Μ'ένα υπέροχο πεζό κείμενο-εξομολόγηση σε αγαπημένο πρόσωπο, θα συναντηθούμε σήμερα. Είναι το "Απάνεμο λιμάνι" του Πέτρου Τσαλίκη!
Απάνεμο λιμάνι-ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ
Μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, απόγευμα Παρασκευής, χάνω την αίσθηση του χρόνου και την υλική υπόστασή μου, καθώς νιώθω ν’ ακροβατώ σ’ έναν κόσμο απροσδιόριστο… σε μια ζώνη του Λυκόφωτος, που δύσκολα καταλαβαίνω ότι είμαι μέσα της. Βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο στον άυλο κόσμο της φαντασίας μου. Έναν κόσμο εύθραυστο, χτισμένο από ευσεβείς πόθους και καταπνιγμένα συναισθήματα… από το κατακάθι της ψυχής μου, παράλληλα φτιαγμένο από πούπουλο και μετάξι. Εκεί λοιπόν είδα την θαμπή μορφή σου· ήσουν λέει καθισμένη σ’ ένα γραφείο σκυμμένη, γράφοντας κάτι. Με χαμόγελο θλιμμένο και βλέμμα βαθύ, ένιωθα τη στίλβη της ψυχής σου. Τα μαλλιά σου, καθώς έσκυβες, ακουμπούσαν τα λεπτά ακροδάχτυλά σου που έγραφαν σαν ψιλή χρυσαφένια βροχή, από αυτή την όμορφη βροχούλα που νιώθεις ένα ζεστό απόγευμα του Απρίλη να σε αγγίζει σαν τούλι και να σε καθαρίζει… να σε εξαγνίζει. Και αυτά τα ακροδάχτυλά σου, σε όλη αυτή την πλάνη μου, τα ένιωσα, τα ένιωσα να με αγγίζουν όπως άλλοτε, και, ξαπλωμένος καθώς ήμουν στα πόδια σου, περίτεχνα κεντούσαν την αίσθηση του αγγίγματός σου στο κεφάλι μου… κι γω να σε κοιτάω στα μάτια βαθιά, να χάνομαι στην αστροφεγγιά τους που ακτινοβολούσε, σαν κάποιος να πήρε όλο το φως των άστρων και να το έκλεισε στις δύο σου κόρες· ένιωθα ότι βλέπω όλο το νόημα του κόσμου μέσα τους. Και υπνωτισμένος σού μιλούσα, γινόμουν ποιητής και Δημιουργός… και με τα λόγια μου δημιουργούσα σύμπαντα και κόσμους… κόσμους που μόνο εμείς οι δύο χωρούσαμε… κόσμους ιδανικούς πλασμένους που δεν συγχωρούσαν θλίψη, μα μόνο τη γλυκιά μελαγχολία της υπαρξιακής μας αναζήτησης. Εν αρχή ην το φως …
Και συ γλυκά χαμογελούσες συγκαταβατικά, σαν να ήξερες πως οι κόσμοι γκρεμίζονται, και πως οι ουρανοί συννεφιάζουν και κρύβουν το φως. Μα δεν σε ένοιαζε, μα δεν με ένοιαζε. Και ήταν το άγγιγμά σου καταφύγιο, και ήταν το βλέμμα σου απάνεμο λιμάνι….Και ήταν τα λόγια μου καμβάς και ήταν τα αισθήματά μας χρώματα.
