Σαν σήμερα, στις 14 Σεπτεμβρίου 1927 , ήρθε στη ζωή ο ποιητής κι οδοντίατρος Θανάσης Κωσταβάρας. Θα συναντηθούμε με το ποίημά του "Γιατί". Σε ώρες που κάποιος αισθάνεται πως χάνει το νόημα της ζωής...
Γιατί - ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ
Γιατί δε διαβάζω εφημερίδες.
Γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον κ. Κοσύγκιν ν' αλλάζει με το δολοφόνο
του Τέξας χαμόγελα.
Γιατί αηδιάζω τις Πορείες της Ειρήνης, τα φιλολογικά σωματεία,
τα ψηφίσματα διαμαρτυρίας, τα κέντρα διασκεδάσεως, τα τσιγάρα.
Γιατί δε γράφω ποιήματα.
Γιατί δε βρίσκω κανένα νόημα σ'αυτά τα χτυπήματα δίχως τέλος
σ'αυτά τα παράθυρα, που κι αν ανοίγουν, δε βλέπουν παρά σε ντουβάρια.
Γιατί δεν έχω πια περιθώρια.
Γιατί για να πιστέψει κανένας χρειάζεται μια καρδιά τουλάχιστο αλάβωτη
και τα δικά μου μάτια είναι δυο κατασπαραγμένα πουλιά...
Γιατί σιχαίνομαι τα παιδιά που κλαίνε, τις μαμάδες που κυλούν καροτσάκια
στους δρόμους, τους μπαμπάδες που δείχνουν φωτογραφίες.
Γιατί δεν έχω πια αμφιβολίες.
Γιατί η ζωή είναι μια πολύ αστεία υπόθεση,
κι αν δεν αξίζει μήτε να ζει, δεν αξίζει μήτε και να πεθάνει κανένας.
Γιατί αυτό που συνήθως λέμε " τιμή" είναι μια πολύ βολική απασχόληση.
Γιατί πάντα μετά από μια αναχώρηση υπάρχει ένα γιατί.
Γιατί μια επιστροφή ποτέ δεν τελειώνει.
Γιατί φοβάμαι το χιόνι, τη νύχτα, το θόρυβο, τη σιωπή,
γι'αυτό δεν κάνω τίποτ' άλλο παρά πότε πότε να βγάζω μια βραχνή φωνή,
να τρώω, να κοιμάμαι, να κάνω έρωτα, να βουλιάζω
- σαν τόσους άλλους, εξάλλου,
σαν τόσους που με διαβάζουν, τόσους που μ'αηδιάζουν,
τόσους που βρίσκουν "ένα νόημα" τέλος
(κομπιναδόρους,ρουφιάνους,βραβευμένους, φτασμένους)-
συνεχίζω να ρεύομαι μετά το φαΐ, να φτύνω, να ξύνομαι, να ουρλιάζω
μεγαλύνοντας τ' όνομα του ανθρώπου,
μ'όλους μαζί μέσα στο φόβο, στο βόλεμα
και-προσωπικά ίσως μόνο-
στην αποστροφή.
Πηγές: Νεοελληνική ποιητική ανθολογία,Δύο αιώνες ποίησης, Πάπυρος
& https://www.olympia.gr
