Θα δούμε ένα πολύ ωραίο διήγημα του εκπαιδευτικού Κωνσταντίνου Σταύρου. "Ένας καθρέφτης"!
Ένας καθρέφτης- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
Τον αγαπούσε τον Μανώλη η Ραφαέλα. Ο Ράφα, όπως την φώναζαν στο χωριό από βυζανιάρικο. Λες και ήταν αγόραρος. Σαν να ʼξέραν όλοι πως όταν θα ʼρχόταν η ώρα να μάθει γράμματα, μόνο γράμματα δεν θα μάθαινε. Το μυαλό της στις αλάνες και στην μπάλα. Τρυπούσε όλη μέρα τα γόνατά της πάνω στις πέτρες και στα χαλίκια. Κι αυτή κι ο Μανώλης και το Ριρί. Τα τρία κουτσκάκια του χωριού. Αχώριστα απ’ τα γεννοφάσκια τους. Μαζί ξεβρώμιζαν τα πανιά τους οι μανάδες τους. Πώς να μην τον αγαπούσε. Κι αυτόν και το Ριρί. Και να, που ο Ράφα έγινε κορίτσι της παντρειάς. Σταματημό δεν είχαν οι πατεράδες απ’ τα γύρω χωριά. Κι ας την ʼξεραν γι’ αγοροκόριτσο. «Θα γεννά παληκάρια», κουτσομπολεύαν στα καφενεία που ʼθέλαν μια καλή τύχη για τ’ αγόρια τους. Κοντά σ’ αυτήν και ο Μανώλης. Σωστός λεβέντης. Ιδρωκοπούσε ολημερίς στα χωράφια μαζί με τον πατέρα του. Αυτό έμαθε να κάνει. Κι ας τα ʼπαιρνε τα γράμματα. Ρίζωσε στην κληρονομιά του πατέρα του. Και το Ριρί. Τσολιάς. Βροχή τα προξενιά. Μ’ αυτή δε λογάριαζε στεφάνια και δαχτυλίδια. Να κατεβεί στην πόλη ʼπεθυμούσε. Να κάνει τη μεγάλη ζωή. Συνέχεια αυτό ʼξομολογιόταν στη Ραφαέλα. Ακόμα και τώρα. Ύστερα από τρεις δεκαπενταύγουστους. Που οι γονείς του Μανώλη και της Ραφαέλας ʼδώσαν τα χέρια. Για να σμίξουν τα χωράφια. Ένα δειλινό, μετά τη σοδειά. Μιας και είχε πάει καλά. «Αυτά παίζουν μαζί από μικρά. Αγαπιούνται. Ξέρουν τα χούγια ο ένας του άλλου, θα τα βρουν. Άλλωστε μαζί χαλούν τον χρόνο τους. Τώρα θα τον σκορπούν παρέα και τα βράδια». Ο Μανώλης έμαθε να αγαπά τον Ράφα αλλιώς. Δεν τον πείραξε και τόσο. Θα τον ʼπαίρναν για τρελό με τέτοια γυναίκα. Και η Ραφαέλα το ίδιο. Σε κάθε επέτειό τους και πιο πολύ. Μαράζωνε, όμως, σαν έβλεπε το Ριρί να χαντακώνεται στο χωριό. Καιγόταν μαζί της. Την καταλάβαινε καλά. Γιατί από μικρή ο Ράφα το αγαπούσε το Ριρί. Και φοβόταν την ώρα που θα ʼρχόταν και θα της το ʼλεγε το φεύγω. Θα την έχανε μια για πάντα. Μα πώς να της κόψει τη φόρα; Και ʼκείνο το πρωί το ʼδε στα μάτια της. Όταν της χτύπησε την πόρτα μες στ’ αχάραγο. Δεν είπε κάτι. Κατάλαβε. Ήταν η ώρα. Κόλλησε τα χείλια της πάνω στα δικά της. Τα γεύτηκε επιτέλους. Ήταν ζεστά. Έτσι τα περίμενε. Μετά από τόσα φιλιά στο μάγουλο, της το ʼκλεψε. Έκλεισε πίσω την πόρτα στα βιαστικά. Χώθηκε στην κάμαρή της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Κι αυτός έσπασε. Απ’ την ντροπή.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ονομάζομαι Σταύρου Κωνσταντίνος. Γεννήθηκα στα Ιωάννινα το 1992. Από τα 5 μου, ζω μόνιμα στην ανατολική Αττική. Είμαι απόφοιτος του τμήματος ΠΤΔΕ του ΕΚΠΑ και εργάζομαι ως εκπαιδευτικός από το 2015. Φέτος, θα ολοκληρώσω το διιδρυματικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Δημιουργική Γραφή στην Εκπαίδευση” του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών) και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Κινηματογράφου). Στον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να διαβάζω παιδική λογοτεχνία, μυθιστορήματα και να σκαρώνω παιδικές ιστορίες και διηγήματα.
