Ο Χριστόφορος Τριάντης είναι λογοτέχνης και φιλόλογος που κατοικεί στα Τρίκαλα. Είναι από τους ποιητές και διηγηματογράφους που ανακάλυψα στο διαδίκτυο-αυτά είναι τα καλά τερτίπια της τεχνολογίας. Στο διαδίκτυο έχω βρει αδιάφορα,χαριτωμένα,καλά κι εξαιρετικά πράγματα. Δύσκολα όμως να βρω σύγχρονο ποιητή που ό,τι κι αν έχω διαβάσει δικό του να είναι ένα διαμαντάκι. Έτσι με πολύ μεγάλη χαρά τον παρουσιάζω σήμερα στο ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ!
-Χριστόφορέ μου, πότε μπήκε η ποιητική δημιουργία στη ζωή σου;
Η ποίηση σε βρίσκει, δεν τη βρίσκεις. Αν κάτι τέτοιο ακούγεται μεσσιανικό και εγωιστικό, εντούτοις εμπεριέχει την ουσία των πραγμάτων. Από παιδί διάβαζα πολύ. Τα βιβλία που διάβασα, οι εικόνες του τόπου μου, οι ώρες της μοναξιάς μέσα στα καπνοχώραφα και το βελανιδόδασος, όλα αυτά «βοήθησαν» να γράψω (και να γράφω). Η ποιητική δημιουργία έχει τις απαρχές της στα παιδικά μου χρόνια. Το πρώτο μου ποίημα γράφτηκε στα φοιτητικά μου χρόνια, για έναν απολεσθέντα έρωτα. Το έγραψα σε μια σελίδα από τα « Άνθη του κακού» του Μποντλαίρ. Παραμένει εκεί ξεχασμένο, προσωπική καταγραφή της νιότης. Οι πρώτες δημοσιεύσεις ποιημάτων έγιναν μετά τα τριάντα χρόνια μου.
-Σε έχουμε δει να εκφράζεσαι και σε άλλα είδη γραπτού λόγου. Υπάρχει είδος που προτιμάς ως δημιουργός;
Η γραφή είναι ένα πεπρωμένο. Γράφω, αυτό είναι το ρήμα που προτιμώ. Από την άλλη, ο ποιητικός λόγος είναι η κύρια έκφρασή μου. Η ποίηση «συμπεριλαμβάνει», ως ένα βαθμό, όλα τα είδη του γραπτού λόγου. Η ποίηση πυκνώνει τον λόγο, λέει με λίγες λέξεις αυτά που ένα μυθιστόρημα θέλει εκατοντάδες σελίδες. Η ποίηση είναι μια μουσική γλώσσα, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην πρόζα.
-Έχεις εικόνα ποια ηλικιακή ομάδα διαβάζει περισσότερο τα ποιήματά σου; Επίσης κυρίως άντρες ή γυναίκες;
Δεν έχω συγκεκριμένη εικόνα για τις ηλικίες. Είναι όμως γεγονός ότι οι νέοι δεν διαβάζουν ποίηση, για να το πω καλύτερα διαβάζουν λίγοι. Επίσης είναι μια κοινοτοπία, αλλά και μια βεβαιότητα, ότι η πλειοψηφία των αναγνωστών είναι γυναίκες, όχι καμία μεγάλη πλειοψηφία, αλλά σίγουρα πλειοψηφία.
-Ξέρω πως είσαι και φιλόλογος. Έχει θέση η δική σου ποίηση στην εκπαιδευτική διαδικασία; Επικοινωνείς μέσω της ποίησής σου με τους μαθητές σου;
Κάποιες φορές, στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας, έχω διαβάσει κι αναλύσει ποιήματά μου, με σχετική επιτυχία μπορώ να πω. Είναι φορές που γράφω στίχους μου στον πίνακα, δίνοντας στους μαθητές μου, μικρές δόσεις ποιητικής τροφής. Η κίνηση ωραία, τ’ αποτελέσματα πενιχρά.
-Υπάρχουν στοιχεία στη ζωή των σύγχρονων ποιητών που τους διαφοροποιούν από τον μέσο άνθρωπο;
Τα μόνα στοιχεία που διαφοροποιούν τους ποιητές από τον μέσο άνθρωπο είναι δύο : η αγάπη για τη γλώσσα και ότι είναι πολύ καλοί αναγνώστες, διαβάζουν πολύ.Οι ποιητές δεν είναι σωτήρες, δεν σώζουν τον κόσμο, ούτε καν τον εαυτό τους, είναι όμως πάνω από τη μετριότητα, τον χρυσό μέσο όρο.
-Πες μου κάποια πράγματα της καθημερινότητας με τα οποία θεωρείς πεζό ν’ ασχολείσαι.
Δεν υπάρχουν αμιγώς πεζά πράγματα, πολλά πράγματα της καθημερινότητας έχουν στοιχεία ομορφιάς. Αλλά η καθημερινότητα αν δεν ήταν πεζή, δεν θα ήταν καθημερινότητα, θα μιλούσαμε ότι «Το όνειρο ενός γελοίου» του Ντοστογιέφσκι, πήρε σάρκα και οστά. Είμαστε ποιητές και δημιουργοί τις στιγμές εκείνες που στοχαζόμαστε, εμπνεόμαστε και γράφουμε, όλες τις άλλες στιγμές (κι είναι η συντριπτική πλειοψηφία) είμαστε μέσα στην «πεζή καθημερινότητα». Αυτό που πιστεύω ότι είναι εντελώς πεζό και χυδαίο είναι η αγένεια, σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις φάσεις της μέρας και της νύχτας.
-Τι πιστεύεις πως θα έλειπε από τη ζωή σου αν δεν ασχολιόσουν με την ποίηση;
Θα μου έλειπε το δεξί μου χέρι, με το οποίο γράφω. Θα έπρεπε να ψάχνω να αντικαταστήσω το ακρωτηριασμένο χέρι μου, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να τα καταφέρω (ποτέ).
-Μπορείς να μου πεις μια στιγμή που παρουσίασες το έργο σου δημοσίως που θυμάσαι έντονα;
Ήταν η γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο, οι συνάδελφοι που ήταν υπεύθυνοι για τη γιορτή είχαν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα της γιορτής και δικά μου ποιήματα. Τα ποιήματά μου διαβάστηκαν από μαθητές μπροστά στα παιδιά και τους συνάδελφους. Δίπλα στα μεγάλα ονόματα της ποίησης (Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης) ακούστηκαν και τα δικά μου έργα. Αξέχαστη στιγμή και μεγάλη τιμή.
-Υπάρχουν ποιήματα που τα καταλαβαίνει μόνο αυτός που τα έγραψε. Αυτός ο ποιητής έχει αποτύχει στον στόχο του να συνομιλήσει με τους γύρω του; Έχει κερδίσει κάτι άλλο;
Δεν υπάρχει ποίημα που το καταλαβαίνει μόνο ο δημιουργός του, εκτός κι αν μιλάμε για α-νόητη ποίηση. Πάντα θα υπάρχει κάποιος, που θα αναγνωρίσει στον παραγόμενο λόγο κάτι που αγαπά : μια λέξη, μια αγωνία, λίγο φως, ένα δάκρυ, μια σιωπή, μια επανάσταση. Δεν υφίστανται κέρδη στην ποίηση, μόνο αισθητική απόλαυση και συγκίνηση.
-Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους αρέσει να γράφουν. Τι διαφοροποιεί τον σπουδαίο ποιητή;
Γράφουν χιλιάδες και χιλιάδες καθημερινά. Χιλιάδες εκδόσεις πραγματοποιούνται κάθε χρόνο και υπάρχει και συνέχεια. Τον μεγάλο ποιητή δεν τον καθορίζουν τα πολλά (γενικώς και ειδικώς) like ή οι πολλές εκδόσεις ή οι πωλήσεις των βιβλίων του, όλους τους δημιουργούς τους καθορίζει ο χρόνος. Ο μεγάλος ποιητής είναι άριστος γνώστης της γλώσσας και της ιστορίας, όπως είπε κι ο Τόμας Έλιοτ. Αυτά είναι τα καθοριστικά στοιχεία.
-Τι θα ονειρευόσουν για το μέλλον σου ως ποιητής;
Να συνεχίζω να γράφω, να μη βρεθώ στη φυσική ή την αφύσικη θέση της αυτο- εγκατάλειψης ή της αυτο- κατάργησης. Να μην πω σαν τον Πόντιο Πιλάτο : ό γέγραφα, γέγραφα.
-Σ’ ευχαριστώ Χριστόφορέ μου γι’ αυτή την όμορφη κουβέντα!
Ευχαριστώ για την ωραία μας κουβέντα, ευχαριστώ για όλα, Αγγελική. Καλή συνέχεια.
Ο Χριστόφορος Τριάντης :
Γεννήθηκα στη Μαχαιρά – Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας, στις 30 Νοεμβρίου 1968. Σπούδασα στο Α.Π.Θ (Τμήμα Θεολογίας) και στο Ε.Κ.Π.Α (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας). Από το 1998, υπηρετώ ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση (Τρίκαλα). Πεζά και ποιήματά μου έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και περιοδικά. Τον Ιούλιο του 2018, το ιταλικό περιοδικό Versante Ripido δημοσίευσε ποιήματά μου στα ιταλικά. Το «Ταξίδι στην άκρη των λέξεων» (Διάνυσμα, Αθήνα 2017), ήταν η πρώτη μου ποιητική συλλογή.
