Κυκλοφόρησε από τον Μετρονόμο ένα τραγούδι για την παιδική κακοποίηση. Δυστυχώς είναι επίκαιρο. Ας ακούσουμε το τραγούδι "Ο τενεκές" σε μουσική και στίχους του Γιάννη Τσιαντή κι ερμηνεία της Μάρθας Φριντζήλα!
Ο τενεκές
Στίχοι: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ
Μουσική: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ
Ερμηνεία: ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ
Μου 'παν της μοίρας τα γραφτά και τα κιτάπια
σαν επτασφράγιστο να είναι μυστικό
να καταπιώ τη γλώσσα μου στα σάπια
κι ας μου λεκιάστηκε παιδί το ψυχικό
Μα ένα φουστάνι τρυπωμένο στο ντουλάπι
από τα σκέλια ξηλωμένο και σκιστό
να μου θυμίζει το κουλάδι του σατράπη
τότε που μ' έκοψε δεκάχρονο βλαστό
Με λεν Ανθούλα κι ας άργησα τριάντα
χρόνια που ένοχα τα έλουζε η σιωπή
μερόνυχτα έτριβα τα στήθια μου λεβάντα
μπας και ξεβρόμιζε η δόλια η ψυχή
«Θέλησε τα ’παθε» φωνάζαν νοικοκυραίοι
του δρόμου πράμα, ζωηρή και του τεκέ
βρόμικοι πάντα θα ζείτε αρουραίοι
σαν καρβουνιά του γκαζοτενεκέ
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Γιώργος Παπαδόπουλος: ηλεκτρική κιθάρα
Νίκος Πρωτόπαπας :ακουστική κιθάρα
Θοδωρής Ξηντάρης: μπουζούκι
Δήμος Βουγιούκας: ακορντεόν
Μιχάλης Δαρμάς: ηλεκτρικό μπάσο
Σπύρος Σπυράτος :ντραμς
Ηχογράφηση – Μίξη – Mastering: Θανάσης Γκίκας, Mythos studio
Σκηνοθεσία : Πάνος Ανδριανός – Μάρθα Φριντζήλα
Κάμερες: Πάνος Ανδριανός – Μιχάλης Ανδριανός
Στο ρόλο της Ανθούλας, η Χριστίνα Ανδριανού
Μάρθα Φριντζήλα
«Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που γνωρίζω και έχουν να πουν ιστορίες για κάποιον θείο, κάποιον φίλο του πατέρα, κάποιον γείτονα. Για κάποιον μπακάλη στη γειτονιά που όλοι γνώριζαν πως του αρέσουν τα μικρά κοριτσάκια ή αγοράκια, κι έτρεμαν κάθε φορά που τις έστελνε η μαμά για ψώνια. Για την ακρίβεια, είναι ελάχιστες οι γυναίκες που γνωρίζω και δεν έχουν παρόμοιες ιστορίες να διηγηθούν. Το τραγούδι του Γιάννη Τσιαντή μιλά για όλες τις Ανθούλες που έκαναν την ντροπή τους δύναμη, νίκησαν το φόβο και έμειναν καθαρές και περήφανες για να φωνάξουν στα μούτρα του κακοποιητή τους την αλήθεια που η κοινωνία γνωρίζει από πάντα αλλά κάνει τα στραβά μάτια».
Γιάννης Τσιαντής
«Ένα καταγγελτικό τραγούδι για όλους εκείνους τους τενεκέδες, τα καμουφλαρισμένα τέρατα που απλώνουν τα κουλάδια τους σε παιδικές ψυχές με όπλα τη βία της έμφυλης ιεραρχείας, τη δύναμη της εξουσίας και τον καθεστωτικό νόμο της σίγασης που «κατσικο-εδρεύουν» από χρόνια στην κοινωνίας μας. Απέναντι στη ρημάδα ντροπή, στις ολονύχτιες τύψεις και στη χρόνια σιωπή ας ορθώνουμε συλλογική κραυγή κι αλληλεγγύη, μπας και ξεχορταριαστούν τα άνθη του ντουνιά από τα βέβηλα και νοσηρά»
