"Χρονικές δευτερεύουσες"-ΕΙΡΗΝΗ ΓΕΡΟΝΤΑΡΑ
γράφει η Αγγελική Καραπάνου
Αυτό που είμαστε νοηματοδοτείται από το χθες μας, το σήμερα και το αύριο που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Η κλεψύδρα του χρόνου μετρά τη ζωή μας. Κι ο απολογισμός κρύβει επιθυμία επιστροφής στα παλιά. Ξεθάβει απ' τον βυθό της ψυχής τραύματα, όνειρα, κατακτήσεις και ματαιώσεις, ταξίδια και ναυάγια. Η συνομιλία με τον άλλοτε φίλο κι άλλοτε εχθρό χρόνο, το παζάρεμα της χαράς, η αποδοχή της λύπης, το καταστάλαγμα της εμπειρίας, είναι διαχρονικές εσωτερικές διεργασίες. Μ' αυτά καταπιάνεται η ποιήτρια Ειρήνη Γεροντάρα στη νέα ποιητική της συλλογή, "Χρονικές δευτερεύουσες", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ.
Η ενατένιση των στιγμών που παρήλθαν φέρνει νοσταλγία..."Απ' τα καλοκαίρια κρατώ αγκαλιά τις θύμησες. Τα ξεφαντώματα μες τα σοκάκια στο Κιόσκι".
Άλλοτε μένει μια στυφή γεύση στο στόμα... "Για μια Άνοιξη ζούσα κι ήλπιζα να νιώσω την ευωδιά της. Μα όλο άρχιζε κι όλο αργούσε...".
Τι ρούχα θα φοράει η αγάπη αύριο;... "Ίσως μια μέρα, να ορκιστώ στην αγάπη και ν’ αθετήσω τον όρκο μου".
Ο συνταξιδιώτης μας χρόνος είναι τρωτός και νικιέται από τη ζωή. "Ανήμπορο το χάδι σου ξεχάστηκε στου χρόνου την αδύναμη ανάσα". "Η ζωή πάντα κερδίζει".
Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Το "για πάντα" μοιάζει ψευδαίσθηση. " Τόσα ματαιωμένα «για πάντα» ζήτησαν δικαίωση. Και ο Θεός, ακόμα, τους γύρισε την πλάτη".
Κι αλίμονο! Ο χρόνος είναι ένα ρολόι που πάει μόνο μπροστά. Δε γυρίζει να κοιτάξει πίσω, όσο κι αν κάποιες φορές ο άνθρωπος το αποζητά. " Οι δείκτες του προς τα πίσω δεν γύρναγαν. "Χαλασμένο θα είναι" σκέφτηκα, "πάει μόνο μπροστά! Αδικία!"
Ο καιρός τρέχει κι οι μέρες χάνονται. Κι όσο πλησιάζεις τη σοφία, τόσο σουρουπώνει η ζήση." Κρίμα, να βλέπω τόσο καθαρά ~Τώρα που ήταν πια φθινόπωρο και πήρε να βραδιάζει".
Μα μήπως η ευτυχία βρίσκεται στην προσμονή για ένα καλύτερο αύριο; "Θα έρθει μια μέρα , που η ευτυχία θα μας κυκλώσει".
Κάποιες φορές αυτό που θα 'ρθει μας τρομάζει." Έρχεται ένα μέλλον ανύπαρκτο".
Το κυνήγι της ευτυχίας είναι δύσκολο, συχνά σου φεύγει από τα χέρια. "Την ευτυχία αν δεν τη ζεις ξεφεύγει χάνεται, πάει σ' άλλα σπιτικά".
Γιατί ο χρόνος δεν είναι ατέλειωτος, όπως νομίζαμε όταν ήμασταν παιδιά. "Σαν όνειρο στα παιδιάστικα μάτια μας ο χρόνος πλέριος φαινότανε".
Και πρέπει να βαδίζεις άφοβα να προλάβεις να γευτείς αυτά που θέλεις. "Έκλεισα τη ζωή μου σε παρένθεση από το φόβο μήπως και τη ζήσω".
Μα όσο ζεις κουβαλάς το παρελθόν, το παρόν και την ελπίδα του μέλλοντος στις πλάτες σου και παλεύεις και προχωράς. "Τα χτες, τα τώρα κι όλα μου τα αύριο, αρματώθηκα και κίνησα να συνεχίσω".
Η Ειρήνη Γεροντάρα κατάφερε στο βιβλίο της "Χρονικές δευτερεύουσες" να ζωγραφίσει σε όλες τις αποχρώσεις την υπαρξιακή αγωνία του χρόνου και την προσπάθεια να συμφιλιωθούμε μαζί του. Το προσωπικό της βίωμα περνά μπροστά μας σαν πλήθος κινούμενων εικόνων μιας καλογυρισμένης κοινωνικής ταινίας. Η ταύτιση του αναγνώστη μοιάζει να έρχεται αβίαστα αφού η ποιήτρια ξεπερνά το εγώ, το μετουσιώνει σε εμείς, διερευνώντας αναπάντητα ερωτήματα που απασχολούν τον καθένα. Ο λόγος της αφτιασίδωτος, συναισθηματικά φορτισμένος, πηγαίος, εμπνευσμένος. Τα νοήματα βαθιά, σε διαπερνούν. Οι αλήθειες προκαλούν ανατριχίλα.
Διάβασα μια πολύ αξιόλογη νέα δουλειά κι εύχομαι να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ! Θα μοιραστώ μαζί σας ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ποίημα!
ΤΑ ΔΩΡΑ
Δειλιάζουν τα σήμερα, αναθυμούνται στιγμές.
Στοιχειωμένα από την μοναξιά, δοξάζουν το παρελθόν τους.
Μια συλλογή από ανολοκλήρωτα «τώρα».
Δόξα και τιμή στους θιασώτες όλων των ανεύθυνων στόχων.
Κάθε εγώ , ξεκαρδίζεται στα γέλια κι αφηνιάζει αχαλίνωτο.
Απωθημένες ενοχές που βρίθουν κενότητας
αποθεώνουν έναν όχλο,
που αλαλάζοντας υιοθετεί νόρμες και στάσεις βαρβάρων.
Ο Μαραθώνας δεν ήταν παρά χώμα και νερό.
Απαξιώθηκε κάθε θυσία με ζητωκραυγές.
Πρόσεχε! Η πίστη κι η συνείδηση ελλοχεύουν σε σκοτεινές ατραπούς.
Μια μοναξιά μεθυσμένη εγωισμό, κερνά αλλοτρίωση σε ραγισμένα ποτήρια.
Κι ο ποιητής θα σωπάσει κι απόψε.
Εδώ κι εκεί κείτονται ριγμένες ευθύνες.
Αποποίηση. Ελευθερία.
Μονάδες οπλισμένες πισώπλατα πυροβολούν.
Νεκρός ο ποιητής. Η γραφίδα στάζει αίμα.
Άδειασε πάνω στο χαρτί την ψυχή του.
Χάθηκε χωρίς λογική. Χωρίς λογισμό.
Στο έλεγα πως δίχως εσένα τα λόγια δεν έχουν αξία.
Ρήμαξε ο κήπος. Ξεράθηκε κείνη η τριανταφυλλιά
που πότιζες μ’ ευλάβεια. Ούτε σπουργίτι δεν έρχεται πια.
Τι να τα κάνω τα δώρα αν δεν σε περιέχουν;
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Ειρήνη Γεροντάρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Μυτιλήνη. Είναι μητέρα τριών παιδιών και ζει σε μια κωμόπολη του Κορινθιακού κοντά στους Δελφούς. Εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών κι έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και Ιστορία στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδας (Deree College). Η σχέση της με την συγγραφή ξεκινά από τα σχολικά της χρόνια. Έχουν εκδοθεί δύο προσωπικές ποιητικές συλλογές και ένα ανθολόγιο ποίησης με δική της επιμέλεια και σε συνεργασία με άλλους δεκατέσσερις δημιουργούς. Το καλοκαίρι του 2019 εκδόθηκε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Τα προσωπεία των Θεών». Γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το ψευδώνυμο «Ρένα Γέρου». Έργα της, έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορα ανθολόγια ποίησης και πεζογραφίας. Έχει βραβευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Βρείτε την ποιητική συλλογή "Χρονικές δευτερεύουσες" στον σύνδεσμο:
https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr
