Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της Κασσιανής Μαρτινάκη που τιτλοφορείται "Του έρωτα και της σιωπής". Το βιβλίο έχει επιμεληθεί ο ποιητής Δημήτρης Παπακωνσταντίνου. Το έργο χωρίζεται στις δύο ενότητες " Του έρωτα" και "της σιωπής" και περιλαμβάνει 44 ποιήματα. Η ποίηση της δημιουργού είναι λυρική,υπαρξιακή,φιλοσοφική. Ο λόγος της είναι μεστός, ζωντανός,με διαυγείς εικόνες και γνήσια ευαισθησία. Η πένα της συνομιλεί με τον έρωτα,τη φύση που μας περιβάλλει,τον βαθύτερο εαυτό.Θα δούμε πέντε ποιήματα και θα ευχηθούμε η δουλειά να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ!
Του έρωτα
Στον Ύστατο Εραστή
Αν ερχόσουν απόψε,
με τον βελούδινο μανδύα σου
και τα λιγνά σου κρύα χέρια
θα φορούσα το πιο όμορφό μου φόρεμα
λευκό σαν σύννεφο του καλοκαιριού,
μεταξένιο σαν το άγγιγμα του έρωτα.
Αν ερχόσουν απόψε,
θα σου χάριζα το πιο γλυκό μου γέλιο
σαν να 'σουν φίλος μακρινός απ' τα παλιά
και θα 'χα τόσες ιστορίες να σου πω
βαδίζοντας ανάμεσα στ' αστέρια
παίζοντας με τις ασημένιες μας κλωστές.
Αν ερχόσουν απόψε,
μες στις σκιές θα σου 'λεγα τραγούδια
ίσως για λίγο τα ψιθύριζες κι εσύ
ξυπόλυτη θα χόρευα στη χλόη
ελεύθερη, ανάλαφρη κι αθώα
σαν χειμωνιάτικη κρυστάλλινη νιφάδα.
Αν ερχόσουν απόψε,
κίτρινα φύλλα θα στολίζαν τα μαλλιά μου
στα μάτια μου θ' ανέτειλαν φεγγάρια
ατόφιο φως στο έρεβος της νύχτας
βήμα στο βήμα θα ξεμάκραινα
από της γης μου την ακέραιη αλήθεια
και θα πατούσα πια με τα μαλλιά λυτά
αδάμαστη και άτρωτη στα στέρεα όνειρά μου.
Ζωή ανθρώπινη
Έκλεισες γύρω σου βουνά
μα λαχταράς τις γκριζοπράσινες θάλασσες
υπέροχες και αυτάρεσκες στην απεραντοσύνη τους
θάλασσες που δεν τσακίζουν τα καράβια σου στις ξέρες.
Έχτισες γύρω σου τοίχους τετράγωνους, λογικούς
μα λαχταράς τα πολύχρωμα δάση του φθινοπώρου
ρυάκια κρυστάλλινα και πέτρες ακανόνιστες
ξερά στρωμένα φύλλα κι αναμνήσεις.
Έντυσες γύρω σου υφάσματα φτηνά
μα λαχταράς τη ζεστασιά της άμμου
που σου 'καιγε το δέρμα όταν βάδιζες
σαν άφηνες για λίγο το χνάρι σου στον κόσμο.
Έφτιαξες μια ζωή ανθρώπινη
κι ας θέριευε μέσα σου το κτήνος.
Της σιωπής
Μικρές νίκες
Ταπεινές οι Δευτέρες
φιλεύσπλαχνες
ξεπλένουν την προσδοκία της ευτυχίας
που δόλια σου φυτεύουν τα Σάββατα
και την απομυθοποίηση της Κυριακής.
Κι έτσι ελεύθερος πια
ανεβαίνεις πάλι στον τροχό
που δε ζητάει τίποτα.
Μόνο το αεικίνητο της στεγνής
πραγματικότητας στο βήμα σου
και την κρυφή ελπίδα
μιας Παρασκευής.
Κάθε μικρή νίκη, μια Δευτέρα.
Ευχές στην αποθήκη
Και τώρα που τελείωσαν οι κούφιες ευχές
άφησέ με να σβήσω τα φώτα ήσυχα.
Προσεκτικά θα τυλιχτούν οι σκέψεις
μαζί με τις χρυσαφιές γιρλάντες.
Τα στολίδια στην αποθήκη, εκεί που τους πρέπει.
Το δέντρο θα ποδοπατηθεί για να χωρέσει στο κουτί
-τι βία, αλήθεια, έχει δεχθεί στα τόσα χρόνια-
το σπίτι θα φαίνεται πιο άδειο απ' ό,τι συνήθως.
Θα κινούμαι στο κελί μου πιο ελεύθερα
μηχανικά τακτοποιώντας το χάος όπως πάντα.
"Και του χρόνου", θα πούμε πάλι μηχανικά
και ίσως λίγο αμήχανα φέτος
μιας και κάθε χρόνο το βουνό ψηλώνει
ανοίγουν χαράδρες και υψώνονται γκρεμοί.
Χρειαζόμαστε κι άλλο εξοπλισμό σού λέω
εξειδικευμένο, δεν ορειβατούμε αλλιώς,
με τις ευχές και τις ελπίδες κλεισμένες
σ' εκείνα τα κουτιά στην αποθήκη.
Η τέχνη του ζην
Η τέχνη του ζην.
Ξεχάστε το ευ
δυο γράμματα ούτως ή άλλως
μικρή η απώλεια
ένας καμβάς υπόλευκος
σχεδόν γκρίζος
άτσαλες πινελιές, ξεφτισμένα πινέλα
χρώματα ανεξίτηλα.
Χρώματα, χρώματα σκληρά
σπάνια τρυφερά παστέλ
υδατοδιαλυτά.
Αγαπούν το νερό μέχρι να πέσουν.
Ύστερα το φοβούνται.
Kρέμονται στους τοίχους
στολίζουν μαυσωλεία.
Ατέλειωτοι διάδρομοι
πινακοθήκες.
Η τέχνη του ζην.
Η μουσική των σφαιρών
ο ήχος της σφαίρας
ένα σόλο στην κιθάρα.
Κρεσέντο απ' το τίποτα
μινόρε της αυγής και της νύχτας
λέξεις ασχημάτιστες, είδωλα
προσκυνάς τον λόγο και τον Λόγο
στεφάνια ελιάς και δάφνης.
Αιματηρές θυσίες, κόκκινο μελάνι
στο ένα χέρι η πένα στο άλλο το μαχαίρι
ήσσονος σημασίας το αποτέλεσμα:
ένα κορμί ή ένα ποίημα. Θυσία και τα δυο.
Η τέχνη του ζην.
Μυστική αλχημεία
ουσίες στους νευροδιαβιβαστές
λίγο θειάφι, λίγο λιβάνι
σε μορφή δισκίου, μοιρασμένες δόσεις
χοές με κρασί, καρύκευμα και μέλι
αρώματα ανατολής, γεύσεις αρχαίες.
Η τέχνη του ζην.
Κορμιά συνονθύλευμα
αναίμακτη μάχη
κάτω απ' αστέρια δυσοίωνα
αρχέγονα ένστικτα, ναι
η Αποκάλυψη στον μικρόκοσμο
περνάει απαρατήρητη, αλλάζει το σύμπαν.
Πάντα σε δόσεις μοιρασμένες
πάντα σε μορφή δισκίου
κι ο κόσμος αγνοεί
κι ο κόσμος ίδιος
παρουσία κι απουσία εξίσου ανέφικτες.
Η τέχνη του ζην:
η συνέργεια στην αέναη απάτη.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Κασσιανή Μαρτινάκη γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Αγγλική Λογοτεχνία και τη Θεωρία Λογοτεχνίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από το 2005 και τα τελευταία χρόνια ζει στην Πτολεμαΐδα. Το 2021 δημοσιεύτηκε η ποιητική της μετάφραση στην αγγλική γλώσσα του έργου του ποιητή Δημήτρη Παπακωνσταντίνου «Στους φεγγίτες η έξοδος» σε διαδικτυακό βρετανικό περιοδικό, με τον τίτλο “The exit at the skylights”.
Για παραγγελίες επικοινωνήστε με την ποιήτρια στο: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
