Βρισκόμαστε σε μια στάση λεωφορείου. Μια συζήτηση ανάμεσα σε έναν νέο της εποχής και σ’ έναν ώριμο κύριο άναψε τα αίματα. Θα παρακολουθήσουμε τους εύστοχους διαξιφισμούς τους και το χάσμα το γενεών ανάμεσά τους να μεγαλώνει στο διήγημα «Στη στάση» του Κωνσταντίνου Λίχνου!
Στη στάση-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΙΧΝΟΣ
Χαμήλωναν τα μάτια σκύβοντας το κεφάλι και προχωρούσαν ακάθεκτοι. Έτσι περιδιάβαιναν οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο, δίπλα από τη στάση του λεωφορείου. Λες και υπήρχε κάτι το επιλήψιμο στο γεγονός πως απέφευγαν κάθε επαφή με τον περιβάλλοντα κόσμο.
Προσπερνούσαν τους πάντες και αντιπαρέρχονταν τα πάντα, έχοντας το πρόσχημα της αναγκαίας βιασύνης. Μιας βιασύνης που θα μπορούσε να αποκαλύπτει έλλειψη ενσυναίσθησης, αλλά και φόβο συγκαλυμμένο. Στο δρόμο, άλλωστε, κάθε κακό συναπάντημα αποτρέπεται με επίταση της ταχύτητας βηματισμού. Αν ολιγωρούσαν λιγάκι, θα έπρεπε να αντικρίσουν εξαθλιωμένους αλλοδαπούς και κατατρεγμένους επαίτες να απλώνουν ικετικά το βρόμικο χέρι τους ζητώντας βοήθεια. Απειλητικές υπάρξεις δηλαδή, τις οποίες έχουν εκπαιδευτεί να παραβλέπουν και να αντιλαμβάνονται μοναχά ως σκιές κι απρόσωπες σιλουέτες.
Κανείς δεν κοντοστέκεται ούτε στιγμή, όλοι τους προχωρούν αδιάλειπτα. Μια αδιάκοπη ροή περαστικών κατακλύζει τους δρόμους και ξεχύνεται προς κάθε κατεύθυνση. Η γλώσσα του σώματος, η σημειολογία της κίνησης, στέλνει περίτρανα το μήνυμα: «Μην ενοχλείτε». Κάποιοι το κατορθώνουν αυτό φορώντας ακουστικά, άλλοι με το να δείχνουν απορροφημένοι στο κινητό τους τηλέφωνο. Παραδομένοι όλοι σε μια απόκοσμη βουβαμάρα, αρκούνται μονάχα στο να κρυφοκοιτάζουν αδέξια πότε-πότε τους διπλανούς τους.
Μου μεταδίδει εκνευρισμό η ανησυχία τους και κάπως έτσι, ασύνειδα, υιοθετώ κι εγώ τους ρυθμούς και τους τρόπους τους. Αρχίζω να περπατώ νευρικά και ο προορισμός μου, η στάση του λεωφορείου, φαντάζει πλέον με βολικό καταφύγιο. Στο παγκάκι κάθεται ένας ηλικιωμένος άντρας με ύφος σκεπτικό και, καθώς τον προσέγγιζα, έκρινα πρέπον να τον χαιρετίσω με ένα νεύμα της κεφαλής. Προχώρησε κι εκείνος, απρόθυμα, σε ανταπόδοση αυτού του ανώφελου χαιρετισμού και μάλλον λιγάκι απόρησε. Ύστερα, όμως, άρχισε να με περιεργάζεται επίμονα και σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να επιστρατεύσω τα μεγάλα μέσα για να διασφαλίσω την ησυχία μου. Έβγαλα το κινητό μου λοιπόν και προσηλώθηκα επάνω του, μα αντί να τον αποθαρρύνει αυτό, τον προκάλεσε πιότερο. Ο θόρυβος από τη διέλευση των οχημάτων ήταν πολύς και μετά βίας μπόρεσα να διακρίνω τι έλεγε με την τραχεία και πνιγηρή χροιά της φωνής του.
Καλημέρα, νεαρέ μου.
- Καλημέρα.
- Εδώ στην περιοχή μας διαμένεις;
- Ναι, αλλά δεν μεγάλωσα εδώ.
- Και πού μεγάλωσες, αν επιτρέπεται;
- Η καταγωγή μου είναι από το Μεσολόγγι.
- Ιστορική πόλη. Tυγχάνει μήπως να γνωρίζεις το ποίημα του Βαλαωρίτη για το Μεσολόγγι;
- Όχι, δεν νομίζω.
- Κρίμα, θα έπρεπε να το ξέρεις. Σε ποια τάξη πηγαίνεις;
- Το έχω τελειώσει το σχολείο και τώρα σπουδάζω.
- Ακόμη χειρότερα τότε.
- Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
- Να με συμπαθάς, δεν ήθελα να σε θίξω, αλλά πιστεύω πως θα έπρεπε το γνωρίζεις.
- Δεν τον γνωρίζω όμως, τι να κάνουμε τώρα;
- Πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ειδικά εσύ, στην ηλικία που βρίσκεσαι, πάρα πολλά θα μπορούσες να κάνεις. Ώρες ώρες, όμως, εσείς οι νέοι σαν τουρίστες μου μοιάζετε με τα κινητά, τα τατουάζ και τα περίεργα τσαντάκια σας. Διαβάτες περαστικοί, που δεν έχουν επίγνωση σε ποια χώματα πατούν και σε ποια αποτυπώματα της ιστορίας στέκονται. Τα πάντα επάνω σας φαντάζουν αλλότρια, μακρινά πολύ από την εποχή τη δική μου και την παράδοσή μας γενικότερα. Σαν γηγενείς, μα δίχως ελληνική ταυτότητα.
- Με συγχωρείτε, αλλά μου ακούστηκαν κάπως κουφά όλα αυτά. Δεν είμαι και σίγουρος πως σας κατάλαβα.
- Κουφά σου ακούστηκαν; Περίεργο σχήμα λόγου αυτό, πραγματικά. Νομίζω ότι καταλαβαίνω, όμως, τι εννοείς.
- Εννοώ πως οι εποχές αλλάζουν. Αντιλαμβάνομαι πως σας παραξενεύει το στιλ μου, αλλά το ίδιο ισχύει και για μένα. Στα δικά μου μάτια, φαίνεστε πλήρως παρωχημένος, με το ξεφτισμένο γκριζωπό κουστούμι και το πυκνό σας μουστάκι.
- Οι εποχές αλλάζουν, σ' αυτό έχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά δεν έγκειται μόνο στην όψη των πραγμάτων το πρόβλημα. Το παρόν πάντοτε πρέπει να ξεπηδά μέσα από τα σπλάχνα του παρελθόντος, ακόμη κι όταν το αρνείται ή το αμφισβητεί. Εσείς όμως, δεν φέρετε διόλου επάνω σας το στίγμα της παράδοσής μας. Παλιά περιπαίζαμε τους αμνήμονες, μα για τη γενιά σου ο κίνδυνος δείχνει εξαιρετικά μεγαλύτερος. Δεν έχετε διδαχτεί και πολλά που θα άξιζαν να μην τα ξεχάσετε. Ένας ολόκληρος πλούτος εναποτίθεται στη λήθη και εσείς πορεύεστε ξεκομμένοι από το πολιτισμό του λαού μας.
- Ε, μα τώρα υπερβάλλετε! Είπα αγανακτισμένος και φόρεσα την τσάντα στον ώμο μου, υποδηλώνοντας πως δήθεν ετοιμαζόμουν να φύγω.
- Υπερβάλλω; Τον Βαλαωρίτη δεν τον γνωρίζεις, μήπως τυγχάνει να γνωρίζεις τον Λορέντζο Μαβίλη; Εδώ παρακάτω βρίσκεται η πλατεία που φέρει το όνομα του, είμαι σίγουρος πως θα την έχεις διασχίσει δεκάδες φορές.
- Για να είμαι ειλικρινής, δεν τον γνωρίζω. Αλλά νομίζω πως είστε λιγάκι απόλυτος στις κρίσεις σας. Αυτό που περιγράφετε είναι απλούστατα το χάσμα των γενεών.
- Χάσμα, δυστυχώς, ξεδιπλώνεται ανάμεσα στη γενιά σου και την αβυσσαλέα ελληνική γραμματεία. Και είναι η απόσχισή σας από τον πολιτισμό μας τόσο θεμελιώδης, που, πραγματικά, μοιάζουμε να προερχόμαστε από κόσμους ολότελα διαφορετικούς.
Σε εκείνο το σημείο, άρχισα να φοβάμαι πως αυτή η κουβέντα θα οδηγούσε σε αντιπαράθεση. Με το τελευταίο του σχόλιο είχε κατορθώσει να με εκνευρίσει αλλά πάσχιζα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να μην παρασυρθώ από το εριστικό του ύφος. Θα μπορούσα, βέβαια, να συμπεριφερθώ και χωρίς αναστολές. Έχω κουραστεί, είναι η αλήθεια, από τα ευτελή προσχήματα της ευγένειας. Έχω κουραστεί να συνθηκολογώ διαρκώς με τις περιστάσεις. Παρόλο που θα μπορούσα να σηκωθώ και να φύγω όμως, παρέμεινα εκεί, γιατί κάτι στους τρόπους του με είχε καθηλώσει.
- Για άλλη μια φορά αποδεικνύεστε μελοδραματικός. Θα ήταν αδύνατο να προβάλλονται στην εποχή μας τα ίδια πρότυπα που κυριάρχησαν στη δική σας, θα ήταν μάλιστα βαθιά αναχρονιστικό. Χωρίς να αμφισβητώ τη σπουδαιότητα της πολιτιστικής παράδοσης των προηγούμενων εποχών, θα πρέπει να επισημάνω ότι υπάρχει και σήμερα καλλιτεχνική δημιουργία και παραγωγή πολιτιστικών προτύπων. Είναι πιθανόν όμως, λόγω των αγκυλώσεων και της διανοητικής σας ακαμψίας, να απορρίπτετε συλλήβδην καθετί το νέο. Ίσως αυτή να είναι η μια πλευρά του χάσματος για την οποία ευθύνεστε αποκλειστικά εσείς. Αυτό ερμηνεύει και το φαινόμενο που παρατηρείται κάθε φορά που ένας νέος επιχειρεί να σχολιάσει τα καλλιτεχνικά δρώμενα με έναν άνθρωπο της ηλικίας σας. Δυστυχώς, υποχρεούται πάντοτε να μεταφέρει τη συζήτηση στην περίοδο του νεοελληνικού διαφωτισμού ή της κλασικής αρχαιότητας για να βρει κοινό έδαφος επικοινωνίας.
- Σε αυτό το σημείο θα σου αναγνωρίσω κάποιο δίκιο. Η ηλικιακή απόκλιση δυσχεραίνει πράγματι τον διάλογο μεταξύ μας. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που κατανοώ γιατί όσα σου λέω σου ηχούνε "κουφά".
- Κουφά και ξεκάρφωτα!, είπα και χαμογέλασα, παρατηρώντας ένα αμυδρό μειδίαμα στα χείλι του• κρυμμένο πίσω από το γκρίζο και πυκνό του μουστάκι.
- Η αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ των Ελλήνων είναι συχνό φαινόμενο στην ιστορία του τόπου μας. Κάποτε, φέρ' ειπείν, είχε εμφανιστεί μια ογκώδης διαίρεση ανάμεσα στο λαϊκό και το λόγιο στοιχείο. Μια ρήξη ανάμεσα στους διανοούμενους και τις πλατιές μάζες. Οι νέοι σήμερα, όμως, μοιάζετε μετέωροι ολότελα. Ξεκάρφωτοι δηλαδή! Λες και έχετε αποσείσει καθολικά την ελληνική πολιτισμική παράδοση, λόγια και λαϊκή. Η μόνη σας σύνδεση με το ελληνικό πνεύμα, απομένει η σχολική επαφή με την κλασική αρχαιότητα, αλλά ακόμη κι αυτή ρηγματώνεται. Μέσα στο σημερινό καθεστώς της ανέχειας και την πνευματική ένδεια που επιφέρει, πολύ σύντομα ο Νεοέλληνας θα απολέσει και το προνόμιο να περηφανεύεται για το προγονικό του κλέος. Πώς γίνεται, άλλωστε, να καυχιέσαι για τα κατορθώματα άλλων, όταν μάλιστα τα αγνοείς παντελώς; Ήταν σφάλμα της δικής μου γενιάς, βέβαια, πως αμφισβητήθηκε η πρωτοκαθεδρία των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Μπροστά στον κίνδυνο του αταβισμού, και για να μην χαρακτηριστούμε εθνικόφρονες, φτάσαμε σε σημείο να εξοβελίσουμε πλήρως τους αρχαίους Έλληνες στοχαστές, αλλά δεν θα μπορούσαμε να διαγράψουμε αναδρομικά και την επιρροή που είχαν ήδη ασκήσει επάνω μας. Κλίναμε βλέπεις προς την Ευρώπη και βιαζόμασταν να αφομοιώσουμε την δυτική κουλτούρα. Εμείς ευθυνόμαστε που διαμορφώνεστε παντελώς ανεπηρέαστοι από τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη. Που αποκοπήκατε από το παρελθόν και τα έθιμά μας και τώρα υπονομεύεται η ιστορική συνέχεια του λαού μας.
- Ακούγονται πολύ σοβαρά τα όσα μου λέτε και μάλλον θα μου είχαν προκαλέσει ανησυχία, αν δεν συνέχιζα να πιστεύω πως υπερβάλλετε.
- Μπορεί να έχεις δίκιο και πάλι. Τόση ώρα που σου μιλώ όμως, κοιτάζεις το κινητό σου και διερωτώμαι τι βρίσκεις εκεί που σου κεντρίζει τόσο το ενδιαφέρον και θέλγει το νου σου;
- Μην ανησυχείτε, σας παρακολουθώ με απόλυτη προσοχή. Η πρώτη μου παρατήρηση σε όσα είπατε, είναι πως θεωρώ άστοχο το να αναφερόμαστε στη νεολαία σαν να είναι ένα ομοιογενές σύνολο με παρόμοιες καταβολές και ίδιους όρους καθημερινότητας. Υπάρχουν νέοι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και άλλοι που ανατραφήκαν από φτωχές οικογένειες και δεν είχαν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους. Δεν πρόκειται όμως να απολογηθώ για ολόκληρη τη γενιά μου, πόσο μάλιστα να αποδεχτώ πως αποτελώ αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής. Άλλωστε, η δική μου αποξένωση από την πνευματική παράδοση των προηγούμενων εποχών δεν είναι μεγαλύτερη από τη δική σας άγνοια πάνω στις νέες τεχνολογίες ή τις σύγχρονες μορφές τέχνης. Θα μπορούσα να σας απευθύνω ερωτήσεις σχετικά με το διαδίκτυο ή το μοντέρνο κινηματογράφο που όχι μόνο θα αδυνατούσατε να απαντήσετε αλλά θα δυσκολευόσασταν να κατανοήσετε. Προϊόντα της εποχής μας είμαστε όλοι, και δεν το λέω αυτό επειδή αποποιούμαι την όποια προσωπική μου ευθύνη.
- Δεν καταδικάζω συλλήβδην την νεολαία, ούτε εξιδανικεύω τη δική μου γενιά. Θύματα είστε πάνω από όλα, μα όχι και άμοιροι ευθυνών. Είναι, όμως, ασύλληπτο το σημερινό έλλειμμα πολιτικής παιδείας. Παλαιότερα ο νέος χαρακτηρίζονταν από εγγενή ροπή προς την επαναστατικότητα και τις ριζοσπαστικές ιδέες, αλλά εσείς ανδρωθήκατε σε συνθήκες πολιτισμικής κατάπτωσης, αξιακής καθίζησης και πλήρους έκλυσης των ηθών. Χωρίς στέρεες βάσεις, ανερμάτιστοι και αμετροεπείς, θα καταστείτε βορά των όρνεων. Φοβούμαι πως έρχονται δύσκολες εποχές, και σας λείπει η ιστορική γνώση για να μπορέσετε να επιδείξετε διορατικότητα και ευθυκρισία.
- Γίνεστε μελοδραματικός πάλι και ακούγεστε σαν καταστροφολόγος.
- Μακάρι να είναι όπως τα λες, νεαρέ μου. Δεν θα σου κρύψω πάντως, πως με έχεις εντυπωσιάσει θετικά. Είσαι πιο σκεπτόμενος απ' όσο ανέμενα.
- Σας ευχαριστώ. Ύστερα από τις δυσοίωνες προβλέψεις που κάνατε, θα την θεωρήσω εξαιρετικά ενθαρρυντική την φιλοφρόνησή σας.
- Σου λείπουν οι στέρεες βάσεις βέβαια. Παρά την ευφυΐα σου, αγνοείς την ιστορία του τόπου σου και συνεπώς στέκεις μετέωρος. Ξεκάρφωτος, για να μιλήσω τη γλώσσα σου. Στην εποχή μου σπούδαζαν ελάχιστοι νέοι αλλά γίνονταν άνθρωποι καλλιεργημένοι. Ήταν φάροι γνώσεων και συνήθως αμέμπτου ηθικής. Σήμερα, ένας γιατρός μπορεί να μην έχει διαβάσει ούτε μια αρχαία τραγωδία και να μην γνωρίζει ούτε ένα ποίημα του Καβάφη. Ας μην αναφερθώ καλύτερα στο ήθος και την υπόληψή του. Σαν ένας περίτεχνος μηχανικός του ανθρωπίνου σώματος μοιάζει, παρόμοιας πνευματικής καλλιέργειας με έναν μηχανικό αυτοκινήτων.
- Δεν είναι άδικο να στοχοποιούμε τη νεολαία λες και αποτελεί κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη λαϊκή μάζα; Οι νέοι δεν θα μπορούσαν παρά να παρουσιάσουν τις ίδιες παθογένειες και τα ελαττώματα που διακατέχουν συνολικά την ελληνική κοινωνία. Συνυπολογίστε, μάλιστα, τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και επιβαρύνουν κυρίως τους νέους. Η ανεργία, οι πενιχροί μισθοί και η ανασφάλεια, σκιαγραφούν ένα τρομαχτικό παρόν. Τόσο ζοφερό, που εγώ δεν έχω την πολυτέλεια να ανησυχώ για το μέλλον, όπως εσείς. Η κρίση που βιώνουμε είναι αρκετά τραγική ακόμη και δίχως αυριανές προεκτάσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως κατηγορώ για όλα μας τα δεινά, αποκλειστικά την οικονομική μας κατάσταση.
- Η φαινομενολογία της κρίσης είναι σύνθετο θέμα. Μπορεί σαν φαινόμενο να είναι κάτι συγκεκριμένο και με αντικειμενικό χαρακτήρα, αλλά αποτυπώνεται διαφορετικά στα ξεχωριστά άτομα. Αλλιώς την προσλαμβάνουν οι μεγαλύτεροι κι αλλιώς η νέα γενιά που, ύστερα από την μεταπολίτευση, δεν βίωσε οικονομικές δυσκολίες. Έχεις δίκιο σε όσα είπες για τις παθογένειες της κοινωνίας όμως. Ο δρόμος που μας οδήγησε εδώ στρώθηκε πολύ πριν την γέννησή σου, και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που οι νέοι σήμερα βιώνουν σχεδόν καθαρτικά την απαξίωση που εκφράζουν προς την πολιτιστική κληρονομία τους. Λες και με τον τρόπο αυτό λυτρώνονται από κάποιο ρυπαρό κι αμαρτωλό παρελθόν. Όπως και να έχει, ίσως να μην ενδείκνυται το περιβάλλον εδώ για τέτοιου είδους συζητήσεις. Θα σου συνιστούσα, μάλιστα, να ενισχύσεις τη συγκέντρωσή σου, γιατί χωμένος μέσα στο κινητό σου όπως είσαι, είναι πολύ πιθανόν να χάσεις το λεωφορείο σου.
- Εδώ με κατηγορείτε ότι έχω χάσει την επαφή με την ιστορική μου κληρονομία, το λεωφορείο μας μάρανε; Επίσης, εσείς είστε αυτός που ξεκίνησε αυτή τη συζήτηση και δεν γίνεται τώρα να ξεγλιστρήσετε έτσι εύκολα. Θα ήθελα, λοιπόν, να σας ρωτήσω το εξής. Εφόσον συμφωνούμε πως τα προβλήματα προϋπήρχαν των νέων και αποτελούν συστατικά τού πολιτισμού μας, μήπως ενυπάρχουν και θετικά στοιχεία στην απόσχιση της νέας γενιάς απ' την παράδοση; Μήπως τελικά είναι αναγκαίο να προβούμε σε έναν ολικό επαναπροσδιορισμό των αξιών μας; Μήπως είναι αναγκαίο να γυρίσουμε την πλάτη στο παρελθόν για να απαλλαγούμε από τα παλαιά αποστήματα, που μας οδήγησαν στον πολιτιστικό μιμητισμό και την κουλτούρα της παρακμής; Υποστηρίξατε πριν πως οι νέοι σήμερα στερούνται επαναστατικότητας, δεν θα μπορούσε, όμως, να χαρακτηριστεί ριζοσπαστική η άποψη που μόλις ανέπτυξα;
- Όχι! Κάτι τέτοιο θα ήταν όντως "κουφό", για να το πω και στη δική σου τη γλώσσα. Θα ήταν σαν να προσπαθείς να παρουσιάσεις την αδιαφορία σου ως ριζοσπαστικότητα. Η επαναστατικότητα προϋποθέτει πρώτα και κύρια γνώση και μνήμη, που θα καθοδηγήσουν την πηγαία νεανική τάση για αντίδραση. Αν σε ρωτούσα όμως, ποιοι είναι οι Μαρίνος Αντύπας, Tάσος Τούσης και η Ηλέκτρα Αποστόλου, θα με κοίταζες απορημένος και θα με κατηγορούσες πως σε εξαναγκάζω να μεταφερθείς, απρόθυμα, σε κάποια εποχή της μακρινής αρχαιότητας. Κατανοώ την επιθυμία σου να απαρνηθείς το παρελθόν, αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Δεν το βρίσκω παράλογο, βέβαια, που μετατίθεται πάντα στους μεγαλυτέρους τις ευθύνες για τα προβλήματά σας. Που κοιτάτε μόνο μπροστά και κατηγορείτε διαρκώς τους γονείς σας για τον κόσμο που σας παραδώσανε. Δυστυχώς, όμως, όποια ομολογία ενοχής κι αν αποσπάσετε από εμάς, δεν θα σταθεί ποτέ αρκετή για να βελτιώσει την τωρινή σας κατάσταση.
- Ίσως αποτελέσει το έναυσμα για έναν διάλογο. Ίσως καταρρίψει το μύθο ότι δεν μπορούμε ως άνθρωποι να συνεννοηθούμε και να επικοινωνήσουμε.
- Νομίζω πως κρίνεται αναγκαίο πρωτίστως να ξεκινήσουμε έναν διάλογο με την ιστορία. Υπάρχουν ιστορικές περίοδοι στις οποίες πρέπει να σταθεί κανείς και να εμβαθύνει. Αν θέλεις πραγματικά να γυρίσεις την πλάτη στο παρελθόν, τότε πρέπει να ανατρέξεις στην ιστορία. Αν σε τρομάζει ο ιστορικός χρόνος, επέλεξε να πραγματοποιήσεις στοχευμένες στάσεις σε κομβικά σημεία της ιστορίας.
- Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, να μιλάμε για ιστορικές στάσεις στη στάση. Φοβάμαι, όμως, πως έφτασε το λεωφορείο μου και πρέπει να φύγω.
- Θα σου πω κάτι τελευταίο και μ' αυτό θα σε αποχαιρετίσω. Η στάση, ως λέξη, έχει πολυσημία. Αποκτά και την σημασία της ανταρσίας, της εξέγερσης απέναντι στην εξουσία. Θυμήσου, παραδείγματος χάριν, τη στάση του Νίκα και τις αναλογίες που μπορεί να έχει με το σήμερα.
- Δυστυχώς, δεν έχω “κατέβει” στη στάση που λέτε. Για μια ακόμη φορά, με πιάνετε αδιάβαστο, και με την ομολογία αυτή, σας χαιρετώ.
- Καλό κατευόδιο! Βρήκα την συζήτησή μας ενδιαφέρουσα, αν και ολίγον... Ξεκάρφωτη! Είπε και γέλασε βοερά, καθώς η πόρτα του λεωφορείου έκλεινε πίσω μου.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κων/νος Λίχνος γεννήθηκε στον Αστακό Αιτ/νίας. Είναι Πτυχιούχος Μηχανικός Πληροφορικής & Επικοινωνιών. Διατηρεί το μπλοκ Επίκουρος, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά (λογοτεχνικά και πολιτικά), είναι συνεργάτης των εκδόσεων Κέφαλος, εξωτερικός συνεργάτης του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Texnesonline.gr.
Με την λογοτεχνία ασχολήθηκε από την εφηβεία του και διακρίθηκε σε πολυάριθμους πανελλαδικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ δοκίμια και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά καθώς και σε λογοτεχνικά ιστολόγια του διαδικτύου. Διηγήματά του έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα από τον εκδοτικό οίκο Κέφαλος, Σύγχρονη εποχή και Άπαρσις.
Θεωρεί την λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα, ως πράξη πολιτική. Ως προσπάθεια αποκάλυψης της κοινωνικής πραγματικότητας και παρέμβασης στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ένα μέσο για τον εξανθρωπισμό της ζωής των ανθρώπων.
Το Διήγημά του “Οι πορτοκαλιές” εκδόθηκε το 2018 από τον Εκδοτικό οίκο Σύγχρονη εποχή και το διήγημά του «Επιδημική κρίση» εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Άπαρσις το 2019 στο συλλογικό έργο “Διηγήματα του εγκλεισμού”.
Το 2020, κέρδισε το 1ο βραβείο για το δοκίμιό του “Περί λογοτεχνικής κριτικής και δοκιμιογραφίας” στον 20ο πανελλαδικό λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ε.Τ.Ε.Π.Κ, ενώ για το ίδιο έργο του απέσπασε το δεύτερο βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος. Το 2ο βραβείο κέρδισε και στον 20ο Πανελλαδικό διαγωνισμό της Ε.Τ.Ε.Π.Κ για το παραμύθι του “Ο μικρός Κάστορας”.
Το 2019 πέτυχε συνολικά 10 πανελλαδικές διακρίσεις στις κατηγορίες του Δοκιμίου και του Διηγήματος. Το Δοκίμιό του “Ο ρεαλισμός του εξωπραγματικού” κέρδισε το Α’ βραβείο Δοκιμίου στον Παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ , Α’ βραβείο Δοκιμίου στον 19ο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου (Ε.Τ.Ε.Π.Κ.) καθώς και έπαινο στον ΛΕ´ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό από το Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός και έπαινο στον 38ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
Τα βραβευμένα έργα του Διαγωνισμού Λογοτεχνίας
Το διήγημά του “Νόστος” απέσπασε Έπαινο στην κατηγορία του Διηγήματος στον Παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ καθώς και στον 9ο πανελλαδικό διαγωνισμό που προκηρύχτηκε από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού. Το 1ο βραβείο κέρδισε και στην μεγάλη κατηγορία του μυθιστορήματος ενήλικων στον 2ο πανελλαδικό διαγωνισμό Πεζογραφίας Κέφαλος για το μυθιστόρημά του WWW.Dialogos.gr.
Το 2018, απέσπασε για το διήγημά του “Οι πορτοκαλιές” Γ’ βραβείο διηγήματος στον 8ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που διεξήγαγε η Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού 2018 καθώς και το Γ’ βραβείο διηγήματος στο Διαγωνισμό πρωτότυπου Λογοτεχνικού Έργου που προκήρυξε η ΚΕ του ΚΚΕ, με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του.
Για το σύνολο των διακρίσεων, το έργο και την ενεργή του παρουσία στα γράμματα, στη διανόηση και στη σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα, το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς του απένειμε το ειδικό «Βραβείο Πεζογραφίας ”Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης”.
