Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Τάδε Έφη η δεύτερη ποιητική συλλογή του Ηρακλή Παπαδόπουλου, ενός νέου και πολλά υποσχόμενου δημιουργού από το Μεσολόγγι. Τίτλος της δουλειάς είναι το οξύμωρο σχήμα "Ευάλωτοι Άτρωτοι" ! Μια σοδειά 74 ποιημάτων περιμένουν να τα ανακαλύψουμε ! Θα γνωρίσουμε εννέα από αυτά και θα στείλουμε τις ευχές μας στον ποιητή να είναι η δουλειά του ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ!
“Ευάλωτοι Άτρωτοι” (του Ηρακλή Παπαδόπουλου)
Οι “Ευάλωτοι Άτρωτοι” πρόκειται για την υπ’ αριθμόν δεύτερη ποιητική συλλογή του Ηρακλή Παπαδόπουλου, αποτελούμενη από 74 αυτοτελή ποιήματα μέσα στα οποία υμνούνται ιστορίες περιθωριακών, αδύναμων είτε ψυχικά είτε σωματικά ανθρώπων, βιοπαλαιστών, γνωστών - άγνωστων “στρατιωτών” της διπλανής πόρτας. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα πόνημα που γράφτηκε πρωτίστως για αυτούς που δεν γράφουν και που δεν διαβάζουν ποίηση, για αυτούς που μοχθούν καθημερινά και αθόρυβα για το δίκαιο, για αυτούς που ουδέποτε έπαψαν να αγωνίζονται ταπεινά και γενναία για τα υψηλά ιδανικά. Στίχοι βαθιά υπαρξιακοί - κοινωνικοί - πολιτικοί αλλά και ερωτικοί, που ακροβατούν ανάμεσα στην “μπιτ” και στην υπερρεαλιστική γραφή, με μόνο όπλο τους την αλήθεια.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
Συγγραφέας: Ηρακλής Παπαδόπουλος
Εκδοτικός Οίκος: Τάδε Έφη
Έτος κυκλοφορίας: 2023
Κατηγορία: Σύγχρονη ελληνική ποίηση
Σελίδες: 92
ISBN:978-618-222-009-2
Φωτογραφία εξωφύλλου: Βασίλης Αρτίκος
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Ο Ηρακλής Παπαδόπουλος γεννήθηκε και ζει στο Μεσολόγγι. Από νεαρή ηλικία άρχισε να καταγράφει σκόρπιες σκέψεις, μεγάλο μέρος των οποίων έχουν δημοσιευτεί σε εγχώρια έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά, καθώς επίσης και σε ποιητικές ανθολογίες. Τον Σεπτέμβριο του 2021 εξέδωσε την συλλογή “Εξομολόγησις” και τον Φεβρουάριο του 2023 την συλλογή “Ευάλωτοι Άτρωτοι” (και οι δύο από τις Εκδόσεις Τάδε Έφη).
ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
«Μια ποιητική συλλογή του Ηρακλή Παπαδόπουλου, αφιερωμένη στις ευάλωτες ψυχές, συνάμα και άτρωτες, διότι η εσωτερική κρυσταλλένια ψυχή διατηρεί την αγνότητά της στις αντίξοες συνθήκες, εκεί όπου πραγματικά δοκιμάζονται μεταξύ άκμονος και σφύρας οι αξίες του ανθρώπου. Μια προσέγγιση στις ηθικές αρχές που μόνον μεμυημένοι έχουν την δυνατότητα να οδηγήσουν την σκέψη μας σε δύσβατες εννοιολογικές ατραπούς.» Μανώλης Τσάμης (Εκδότης Τάδε Έφη, Συγγραφέας).
ΠΟΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΕΥΑΛΩΤΟΙ ΑΤΡΩΤΟΙ»
ΤΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ
Οι λεπίδες στάζανε αίμα
τα μάτια τους θάλασσες δάκρυα
κόβανε και πετούσανε στους περαστικούς
ολοζώντανες φλούδες δέρματος
(μόλις είχαν αρχίσει να φαίνονται τα οστά τους)
όλοι σταματούσαν
αυτοί ανένδοτοι συνέχιζαν να κόβουν
να κόβουν και να ωρύονται
«άλλος για τη σάρκα μας;»
«άλλος για τη σάρκα μας;»
εκείνο το μεσημέρι
δεν έμεινε κανείς νηστικός.
ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Δαγκωνιά τη δαγκωνιά
ροκανίζω το χρόνο
φτύνω κουκούτσια
φτύνω αίμα
φτάνω στην καρδιά
του μήλου
σταματώ.
Δεν θέλω άλλο
μήλο.
Δεν θέλω άλλο
θάνατο.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ
Την τελευταία φορά που το είδανε
φορούσε μαύρη μπλούζα, μαύρο τζιν και μαύρες μπότες
είχε μαύρο δέρμα, μαύρα μαλλιά και μαύρη καρδιά
πίσω από ‘να ζεύγος μαύρα γυαλιά φαινόντουσαν μαύροι κύκλοι
και κομμένα φτερά προεξείχαν απ’ την ράχη του μαύρου του τζάκετ.
Την τελευταία φορά που το είδανε
έκανε μαύρο χιούμορ
μπήκε στο μαύρο αμάξι του
και χάθηκε…
στο απέραντο μαύρο της νύχτας.
Την τελευταία φορά που το είδανε
έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ πάνω από την μαύρη του κάσα
και δίπλα από τους μαυροφορεμένους του οικείους
οι καμουφλαρισμένοι με μαύρη διάθεση
λευκοί φονιάδες του.
Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ
Ερχότανε από τα παράλια
της βροχής
στην έρημο των ανθρώπων.
Ζωσμένος μ’ εκρηκτικά -
ποιήματα
κι έγνοιες - ξιφολόγχες.
Κάπνιζε
έπινε
έβριζε
ένιωθε.
Δε θέλω να με λυπάστε
μα να με υπολογίζετε,
έλεγε.
Πού και πού να με φοβάστε.
Κι όταν βρέχει…
να με θυμάστε,
έλεγε.
ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ Ο ΣΥΡΤΗΣ
Όταν πέφτει ο σύρτης
βγάζουνε τα προβλήματα
και τα ακουμπούν όπου να ‘ναι
στο τραπέζι - στις καρέκλες - στον καναπέ.
Έπειτα κάθονται όπου βρούνε στρωμένα
συντηρούνται από τα έτοιμα (τα μισοφαγωμένα)
επί την ευκαιρία λιμπίζονται και τα ξένα.
Παραγγέλνουν από τα ετοιματζίδικα
τρώνε – πίνουν - βουτάνε στα αεριτζίδικα
χωρίς καμία προετοιμασία υποδέχονται
και αποχαιρετούν τον ετοιμοπαράδοτο ήλιο.
Ακατάστατοι άνθρωποι
σε ακατάστατα σπίτια
με ακατάστατα συναισθήματα.
Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.
MOTIBO
Κρέμομαι απ’ τα χείλη σου
όπως η αράχνη
απ’ τον ιστό της
παραδομένη
μα γενναία συνάμα
σύμφωνα με τη λογική συνέπεια
του κενού
και την παράλογη
του πόθου.
Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ
Επέστρεφε από μια εποχή
δίχως όνομα κι ηλικία
δίχως συγκατάβαση.
«Ο άνθρωπος γερνάει…
μόνο όταν χάσει τον αυθορμητισμό
και τον ενθουσιασμό του»
έλεγε με σπασμένη φωνή.
Κι αυτός που τα ‘χε χάσει από καιρό
αποσυρμένος στη βροχή και στ’ αγιάζι
θαρρώ πως έψαχνε τώρα
από μια ελάχιστη επιπολαιότητα
να πιαστεί.
Δε ζητούσε πολλά.
Έναν φίλα προσκείμενο ώμο
και μια θελκτική γάμπα.
Μια ύστατη ευκαιρία
στην έσχατη προδοσία του ζητούσε.
Μια ελάχιστη επιπολαιότητα…
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ
Ακόμη να μπει μια τελεία
να συμφιλιωθώ με την ευτέλεια
ακόμη να χωνέψω την υποκρισία του όχλου
ακόμη ν’ απεξαρτηθώ από τη διαπλοκή της κάστας
κι από τη μοχθηρότητα του σιναφιού
ακόμη να βγω απ’ τα κοντοπαντέλονα
εκείνου του πιτσιρικά που αλώνιζε τον κόσμο
και πόνταρε στον άνθρωπο
ακόμη να γκρεμίσουν οι βροντές μου
τις παράγκες των παραγοντίσκων
ακόμη ν’ απελευθερωθώ
από τους τακτοποιημένους μου καταδότες
ακόμη ο ανεπρόκοπος
να γίνω σαν τα μούτρα τους!
