Στις 24 Σεπτεμβρίου 1664 το Νέο Άμστερνταμ ονομάζεται Νέα Υόρκη. Ας βαδίσουμε στα μονοπάτια της πολυδιάστατης μεγαλούπολης μέσα από ένα ποίημα "πίνακα ζωγραφικής" της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ. "Εθνική επέτειος στη Νέα Υόρκη"!
Εθνική επέτειος στη Νέα Υόρκη- ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ
Οι σταγόνες της βροχής
πάνω στις αλμυρές αιχμές
της θάλασσας ισορροπούν
ήλιος και σύννεφο
για μια στιγμή μαζί, πριν
από το οριστικό γκρίζο.
Εν-δυο εν-δυο και το κεφάλι ψηλά!
Κοιτάχτε τη γαζία
τη φρέσκια ματιά του ψαριού
την άσπρη κορδέλα της μαθήτριας!
Δεν έχω πια καμιά καθημερινή
έγνοια
σαν αυτές που ανθίζουν στα πρόσωπα ΄
οι παρεμβολές της λύπης
είναι η ωραία γη
που με περιμένει
το γνωστό όταν κάθεται
σαν φωτεινός λεκές
στο άγνωστο μαύρο.
Κάπου μέσα έχει συμβεί
η υποχώρηση΄
μες στη νύχτα η ανακεφαλαίωση
αρχίζει από το σώμα.
Μετράς τα κενά
ανάμεσα στις γλυκές σάρκες
ο ύπνος γίνεται χαλαρό σκοινί
όπου δεν μπορείς πια να χορέψεις
κι ο πόνος μικροσκοπικός
λάμπει με την ακρίβεια
της περσικής μινιατούρας...
Όπως τότε στη Νέα Υόρκη
απ' το μουσείο
να περνάς στο πάρκο
να λες "τελείωσε τελείωσε"
με τα παραδείσια πουλιά
του Ισλάμ
μόνη παρηγοριά στα βλέφαρ'από μέσα.
Στο πάρκο τα φύλλα
άλλη επέτειος δόξας
ετήσια φαντάσματα κόκκινα
η μαϊμού να υψώνει τη γροθιά
ως τον πιο ψηλό όροφο
της τρέλας.
Κάποιος τρέχει στην 5η Λεωφόρο
κάποιος έχασε τη ζωή του επ'αυτοφώρω
και μυρίζουν μυρίζουν
τα ψημένα κάστανα
σαν στην Αθήνα
(εν-δυο-εν-δυο και το κεφάλι ψηλά)
χάδια εκατομμύρια
τελειώνουν τούτη τη στιγμή
κι ανεβαίνει το ασανσέρ
της απελπισίας μου
ως την τρύπα μου
το χαρτί με το σαλάμι στην κουβέρτα
ανεβαίνουν τα αίματα
της πόλης
και τα κλάματα
ο Άδης είναι ψηλά
κι η κάθοδος δε βγαίνει πια
στο φως.
Ασύλληπτος ο δολοφόνος
της καρδιάς μου
πνίγηκε το βήμα του
στα μαλακά χαλιά
λες: "Δόξα τω Θεώ"
η "Γκουέρνικα" είναι τουλάχιστο
εδώ κοντά
άνετα κυκλοφορείς στη Νέα Υόρκη
όταν τίποτα δεν έχεις
πια να χάσεις
αόρατοι γυμνασιάρχες
σε κινούν
κι αόρατα στον πόνο
συμμετέχεις.
Πηγές: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Ποίηση,1963-2011,Εκδόσεις Καστανιώτη
&https://www.newsbeast.gr
