Δύο μελοποιημένα ποιήματα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

Πόσες φορές τα κύματα,
που επέφταν αφρισμένα
στο έρμο τ’ ακρογιάλι μου,
τα ρώτησα για σένα!

Πόσες φορές το δάκρυ μου
στην άβυσσο είχε στάξει,
και πόσο επαρακάλεσα
να 'λθει σ’ εσέ ν’ αράξει!

Του κάκου! Φεύγ’ η θάλασσα
και πίσω της μ’ αφήνει
αφρούς και λίγα φρύγανα
για μόνη ελεημοσύνη.

Κι εγώ τυφλός εκοίταζα
το κύμα και δεν είδα
ότ’ είν’ αφρός η αγάπη μου
και φρύγανα η ελπίδα.

Μ’ αρέσ’ η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,
μ’ αρέσει, σ’ άκουγα να λες κρυφά,
πότε αγριεύεται, βόγγει, στενάζει
και πότε ολόχαρη παίζει, γελά.

Δεν είν’ ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου;
Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;
Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου
δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό;

Μ’ αρέσ’ η θάλασσα, γιατί μου μοιάζει
κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…
Μη στην καρδούλα μου, μη δε φωλιάζει
αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;

Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένη
φαρμάκι μου 'σταζες μες στην ψυχή,
τη ζήλεια σου έβλεπα ξαγριωμένη,
στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.

Τότ’ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου
τη φλόγα σου 'σβησα με δυο φιλιά,
την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,
στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.

"Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.
Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…
Θα 'μαι για σένανε γλυκό λιμάνι.
Τι αξίζει η θάλασσα δίχως γιαλό;"