Σαν σήμερα, το φευγιό του συγγραφέα και ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη. Εκτός από την προσφορά του στη λογοτεχνία, έγραψε ακόμα στίχους πολλών τραγουδιών και τη βιογραφία του Κώστα Ταχτσή. Θα περπατήσουμε μαζί του στην οδό Θρασυβούλου, να κλέψουμε χρώματα και μυρωδιές!
Η οδός Θρασυβούλου- ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ
Στοίχειωσε ή ζωή μου σε τούτο το κρεβάτι
το σαράβαλο απ’ τα τόσα κορμιά πού κυλιστήκανε
στην κουβέρτα του. Τόσα ονόματα, τόση ομίχλη,
τόση θλίψη αβάσταχτη.
Πέφτουν οι σοβάδες απ’ τούς τοίχους,
μέσα από τις τρύπες τους χιλιάδες μάτια,
φωνές ανάπηρες, πνιγμένες
και χρόνια -εξι νά ‘ναι;- τα ίδια:
ή βρύση, το λιωμένο σαπούνι, τα σκουπίδια
στις σκάλες, άδειες μποτίλιες, μαραμένα προφυλακτικά
σαν πουκαμισάκια χωρίς ζεστό κορμί να ντύσουν,
το καθρεφτάκι με το χρόνο κολλημένο
στα ραγίσματά του. Το πρόσωπό σου.
Έπιασε βοριαδάκι, ή βροχούλα μουσκεύει
τούς τενεκέδες με την αρμπαρόριζα στην πίσω αυλή,
θυμάσαι;
ή σιδερένια σκάλα με τη χοντρή νοικοκυρά
πού ζήταγε μετά τη λειτουργία το νοίκι,
τα μάτια τού παπά στο τζάμι τής εκκλησιάς απέναντι
να μού θυμίζουν τη φωτιά τής κόλασης,
ό διάβολος με στολή εσατζή ν’ ανάβει τσιγάρο
στην παρακάτω γωνία ύποπτος, απειλητικός
με το πιστόλι του στραμμένο πάνω μου
έτοιμος να ρουφήξει τα λεφτά και το λαιμό μου.
Τακ τακ έπαψε ή βροχή. Γινήκαν τόσα
από τότε πού έφυγες. .
Μαζεύω κομμάτια απ’ τό πρόσωπό σου
σε κάθε μούτρο τυχαίο, όπως ό βασιλιάς
το σπαραγμένο του γιό στο παραμύθι.
Μπήκε χειμώνας. Μοσχοκάρυδο. Ψήνουν μουσταλευριά επάνω.
«Πού να προλάβουν λίγα κόλλυβα να ταΐσουν
όλους τούς ζητιάνους», λέει ή καντηλανάφτισσα.
«Χτες πάλι ξεχάσατε ανοιχτή την πόρτα σας,
κάποιος χτύπησε με μπλούζα μαύρη ναυτική
εκεί γύρω στις οκτώ,
να προσέχετε,
πρεζάκηδες, καταζητούμενοι, άστεγοι,
θα σάς αρπάξουν τίποτα
(ξάφνου μύρισε γιασεμί, ανατρίχιασα, πού να ‘σαι;)
είπε πώς ζήταγε εσάς, τον περιμένατε, λέει,
είναι γνωστός σας».
«Ναι», απάντησα, «τον περίμενα, είναι ό θάνατος».
«Καλέ αφήστε αυτά τ’ αστεία, νέο παιδί,
χτύπα ξύλο,
ωστόσο δε βλάπτει να γίνετε προσεχτικότερος».
Σε θυμάται κι εκείνη μα δε βγάζει άχνα για σένα,
με κοιτάει λοξά κόβοντας αρμπαρόριζα,
αλλά κι εγώ σ’ εκδικιέμαι, αγρίμι¬-
κλείνω την ετοιμόρροπη πόρτα
και τρώω τις σάρκες σου δίχως τύψη
σαν γάτος πού ξεσχίζει τα μικρά του στο πλυσταριό.
