Θα γνωρίσουμε το υπέροχο διήγημα του Κωνσταντίνου Σταύρου "Φίλοι κι εχθροί"!
Φίλοι κι εχθροί-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
Καλοκαίρι δύο χιλιάδες είκοσι τρία. Ένα καλοκαίρι που δεν έχει προλάβει να γίνει ακόμα μισητό για τα θερμά του μερόνυχτα. Ένα καλοκαίρι που δεν έχει προλάβει να μισηθεί ούτε από τη φύση του την ίδια. Πόσο μάλλον από το ζεύγος...
...Πέτρες και νερό συνυπάρχουν σαν ζεύγος πότε αρμονικά και πότε... απλά σαν να μην αντέχουν ο ένας τον άλλον, κι ας αγγίζονται αναπόφευκτα μεταξύ τους από τότε που απλόχερα τους δώρισε αυτή τη σχέση η μητέρα Φύση. Τα πελώρια, μυτερά και κάπου κάπου απόκρημνα βράχια, χωρίς να σου δημιουργούν την αίσθηση ότι θέλουν να σε καταβροχθίσουν, σκεπάζουν κυκλικά με περίσσεια φροντίδα τον μικρό απάνεμο κολπίσκο με τα άλλοτε χρυσαφένια κι άλλοτε γαλαζοπράσινα -σαν τα εκατό άγρυπνα ιερά μάτια της θεάς Ήρας στην ουρά του παγωνιού- νερά του για μυριάδες χρόνια, χρόνια που ανθρώπινος νους και σώμα δεν έχει την ευαισθησία να χωρέσει.
«Έχει παγώσει το συναίσθημα μέσα σου. Δεν έχεις καρδιά. Ψυχή. Έχεις ένα κενό.
Ένα τίποτα».
«Πώς είναι δυνατόν να έχει παγώσει το συναίσθημα μέσα μου από τη στιγμή που φοβάμαι; Από τη στιγμή που νιώθω φόβο; Φόβο μην έρθουν καταπάνω μου και με καταπλακώσουν ομπρέλες θαλάσσης, ομπρέλες θαλάσσης που ανίδεοι, που αρέσκονται σε άρτιες κατά τη γνώμη τους πατέντες -πρόχειρες για εμένα- τις έχουν στήσει κακήν κακώς πληγώνοντας ηθελημένα τα βότσαλα της παραλίας και αγνοώντας τους λουόμενους γύρω τους λες και είναι μονάρχες, Ισπανοί
κονκισταδόρες, πάνω σε αυτό που λέγεται Γη, επιβεβαιώνοντας έτσι τον υπερήφανο ευτελή και εγωπαθή ανδρισμό τους».
«Ακούς που σου φωνάζω; Έχει παγώσει το Είναι σου. Κι αν απλώνεσαι πέρα για πέρα, αγκαλιάζεις χωρίς ψυχή. Κάτι αρμενίζει στραβά με το δεξί σου ημισφαίριο».
«Σε Βορρά και Νότο μπορεί να έχω παγώσει. Μα μόνο εκεί. Υπάρχω, σου λέω. Ακόμα κι εκεί. Έχω ζωή μέσα μου χρωματιστή. Με κρυστάλλους εξαγωνικούς και στοιχεία αεράτα, αλάτινα. Νιώθω. Νιώθω τα κουρασμένα βήματα που σέρνει ο ζωικός πλούτος πάνω μου. Νιώθω την ψυχή τους να παγώνει. Νιώθω τη βορά στο στόμα τους. Νιώθω την ανακούφισή τους. Νιώθω και με τα νερά μου. Που πότε μανιασμένα και λυσσασμένα σας χτυπούν, σας σκάβουν λίγο λίγο, σας κάνουν πιο σαθρά αφήνοντας κατά ριπάς τις κηλίδες μου πάνω σας και πότε σας γλείφουν απαλά, σαν της μητέρας το χάδι στο παιδί, και πότε σας αγγίζουν ηδονικά, σαν του άντρα το χάδι στης γυναίκας το όρος της Αφροδίτης (και προς τα κάτω). Υπάρχω. Παντρεύομαι τον αέρα. Και περιφέρομαι μαζί του απ’ άκρη σ’ άκρη. Τον κάνω να σκάει, ανάσα να μην παίρνει. Νιώθουν τον ιδρώτα μου στο κορμί τους οι άνθρωποι. Νιώθω την ψυχή τους να ζεσταίνει. Νιώθω το Είναι τους να δροσίζει. Πέφτω. Και παγώνω και ξεδιψάω τη Γη ολάκερη. Τόσα συναισθήματα φτιάχνω με τη βολή μου. Πώς είναι δυνατόν να μου γυρνάς τόσα, εσύ, που είσαι σκέτα βράχια, σκληρές πέτρες; Ντύνομαι κι έτσι κι αλλιώς. Μαθαίνω να φορώ το καθετί πάνω μου, μέσα μου. Τι κάνεις εσύ γι’ αυτό; Μένεις και παραμένεις ολόιδια. Όπως ήσουν από τη γέννησή σου».
Και το μοναδικό -για την ώρα- ζεύγος που ακουμπούσε τα κορμιά του πάνω στα καυτά βότσαλα του όρμου εδώ και λίγη ώρα, έγινε αντιληπτό από το δροσερό θαλασσινό νερό του αυγουστιάτικου πρωινού και σώπασε. Για να μην γίνουν τα εν οίκω του με τα βράχια, εν δήμω στο νεαρό ζεύγος και τα κάνει πιο μυτερά, γιατί δεν ήθελαν ποτέ να νιώσουν την ντροπή και να μάθουν οι ξένοι πως πέτρες και νερό που ντύνουν τόσα χρόνια τη μητέρα Φύση είναι φίλοι κι εχθροί. Και κρυφάκουσε το ζευγάρι το κουβεντολόι που είχαν στήσει τα λιθάρια με το νερό στον απάνεμο κολπίσκο. Και συμφώνησε ο άντρας με το νερό. Και συμφώνησε η γυναίκα με τις πέτρες. Συμφώνησαν κι οι δυο. Και κατάλαβαν και για τη δική τους ψυχή τ’ ανείπωτά τους. Και συνέχισαν τη ζωή τους για το πάντα των ερωτευμένων που δεν υπάρχει.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ονομάζομαι Σταύρου Κωνσταντίνος. Γεννήθηκα στα Ιωάννινα το 1992. Από τα 5 μου, ζω μόνιμα στην ανατολική Αττική. Είμαι απόφοιτος του τμήματος ΠΤΔΕ του ΕΚΠΑ και εργάζομαι ως εκπαιδευτικός από το 2015. Φέτος, θα ολοκληρώσω το διιδρυματικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Δημιουργική Γραφή στην Εκπαίδευση” του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών) και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Κινηματογράφου). Στον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να διαβάζω παιδική λογοτεχνία, μυθιστορήματα και να σκαρώνω παιδικές ιστορίες και διηγήματα.
