Τον Ιανουάριο του 2022 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη το βιβλίο της Λίας Σιώμου "Της ζωής και της αγάπης". Πρόκειται για έναν συλλογικό τόμο που καλύπτει την ποιητική παραγωγή της περιόδου 1995-2011. Το υλικό προέρχεται από τις επτά δημοσιευμένες ποιητικές συλλογές της. Θα δούμε κάποια ποιήματα και θα ευχηθούμε να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔO!
ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ
Από τις εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ
κυκλοφορεί το βιβλίο της ΛΙΑΣ ΣΙΩΜΟΥ:
ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ
Της ζωής και της αγάπης
Ποίηση 1995 -2011
ΤΙΜΗ: 25,00€ (περιλαμβάνει ΦΠΑ 6%)
ISBN: 978-960-200-227-8
ΣΕΛΙΔΕΣ: 448 ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 17cm x 24cm ΒΑΡΟΣ: 1150 γρ.
ΕΚΔΟΣΗ: ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2022
Νάν’ η αγάπη πέρασμα μιας συμπληγάδας πέτρας;
Το μίλημα στον άνεμο, φιλί απ’το νερό;
Το νούφαρο που άνθισε στο χώμα μιας γης χέρσας
Ασφόδειλο της ζήσης μας με ριζικό πικρό;
* * *
Λέξεις με ευγένεια, στίξεις που σου κόβουν την ανάσα, ισόρροπη ύφανση συμφώνων και φωνηέντων, μέτρο και ρυθμός με υπερχρονικότητα, νοήματα και παραστάσεις με ηθικό φορτίο· ποιήματα με ροή και καλαίσθητο ήχο, γεμάτα μουσική και λυρισμό, που εμπνέουν κάθε μουσικό για μελοποίηση και κάθε αναγνώστη για ταξίδια στο πριν και στο μετά. Θα συνεχίσω να τα διαβάζω και να ιχνηλατώ τις όμορφες νότες μέσα τους… Σ’ ευχαριστούμε Λία για την ψυχική ανάταση που μας δίνεις μέσα από την ποίησή σου και που συνεχίζεις αλλά και προεκτείνεις την πνευματική μας παράδοση!
Αθανάσιος Ζέρβας, καθηγητής, κοσμήτορας Σχολής Κοινωνικών, Ανθρωπιστικών Επιστημών και Τεχνών, Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
•
“Η λυρική σας πνοή και θέρμη έχει κάτι το πρωτόφαντο, το τελείως προσωπικό.”
Θανάσης Νιάρχος, 26/3/2006 (για τη συλλογή “Σπονδή ονείρου”)
•
“Είναι τόσο έντονη η λυρική διάθεσή σας, ώστε τα ανείπωτα τρυφερά,τα μακρινά λησμονημένα, τα παντοτινά θλιβερά, να τα μεταβάλλει σε έναν λυτρωτικό αναστεναγμό, όπως μόνον η ποίηση σε βοηθάει να τον εκβάλεις. Με τον λυρικό αυτό αναστεναγμό σας να καβαλικεύει θάλασσες και ωκεανούς, αισθάνεται κανείς πως η επικοινωνία ανάμε- σα στους ανθρώπους είναι κάτι εφικτό, ακόμα κι άγνωστοι να είναι οι τελευταίοι μεταξύ τους.”
Θανάσης Νιάρχος, 25/12/2014 (για τη συλλογή “Attica”)
Εύγε! Το απόλαυσα πλήρως.
Γιώργος Βέης, 14/8/2007 (για τη συλλογή “Εν Γη Ερήμω”)
•
“Σας αξίζει ένας μεγάλος έπαινος που, ενώ ζείτε μακριά, γράφετε σε τόσο ευαίσθητα και δροσερά Ελληνικά, έτσι που ο λόγος σας να μοιάζει με «μίλημα νερού». Μακάρι οι άλλοι, που ζουν εδώ, να μπορούσαν σαν εσάς να πλαγιάσουν τα όνειρά τους στην ακρογιαλιά.”
Σαράντος Καργάκος, 16/6/2002 (για τις συλλογές “Αλκυονίδες” και “Ερωδιού η κατοικία”)
•
“Επί τέλους, να, είπα και μια γνήσια κατάθεση αισθημάτων, σκέψεων, αναθυμιάσεων κλπ, κλπ, που δονούν και ταυτόχρονα φθάνουν στον στόχο τους, στον αναγνώστη. Ξαναφέρνουν, τα στιχουργήματά σας, την ποίηση, στα νερά της. Σας ευχαριστώ.”
Κυριάκος Ντελόπουλος, 31/7/2014 (για τη συλλογή “Attica”)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λία Σιώμου ( Λία Αντωνοπούλου ) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απεφοίτησε από το Χημικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέπειτα ήλθε στο Michigan State University για μεταπτυχιακές σπουδές στην Βιοχημεία όπου και επήρε το δίπλωμά της (Μαster of Science). Εργάσθηκε ως ερευνήτρια στο Michigan State University και στο Northwestern University στο Evanston Illinois. Επί 18 χρόνια εργάσθηκε ως επιστήμων στο Υπουργείο Ενεργείας της Αμερικής (U.S Department of Energy) στο Argonne National Laboratory, στα προάστια του Σικάγου. Η Λία έχει δημοσιεύσει επτά ποιητικές συλλογές, Ερωδιού η Κατοικία και Αλκυονίδες (Εκδόσεις Δωδώνη 2001), και Μαγιοστέφανο, Σπονδή Ονείρου, Εν γη Ερήμω, Attica και Εις Μνήμην Ουτοπίας (Εκδόσεις Γαβριηλίδης , 2003, 2006, 2007, 2014). Οι συλλογές της συγκέντρωσαν πολύ καλά σχόλια από διακεκριμένους ποιητάς και λογοτέχνες στην Ελλάδα. Δύο άρθρα δημοσιευθέντα στην Chicago Greek Star, την καλύτερη εφημερίδα της Ελληνοαμερικανικής κοινότητος στην περιοχή του Σικάγου έδωσαν εις βάθος ανάλυση του έργου της. Αντιπροσώπευσε την Ελληνική ποίηση στον εορτασμό “Field of Light.” για ποίηση και μουσική που έγινε στις 24 Ιουνίου 2015 στο Field Museum του Σικάγου. Ο παγκοσμίως γνωστός Ιταλός artist Marco Nero Rotelli οργάνωσε την παρουσίαση προς τιμήν του Dante Alleghieri και του επικού του ποιήματος Ἡ Θεία Κωμωδία῾. Αρκετά της ποιήματα έχουν μελοποιηθεί από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και συνθέτου Δόκτωρος Αθανασίου Ζέρβα. Ο Δόκτωρ Ζέρβας τα έχει παρουσιάσει σε κονσέρτα στην περιοχή του Σικάγου, στο Athens Conservatory, Northwestern University, Chicago State University, Univ. of Thessaloniki, και στο Odeion School of Music in Skokie. To Hellenic Heartbeat Media (TV,Radio,Web) έχει παρουσιάσει στην Τηλεόραση δύο φορές συνδιαλέξεις της Λίας Σιώμου σχετικές με την ποίησή της.
Γ. Κ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ Α.Ε.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ 8 • ΑΘΗΝΑ 105 59 • ΤΗΛ. 210.3317.600 • www.books.gi Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. • Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. ΑΡ. Μ.Α.Ε. 806/01/Β/86/807
G. C. ELEFTHEROUDAKIS S. A. INTERNATIONAL BOOKSTORE
8 ARISTEIDOU • 105 59 ATHENS, GREECE. TEL. (++30) 210.3317.600 • www.books.gi Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. • Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ποιήματα της Λίας Σιώμου
Μη ρωτήσεις τον άνεμο
Με αγέρι νοτιά
Με μια θλίψη έσμιξα
Κι από κάποια σχισμή
Ονείρου ανταύγεια
Θαρρείς πως είδα
Και στο όνειρο διάβηκα
Και στο όνειρο έσβησα
Μη ρωτήσεις τον άνεμο
Για τ᾽ αχνάρια που πήρα
Μη και έμειν᾽ ανάμνηση
Από όλο το διάβα μου;
Μη και στέφανα δάφνης
Θριάμβων πορεία;
Κάπως έτσι η ανάσα μου
Έσμιξε κι έσβησε
Μ' ένα κάποιο χαμόγελο
Σε θυσίας θητεία
Και μ᾽ ανέμου φιλιά
Σε μια λήθη έγειρα
Σ᾽ ουτοπίας ορόσημο
Φαντασίας ελπίδα.
Μη ρωτήσεις τον άνεμο
Για τ᾽ αχνἀρια που πήρα
Βοριά οι ριπίδες
Σε κύμα αλμύρας
Και εκεί τη χαρά μου
Στο αγέρι έταξα
Κοχύλια της άμμου
Πελάγου αστερίες
Η ζωή μας είπα
Νησιά με την θύελλα
Την άγρια την θάλασσα
Κι εκεί ναυαγός
Μιας μέθης και βρήκα
Ειρήνη στην άμπωτη
Στο όνειρο άφεση
Γραφίδες της πάλης
Μια λίγη ευτυχία
Μη ρωτάς πια τον άνεμο
Για τ᾽ αχνάρια που πήρα
Ακολουθία Νυμφίου
Κρίνα κι αγγελικές στα μονοπάτια του ναΐσκου
Εκεί, ανάλαφρη θωριά διάβηκες σαν αυγή
Κι έμοιαζε όνειρο η στιγμή με τ' άσπρο φόρεμά σου
Λεμονανθοί κι υάκινθοι στολίζαν το κορμί
Σκιές οι μνήμες σεργιανούν στου δειλινού την ώρα
Με άνοιξης τις ευωδιές σμίγουνε στη σιγή
Και μαργαρίτες κάτασπρες και μύρο από μια βιόλα
Θυμίζουνε την όμορφη του γάμου τελετή
Ω, στα γλυκά τα μάτια σου οι θύμησες τρυγήσαν
Το μέλι το γλυκύτατο, νέκταρ για τη ζωή
Την όμορφή σου την μορφή μοίρες μη και φθονήσαν
Και έδεσαν τα στέφανα μ᾽ αγκάθινο κλαδί;
Κρίνο και η καρδούλα σου και στ᾽ όνειρο εδόθη
Κι ας μάδησαν οι άνεμοι την άδολη χαρά
Μ᾽ αγράμπελη λες έσμιξαν της νιότης σου οι πόθοι
Με δάκρυα που κύλησαν μα φέραν λευτεριά
Στο εικονοστάσι τώρα προσφορά στεφάνια, ξεχασμένοι όρκοι
Τα χρόνια κύλησαν συρμό πίκρας και ερημιάς
Κισσός στις πέτρες του ναού και στη φτωχή την κόχη
Και παπαρούνες πορφυρές εχρίσαν την καρδιά.
Λαμπυρίσματα
Είδα το κύμα του γιαλού και σε θυμήθηκα
Λεύκας το θρόισμα και γύρισες στο νου
Πως και μια τόση ευτυχία την αρνήθηκα
Παράθυρο που έκλεισε στη ζέστη τ' ουρανού
Και με τ᾽ ανέμου τα φτερά ήλθα σ᾽ αγκἀλιασα
Μια μεταμέλεια σ᾽ ερημική πικρή σιγή
Ω, να μπορούσα πάλι λίγο να᾽γερνα
Σ᾽ ονείρου κεφαλόσκαλο και ουτοπίας χλιδή
Σκιές απ ᾽όνειρα και λες και με τυλίξανε
Ιτιάς θαρρείς κλωνάρια θλιβερά, αποπνικτικά
Χρόνια οι ελπίδες σβήσανε ειρηνικά και σμίξανε
Λίμνης ανταύγειες από κάστρα μυθικά
Και παραμύθι, ουτοπίες, άστρα, κρίνανθα
Πλέξαν πολύχρωμο στεφάνι της ζωής
Πνοές καλοκαιριού πια το μαράνανε
Μα μένει πάντα μες στο νου
Στεφάνι ενός γλυκού Μαγιού
The Pier
Ω, με το κύμα έλα μου
Βάρκα των λογισμών μου
Εκεί να δέσεις τα όνειρα
Στου μόλου την τριχιά
Μη και τ' αγέρι του νοτιά
μου πάρει τον καλό μου
μη και χαθεί η χαρά μου
σε ξένη ακρολιμνιά
Μια πεταλούδα κι έγειρε
στου νούφαρου το μίσχο
Κι ο γλάρος που ταξίδεψε
στην άκρη τ´ουρανού
λες κι έσυρε τη σκέψη σου
στον ελαφρύ του ίσκιο
κάτι λογάκια σου γλυκά
στα τρίσβαθα του νου
Φύλλων σκιές, νανούρισμα
τ' ανάριο θρόισμά του
Κι η βάρκα να λικνίζεται
στα ήρεμα νερά
Παρέα με το άκληρο
το μάταιο πέρασμά σου
Ἰσκιοι και σούρουπα μαβιά
η μόνη συντροφιά
Και με τα νούφαρα τα ροζ
που κρύβουν τη θολούρα
Γκρίζου νερού λιμνάζοντος
στην όχθη τη ρηχή
Εκεί η αγάπη μου η παλιά
της λίμνης σημαδούρα
Τα ξωτικά και τα στοιχειά
θα ζει να καρτερεί
Άδειες Φωλιές
Να᾽τανε Θε μου ν᾽ άνθιζε
Στη γη μου ένα άνθος
Με πέταλα, δροσοσταλιές
Και χρώμα ροδαλό
Ένα μικρό και ταπεινό
Κάτι σαν ασφοδίλι
Να το κοιτώ και να θωρώ
Όσα στη γη αγαπώ
Να ᾽τανε στον κατάξερο
Της ερημιάς μου κάμπο
Οι παπαρούνες ν᾽άνθιζαν
Με στάχυα αγκαλιά
Και μαργαρίτες κάτασπρες
Με κίτρινο τον κόρφο
Να τις ρωτώ αν μ᾽αγαπά
Η έγνοια μου η παλιά
Να ᾽τανε στο παράθυρο
Του φτωχικού σπιτιού μου
Μια μαντζουράνα να ᾽δινε
Στον κόσμο ευωδιά
Και κόκκινα γαρίφαλα
Βλέμματα του καλού μου
Να στόλιζαν την έρημη
Την άδεια μου φωλιά
Παλιοζωή
Παλιοζωή, σαν το στεφάνι
του Μαγιού θα μαραθείς;
στον λίβα θε να σβήσεις
κάποιου θέρους;
Τα πέταλά σου, όλα,
σκόρπια μύρα της μικρής αυλής
ανάσα θε να γίνουνε
στης γης τους πέντε ανέμους;
Θε να'ρθω να σε βρω
Θε να 'ρθω να σε βρω εκεί,
στα κύματα σιμά
να σεργιανίσω τα όνειρά μας
με τους γλάρους
στη χρυσωπή της θάλασσας
την αμμουδιά
να αφεθώ γυρεύοντας
σινιάλα από τους φάρους.
Μη και μ’ αγγίξει
το όνειρο της γης ξανά
μη και τραγούδια
του γλυκού Μαγιού
κάνουν για με
του έρωτα καρτέρι
μη και οι θύμησες
που σβήσανε παλιά
μη και γυρίσουνε
να τυλιχθούν
με της ακτής
το δροσερό τ’ αγέρι.
Μια ουτοπία
η αγάπη στην καρδιά
μας κέρασε χαρά
κι έμειν’ η πίκρα
Σαν τη γλυκιά
της χαραυγής την πινελιά
που έσβησε
σαν δειλινό τη νύχτα.
Στο Επανιδείν
Ω! ναι, θα ξανάρθεις
Απ᾽ την θάλασσα πέρα
Σελήνης ασήμι
Πνοή απ᾽αγέρα
Φωτιά απ᾽ την άμμο
Που ήπιε τον ήλιο
Ανέμου δροσούλα
Απ᾽ ορέων σκιά
Ω! ναι, θα ξανάρθεις
Φωνή του πελάγου
Γραμμή επουράνια
Σαν πέταμα γλάρου
Ανέμων φιλιά
Σε βράχου σχισμή
Του ήλιου σφραγίδα
Στην όμορφη γη
Ω!, ναι θα ξανάρθεις
Αετός στην φωλιά του
Και γεύση απ ' ελπίδα
Θεός στα όνειρά του
Ω ναι, σαν το στάχυ
Ειρήνη του κάμπου
Ναι σαν το γιούλι
Γαλήνη του νου
Πλατωνικός Έρως
Ήλθες κι απόψε στα όνειρά μου
σαν φωταυγή απ᾽ αστροφώς
Να μου θυμίσεις περασμένα
Μη κιαπαλύνει ο καημός
Είχες χαθεί απ᾽ την ματιά μου
ανήκες σ’ άλλους ουρανούς
Σαν τον κομήτη στην καρδιά μου
απ᾽ άγνωστους μεσημβρινούς
Κι έφερες γλύκα στην υφή μου
και μια γαλήνη στην ψυχή
Λες και σε τύλιξα μες στην ζωή μου
σ’᾽αγάπης μνήμη μες στην σιωπή
Είχες χαθεί απ᾽ την θωριά μου
δρόμοι που σμίγουνε σε ουρανό
Δεν είσαι δίπλα μου σιμά μου
μα πως σε νιώθω, σε ποθώ
Και με τυλίγεις λες σ’ αστέρια
και με ποτίζεις ουρανό
Κι αν κάποια δάκρυα κυλάνε
Πως σ’αγαπώ, πως σ’αγαπώ
Δεν σ’ένιωσα ποτέ σιμά μου
μα ζεις για πάντα στην σιγή
Σαν χόβολη για τα όνειρά μου
σαν χάραμα κι ανατολή
Μη με ξεχάσεις και μη φύγεις
για σένα σεργιανώ την γη
Μες στης ζωής μου τα αγέρια
εις η πυξίδα κι η πνοή
Μ᾽ αγάπησες, μα δεν μου το πες
Δρόμοι που σμίγουνε σε ουρανό
Θέλω να γείρω να πλαγιάσω
τα όνειρά μου στον γιαλό
Incognito
Incognito διαβήκαμε
σ’ αυτόν το βίο.
Μασκαρεμένοι εμείς,
μύωπες και οι γύρω
κανείς δεν μας κατάλαβε
κι είναι στερνό το αντίο.
Persona
Η δυστυχία είναι χυτήρι, σε λιώνει όπως η φωτιά το μέταλλο. Και επιπλέει η ματαιότης. Και
την αφαιρείς με μια φαρδειά κουτάλα, όπως στα χαλυβουργεία αφαιρούν τον αφρό απ’ το
λιωμένο μολύβι.
Και μένει καθαρή ατόφια η persona σου.Προς χαράν και αγαλλίασιν!
Κείνα τα χρόνια
Φέρε μου μ’ έναν άνεμο
τις θύμησες του νου σου
και με την αύρα της αυγής
φέρε μου τα τραγούδια
Κείνα τα χρόνια πέρασαν
τα χρόνια μας τα λίγα.
Φέρε τις θύμησες σ’ εμέ
μ’ αγγέλων τα χερουβικά
και με ανέμων τα φτερά
φέρε μου τα τραγούδια!
Κείνα τα χρόνια πέρασαν
Τα χρόνια μας τα λίγα.
Φέρε μου με τ’ απόβραδο
τα μυστικά της μνήμης
σκέψεις παλιές φύλλων σκιές
αγκάλιασμα ειρήνης.
Σαν φάντασμα μες στη σκιά
και σαν του νου μπαλάντα,
τραγούδα μου τον έρωτα
που ζει σ’ εμάς για πάντα.
