Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Θρακικός Οιωνός η δεύτερη ποιητική συλλογή της Σμαρώς Νότου. Τα "Μεστωμένα στάχυα",όπως είναι ο τίτλος της ολόφρεσκης αυτής δουλειάς, απαρτίζουν 60 ποιήματα κατά κανόνα ελεύθερης γραφής. Δε λείπουν όμως και τα ποιήματα ιδιαίτερης τεχνοτροπίας, όπως ένα ροντέλο κι ένα σονέτο. Μερικά κείμενα της ποιητικής αυτής εργασίας έχουν βραβευθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Το λυτρωτικό ταξίδι της γραφής, η θλίψη , μα συνάμα κι η πίστη στη ζωή, η επιστροφή στις ρίζες, η πανδημία και τα κατάλοιπά της, η αναζήτηση της εσωτερικής αλήθειας στον κόσμο των διαψεύσεων... είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν τη δημιουργό. Το πνεύμα της ποίησής της οικουμενικό,τρέφεται από πανανθρώπινες αξίες και υψηλά ιδανικά. Ο λόγος της είναι πολύχρωμος, χυμώδης, κατασταλαγμένος κι αγέρωχος. Θα πάρουμε μια πλούσια γεύση από οχτώ ποιήματα! Θα ευχηθώ τα "Μεστωμένα στάχυα" να είναι καλοτάξιδα και να φωλιάσουν σε πολλές καρδιές!
ΑΤΑΞΙΔΕΥΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Έχω πολλά να θρηνήσω
πολλά που δεν πρόλαβα και φύγανε
αταξίδευτα χρόνια
αφύλακτα όνειρα
που τα νίκησε η συνήθεια
και βυθίστηκαν σε παγωμένα νερά.
Παράθυρα κλειστά
φτερά καρφωμένα σε μέρες γυμνές
χωρίς νόημα, χωρίς στιγμές.
Έχω πολλά να θρηνήσω
πολλά θλιβερά απομεινάρια
στοιβαγμένα στης οδύνης τη γωνιά
στη θαμπάδα, στη μικρότητα,
στη νύχτα που ζύγωνε
με το διάχυτο άρωμα της απουσίας
φωνής ξεχασμένης
αγκαλιάς κουρσεμένης
λαχτάρας ανεκπλήρωτης.
Έχω πολλά να θρηνήσω
πολλά βαθιά φαράγγια
μα η ζωή γνέφει με νόημα
κουβαλώντας μια λάμψη
γεμάτη κατανόηση
ευλογημένο φως
που μ’ αγκαλιάζει σφιχτά
και μου φωνάζει
πως πιότερο κι απ’ τις ανοιχτές πληγές
πονάει το να μένεις στο χθες.
Η ΕΥΧΗ
Αφήστε με να πιστεύω
πως θα αλλάξει σκέψη ο κόσμος
πως θα διώξει μακριά το βλέμμα της σιωπής
θα ανάψει τα φώτα στις πλατείες
και θα ξαναβγεί η ζωή
σε μονοπάτια φωτεινά να σεργιανίσει.
Αφήστε με να πιστεύω
πως θα αντιστραφούν οι ανάγκες
πως απ’ των στεναγμών τους φεγγίτες
θα τρυπώσει νέο φως
που θα χωρά εκτός από το ανάστημα
και το τσακισμένο πρόσωπο του ανθρώπου.
Πώς αλλιώς να αντέξω την πίκρα
που φωλιάζει στην καρδιά μου;
Της αδιαλλαξίας το πέτρινο χαμόγελο;
Το φόβο που φοράει την ανάσα μου;
Στης ερημιάς τα σκοτεινά κελιά
μια χούφτα απαντοχές
τι να μου κάνουν;
Αφήστε με να πιστεύω
πως θα αλλάξει πορεία η βροχή
το μέγα άσκοπο θα νικηθεί
κάποια μικρούλα χαρά θα χαμηλώσει
και θα ανθίσει η ευχή
μέσα στους κήπους
που λαχταρώ να ζωγραφίζω.
ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΙΠΟΤΑ
Στα μεγάλα πλατάνια του πάρκου
το σκηνικό γκρεμίστηκε από χρόνια
το παιχνίδι τελείωσε.
Δεν φωνάζουμε «βγαίνω» πια
δεν κρυβόμαστε μέσα
στις ξύλινες σπηλιές τους
κι όμως κάτω από τον ίσκιο τους
πάνω στα φυλλώματά τους
κάπου βαθιά στους κλώνους τους
κατακάθεται ακόμα το γέλιο μας.
Λαχταρά να αφουγκραστεί το πέταγμα
μιας φτερωτής θύμησης
λαχταρά να ζεσταθεί από τη φλόγα
μιας αναμμένης στιγμής.
Δεν άλλαξε τίποτα…
Κοίτα!
Ενωμένα με την απουσία μας
υπάρχουν ακόμη τα αρχικά μας
που απερίσκεπτα μια βραδιά
πάνω στον κορμό τους χαράξαμε.
Ενωμένα με τη σιωπή μας
αγέρωχα υπάρχουν εκεί
κι ας είναι χειμώνας
κι ας είναι άνοιξη.
Υπάρχουν εκεί
λες και κάτι περιμένουν
λες και μας περιμένουν
κλαδιά να απλώσουν, να απλωθούν
των τριζονιών τη φωνή να ντυθούν
γεμίζοντας ένα γύρω
το φτεροκόπημα
στο από μέσα των ονείρων μας
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ
Παλαιότερα τα σπουργίτια
ζυγώνανε στα περβάζια των σπιτιών
τα χελιδόνια έχτιζαν παντού φωλιές
κι οι πελαργοί είχαν την τόλμη να ζητούν
όλο τον ουρανό δικό τους.
Τώρα δεν έχουν πια που να σταθούν
στους κάμπους και στις καρδιές
υψωμένα τα τείχη
τα φτερά πέτρινα.
Αυτοεξόριστα σε μια συνεχή αγωνία
καρφωμένα τα βλέμματα ολούθε
ούτε φτεροκοπούν
ούτε και φτερουγίζουν.
Τώρα, κρεμάμενος από το χείλος
μιας θλίψης, ποιητή
παρακαλάς
απ’ το τραγούδι
ενός πληγωμένου πουλιού να οριστείς
απ’ τη φλόγα ενός άστρου να πιαστείς
να σου φανερωθεί από την αρχή το θαύμα
να θυμηθείς
πως παλαιότερα αγαπούσαν οι άνθρωποι.
ΟΥΣΙΑΣ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Είναι φορές που εμμένω να στέκω
στην πίσω αυλή της ζωής
μακριά από τα σκηνικά
τα πιστά σκυλιά
και τους παπαγάλους
μακριά από σπλαχνικούς μνηστήρες
φρούδες ελπίδες
απ’ τις σειρήνες
της άφθονης κοσμικής σοφίας
και νιώθω ευτυχής.
Όσο πληθαίνει το λιβάνι
γι’ αυτούς που έρπουν
όσο κοκκινίζω από ντροπή
για το παράλογο που ολοένα
αυξάνει και ανθεί
τόσο ακατανίκητη γίνεται
των αξιών η υπεροχή.
Σαν μυρωμένος άνεμος
μοσχοβολά εκ των έσω.
Διαλύοντας την ασκήμια
μου φέρνει πρόθυμα να διαλέξω
από τη συγκομιδή της ψυχής
φωνές μυστικές και χρώματα
σκοπούς από στίχους αστεριών
θύμησες κι επιθυμίες
φιλιά φλογερά
βλέμματα καθαρά
πεζούλια ασβεστωμένα
στο λιοπύρι της αγάπης
ουσίας αντίλαλοι
που φτερώνουν το λευκό
καλπάζοντας οραματιζόμενοι
το γινόμενο
των διασωθέντων ονείρων μου
ΛΑΘΕΜΕΝΗ ΜΑΖΑ
Με δίχως μέτρο και δίχως αιδώ
απ’ το θάνατο θησαυρίζει η κόλαση
η μεταμφιεσμένη σε παράδεισο
της συμμορίας των ισχυρών
με τα αλαζονικά καυχήματα
της άσπλαχνης υπεροχής
του αποπροσανατολισμού
και της ωμής βίας
που τελειώνει την ελπίδα της γης.
Όσο οι καιροί σαν καρφιά
θα μπήγονται
πάνω σε πτώματα αστεριών
οι κρότοι θα επανέρχονται
συγκαλυμμένοι με εγκλήματα
το κρύο της στοιβαγμένης σκέψης
θα κραυγάζει νικητής
μέσα σε ανέκκλητα σκοτάδια
κι εμείς, μια αβοήθητη
λαθεμένη μάζα
που πάει για ύπνο.
ΣΑΝ ΝΤΟΜΙΝΟ
Έξω από μένα κι από σένα
η αξιόπιστη σταθερότητα
που με ζήλο διαλαλούν
φαντάζει τόσο εύθραυστη
που σαν ντόμινο
θα καταρρεύσει σε μια στιγμή
και φοβάμαι...
Φοβάμαι πως αυτή η στιγμή
δεν θα αργήσει.
Στ’ αλήθεια ελπίζεις
πως θα μπορέσουμε
να μείνουμε αλώβητοι
από τη δύνη του νεφελώδους σκηνικού
που στήσανε οι παμφάγες αισθήσεις
των εσκεμμένων εντυπώσεων;
Πως θα εκλείψουν σύντομα
οι κοφτεροί ορίζοντες;
Θριαμβεύει η αβεβαιότητα της αντοχής.
Ολόρθη επικάθεται.
Η καταχνιά γεννά σκοτάδια
σκιές ύπουλες
που ολοένα πληθαίνουν
σαν αγκάθια που ριζώνουν
μέσα μου βαθιά.
Η ψυχή υποφέρει, ματώνει.
Όσο τα αργύρια μοιράζονται
λεηλατούνται οι ώρες
φτωχαίνουν οι στίχοι
έρημη ανοιγοκλείνει η πόρτα στο λυγμό
το αύριο νυχτώνει.
Στ’ αλήθεια ελπίζεις;
ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Εσύ είσαι της ψυχής ο παλμός
η ακούραστη ορμή
στο μονοπάτι με τις χρυσές ηλιαχτίδες
το ρίγος του δέντρου που ανθίζει
η σπίθα που ανάβει πυρκαγιά
στο αλφαβητάρι της δόξας, εσύ είσαι.
Το αρματωμένο μυστικό
στις πολεμίστρες του ακέραιου
το σάλπισμα, ο δρόμος, η σύναξη
μπροστά από την ιστορία, εσύ είσαι.
Το ορθωμένο ανάστημα που ξεριζώνει το άδικο
με φλέβες που κοχλάζουν
χαμόγελο ακριβό πίσω από τις πικροδάφνες
κόκκινο γαρίφαλο που σπόρους απλώνει
και δάκρυα προς την πλευρά του ήλιου, εσύ είσαι.
Η σημαία που κυματίζει ψηλά
στο γαλάζιο του ουρανού
ατσαλάκωτα αισθήματα
υπόσχεση που αστραποβολεί
κι αντρειεύει τη βουή της νιότης
ύμνος δοξαστικός στο ύψος του ανθρώπου
παράσημα που χαρίζει, εσύ είσαι.
Ένα τραγούδι κι ένα κύμα σε αιθέριο λυτρωμό
στης λαχτάρας την ανασαιμιά
στης ξαστεριάς το βλέμμα
στη ράχη του ανέμου τα ανοιχτά φτερά, εσύ είσαι.
Φωνή που φτάνει στου θάρρους
τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα
και μια χαραυγή πολύτιμη
στο «αύριο» του κόσμου, εσύ είσαι.
Το απόλυτο, το γλυκό ψωμί
το πάθος της ίδιας της ζωής
που επιβεβαιώνεται και υπογράφει
με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, εσύ είσαι.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Σμαρώ Νότου γεννήθηκε στο Σιτοχώρι Σερρών και κατοικεί μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε Νοσηλευτική και εργάζεται ως Νοσηλεύτρια στο Π. Γ. Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Ακολουθεί αταλάντευτα τον δρόμο της ποίησης και αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο και στο διαδίκτυο.
Είναι μέλος και εκπρόσωπος του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) στη Θράκη, μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε) και μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.
Κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη λογοτεχνική κοινότητα της χώρας καθώς έχει τη χαρά και την τιμή να συμμετάσχει και να βραβευτεί σε πολλούς Πανελλήνιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς, προσμετρώντας στην ποιητική της παρακαταθήκη 15 Βραβεία και 3 Επαίνους την τελευταία εξαετία.
Ποιήματά της περιλαμβάνονται στην Φιλολογική Πρωτοχρονιά και σε πολλές ακόμη Ποιητικές Ανθολογίες και κατά καιρούς δημοσιεύονται σε Λογοτεχνικά Περιοδικά και έγκριτες Λογοτεχνικές Ιστοσελίδες.
Το 2018 η ανέκδοτη ποιητική της συλλογή «Της ψυχής τα φορεμένα» βραβεύτηκε με το βραβείο «Πολύμνια» στον 4ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης Κ.Π.Καβάφης της Ιnternational Art Academy και τον Μάιο του 2021 το ποίημά της «Νύμφη της μνήμης και της καρδιάς» που είναι αφιερωμένο στην πόλη της Θεσσαλονίκης και περιλαμβάνεται στην ποιητική ανθολογία «Πόλεων Ποιήσεις» των Εκδόσεων Χρόνος, τυπώθηκε σε χρυσό πάπυρο και κοσμεί το γραφείο της Αντιδημάρχου Πολιτισμού Θεσσαλονίκης κ. Μαρίας Καραγιάννη.
Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» επίσης των εκδόσεων Θρακικός Οιωνός, βραβεύτηκε με Αριστείο στα Βιβλία Χρονιάς από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος Ε.Π.Ο.Κ και με Β’ Βραβείο στα αντίστοιχα βραβεία Βιβλίων Χρονιάς από το Λογοτεχνικό Περιοδικό «Κέφαλος».
Τα «Μεστωμένα Στάχυα» είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.
