Λεύκωμα-Επιστροφή στην αθωότητα
Ξεφυλλίζοντας πού και πού τα παιδικά μου λευκώματα μια γλύκα με κατακλύζει και χίλιες δυο εικόνες της ζαχαρένιας εκείνης εποχής μου έρχονται στο νου. Κάθε κορίτσι σχεδόν στην τάξη είχε λεύκωμα. Το περιέφερε από συμμαθητή σε συμμαθητή κι από φιλενάδα σε φιλενάδα για να γράψει σ’αυτό. Στο παιχνίδι καμιά φορά έμπαινε και κάποιος αγαπημένος δάσκαλος ή καθηγητής.
Τα αγνώστου προελεύσεως στιχάκια κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα κι από λεύκωμα σε λεύκωμα. Όταν κάποιος έγραφε κάποιο που δεν το ξέραμε το σημειώναμε για να το μάθουμε.Τα στιχάκια διανθίζονταν με έξυπνες ατάκες, ωραίες ζωγραφιές, αυτοκόλλητα, καλλιγραφικά γράμματα κάθε χρώματος και στο τέλος ένα ευφάνταστο ψευδώνυμο.
Η ανταλλαγή λευκωμάτων ήταν αφορμή και για αποκάλυψη μυστικών της καρδιάς κι έμμεσο εφηβικό φλερτ. Για όλα αυτά και πολλά άλλα το λεύκωμα ήταν ένα πολύ αγαπημένο μας παιδικό κι εφηβικό αξεσουάρ, η επιτομή του άγουρου ρομαντισμού.
Τώρα δασκάλα πια, βλέπω πόσο έχουν αλλάξει οι όροι επικοινωνίας ανάμεσα στα σχολιαρόπαιδα. Τα μέσα κοινωνικής διαδικτύωσης αντικατέστησαν τα αγαπημένα μας λευκώματα. Τα greeklish αντικατέστηκαν τα ελληνικά. Η ιεροτελεστία που εμπεριείχε η διαδικασία του να οργανώνω, ανταλλάσσω, συνδημιουργώ ένα λεύκωμα χάθηκε ανεπιστρεπτί μαζί με όλη αυτή την ανάλαφρη και ζωντανή επικοινωνία. Τα αντικατέστησε το φατσοβιβλίο, το σκάιπ, τα μηνύματα στο κινητό.Κάθε εποχή έχει τις δικές τις συνήθειες και κάθε κοινωνία τις δικές της νόρμες κι ας μην γκρινιάζουμε. Πάντως εγώ χαίρομαι που ήμουνα παιδί σε μια πολύχρωμη εποχή με πολύ ζεστή κοινωνική συνδιαλλαγή.
Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ας θυμηθούμε κάποια δροσερά στιχάκια των λευκωμάτων…
Τι είν’ αγάπη;
Αγάπη είναι μια καρφίτσα
Που τσιμπάει τα κορίτσια
Έτσι τσίμπησε κι εμένα
Και αγάπησα εσένα
Αγάπη δίχως δάκρυα
δίχως όνειρα και πόνο
είναι αγάπη ψεύτικη
ψεύτικη αγάπη μόνο
Μην αγαπήσεις μαθητή
παιδί του Γυμνασίου
πρωταθλητή του έρωτα
και βλάκα του βιβλίου,
μην αγαπήσεις μαθητή
γιατί θα σε ξεχάσει
όπως ξεχνά το μάθημα
όταν περνά την τάξη.
Έργο θεάτρου είναι η αγάπη
όλο ψευτιά κι όλο απάτη
μ’ ένα σ’ αγαπώ ανοίγει ωραία
μ’ ένα αντίο κλείνει η αυλαία
Τρία πράγματα αγαπώ στον κόσμο! Τα λουλούδια, τ’ αστέρια κι εσένα. Τα λουλούδια τη μέρα, τ’ αστέρια τη νύχτα κι εσένα «για πάντα»!
Όταν τα άστρα κοιτάς κάθε βράδυ
Όταν της νύχτας νιώθεις το χάδι
Όταν περπατάς και δεν ξέρεις που πας
Τότε σημαίνει πως αγαπάς.
Για κάποιον υπάρχει μια δύση, για κάποιον υπάρχει κάποιος, για μένα υπάρχεις εσύ!
Για πάντα
Τα νεανικά ζευγάρια
όταν βρίσκονται στη νιότη
όρκο δίνουνε για πάντα
στην αγάπη τους την πρώτη
Το « για πάντα» θα μου πείτε
είναι λέξη πλανερή
απ’ τις ψεύτικες εκείνες
που κανείς δεν τις τηρεί
Κι όμως γνώρισα μια νέα
που ’χε κάποτε ορκιστεί
το «για πάντα» σ’ έναν νέο
κι έμεινε σ’ αυτόν πιστή
Την παράτησε ο νέος
μα αυτή δεν τον ξεχνούσε
το «για πάντα» στην καρδιά της
κάθε μέρα αντηχούσε
Πέρασαν δεκάδες χρόνια
και μια μέρα, κάποιο δείλι
μια μικρή χαρά σαν πρώτα
έλαμψε στα ωχρά της χείλη
«Τι συμβαίνει;» τη ρωτήσαν
κι έχεις σήμερα χαρά
«σαν και σήμερα», τους είπε
«τον πρωτόδα μια φορά».
Πέρασαν δεκάδες χρόνια
και την είδανε μονάχη
να χαμογελά μια μέρα
κι απορήσανε τι να ’χει
«Σαν και σήμερα» τους είπε
«πριν από πολύ καιρό
μου ’πε σ ’αγαπώ εκείνος
κι όρκο δώσαμε ιερό"
Έγειρε χαμογελώντας
κουρασμένη στη βεράντα
ώσπου ξάφνου η καρδιά της
εσταμάτησε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
Τι είναι φιλία;
Πώς είπατε; Δεν άκουσα;
Ζητάτε τη φιλία;
Ποια είναι η κυρία;
Ένα αίσθημα βαθύ;
Μα σίγουρα άνθρωπέ μου
Θα έχεις τρελαθεί
Τ’όνειρο κι αυτό
Τρελό κι απατηλό.
Δεν ξέρεις πως τον κόσμο αυτό,
Που ζούμε εσύ κι εγώ
Άλλοι τον χτίζουνε για μας
Με τρόπο μυστικό;
Πως κάποτε υπήρχανε
Άνθρωποι και γαλήνη
Μα τώρα καταντήσανε
Να γίνουν όλοι κτήνη;
Δεν άκουσες πως λέγανε
Για όπλα και πυραύλους
Που θα τελειώσουν στη στιγμή,
Λευκούς,κίτρινους, μαύρους;
Έρχεσαι τώρα και μου λες
Για κάτι σα φιλία
Που είναι η λέξη τώρα αυτή,
Παλιά σαν ιστορία;
Σκέψου τον κόσμο που πεινά
Και ζει στην αδικία
Και τότε έλα μίλα μου
Άνθρωπε για φιλία
Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο
Στην τόση αδικία
Yπάρχει κάτι όμορφο
Που λέγεται φιλία
Αν ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα
στάχτες στον αχυρώνα
τότε θα βρεις φιλία
στον εικοστό αιώνα
Να μην ξεχάσουμε ποτέ
Μες τη ζωή την κρύα
Πως κάποτε ορκιστήκαμε
Για μια αγνή φιλία
Κι αν τα χρόνια διαβούν
Και ο καιρός περάσει
Τον όρκο που εδώσαμε
Κανείς να μην ξεχάσει
Αντίο αγαπημένο μου λεύκωμα!
