εφέγγαν τα μαλλιά σου πλήθια,
Ω Απόλλωνα, σαν έψαλλαν οι Μούσες
Γύρω σου και γυμνὲς σαν την Αλήθεια
Οι Χάριτες χορεύανε μαλλούσες.
Και, Όμηρε, εσὺ τα μαλλιαρά τα στήθια
Των παλαιών παλληκαριών υμνούσες
Που μέσα στα χρυσά σου παραμύθια
Φιλούσαν και θεὲς γλυκογελούσες.
Στου πόθου ή στης μαλιάς το πάλεμα, όσα
Δόξα ερωτιάς χαρίζουν ή θανάτου:
Πλειὸ λαμπρὰ ὀνειροϋφαίνει κι’ άλλα τόσα
Ο Μαλλιαρός — που, αν πέσαν τα μαλλιά του,
Μα απ’ το τραγούδι, εμάλλιασέ του η γλώσσα
Κι’ απ’ την αγάπη εμάλλιασε η καρδιά του.
Πηγές: Τα σονέτα-Λορέντζος Μαβίλης,Έψιλον
& https://atexnos.gr
