Σαν σήμερα, το 1957, απαγχόνισαν τον Κύπριο αγωνιστή Ευαγόρα Παλληκαρίδη, σε ηλικία μόλις δεκαεννιά ετών. Στο τελευταίο γράμμα του λέει:"Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί." Συγκλονιστικό το ποίημα που έγραψε για τον ήρωα ο Φώτης Βαρέλης ...
Ευαγόρας Παλληκαρίδης- ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΕΛΗΣ
Εψές πουρνό, μεσάνυχτα, στης φυλακής τη μάντρα,
μες στης Κρεμάλας την θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρισε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάννα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρ’ όνειρο δεν είδαν
κι η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’ σε νυχτοπούλι.
Εχθές πουρνό, μεσάνυχτα, θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλ’ η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζίν, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο κτίστης εκκλησιά, πανίν απλώνει ο ναύτης
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνουν η πρώτη η άτακτη κι η Τρίτη που διαβάζει
μπαίνει κι η Πέμπτη, αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
- Παρόντες όλοι; – Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
- Παρόντες!!! λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω κι ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητό ετούτοι κι όλη η τάξη
- Παλληκαρίδη, άριστα! Ευαγόρα, πάντα πρώτος!
Στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σκολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία
Τόπε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα σκεπάζανε της τάξης τα θρανία
έξω από `κείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο!
Πηγές: http://www.stixoi.info
& https://www.mixanitouxronou.gr
