Σαν σήμερα, στις 22 Ιανουαρίου 1977 έφυγε ο Μενέλαος Λουντέμης. Θα θυμηθούμε το σπαραχτικό ποίημά του "Αντίο αιώνια αγάπη"!
Αντίο αιώνια αγάπη-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Αυτές τις ώρες τις ασάλευτες
τις νύχτες τούτες τις μολυβένιες
τις καρφωμένες πάνω στα Μεσάνυχτα...
Σ' αυτό το τέρμα της νεκρής γραμμής
- όπου μ’ άφησες φεύγοντας -
μαζί με τη νιότη...
Σ’ αυτή τη σκοτεινή σήραγγα
(το άπιαστο τούτο χάος)
μια πιθαμή μακριά απ’ το Τίποτα...
Στέκομαι σαν πλίθινο άγαλμα
και τραγουδώ - βραχνιασμένος σολίστας -
σ’ ένα κόρο από κωφάλαλα πουλιά.
Πάνω σ’ αυτόν τον βράχο...
- Τον ομογάλακτο αδερφό μου -
Έσκυψα. Για να φυτέψω όλα τα δάκρυα
που κατάπια στο μάκρος της ζωής.
Και να ξεριζώσω ένα-ένα
Τα μαχαίρια που μου ’ριξαν από πίσω.
Μ’ αποχαιρέτισες παγερά
ανεμίζοντας ένα μαύρο μαντήλι
χωρίς να σκεφτείς πως κείνο το μαντήλι
ήταν το μαύρο πανί
που βάζουν στα μάτια των μελλοθανάτων
οι παλιοί δήμιοι της Ουαλίας
λίγο πριν σηκώσουν το τσεκούρι.
Τώρα εκείνο το μαντήλι ανεμίζει
Σα σημαία στο κάστρο της Απελπισιάς μου.
Κι εγώ, κλεισμένος σε μιαν αίθουσα βουβή,
- και φορώντας για μάσκα την παλάμη μου -
απαγγέλλω σπαραχτικά
τον τελευταίο μου ρόλο.
Όμως ξέρε το... στο τέλος αυτού του ταξιδιού
σε περιμένει το τέρας της Μοναξιάς
οι φουρτούνες ενός ωκεανού από άμμο
η λαχτάρα του γυρισμού
μα εγώ, για να τον ματαιώσω,
-μαζί με τους κάβους και τα σκοινιά -
έκοψα και τα χέρια μου!
Πικρή βαρυθυμιά με γέμισε
πολλή σιωπή έσπειρε πίσω σου
το τελευταίο σου «έχε γεια».
Ήταν η τελευταία βολή
πάνω στο βασανισμένο μαξιλάρι
της επιθανάτιας αγωνίας
της Αγάπης μας.
Η γη που διάλεξες τώρα βουλιάζει
ήταν ένα νησί-μνήμα. Όπου
μαζί με τα ξεμαλλιασμένα κύματα
σε θρηνούν κι οι γλάροι
που πέθαναν στο διάστημα.
Έφυγες μέρα. Το ’ξερες γιατί...
Για να μ’ αφησεις και τους εφιάλτες της μέρας
γιατί της νύχτας - το ’ξερες - μου ανήκαν όλοι.
Έφυγες μέρα... για να σε χάσω -
Μαζί με τη μέρα.
Πηγή:"Κοντσέρτο για δυο μυδράλια κι ένα αηδόνι",1973
