"Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω"- ΒΙΚΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ
γράφει η Αγγελική Καραπάνου
Όταν είμαστε παιδιά μαθαίνουμε να παίζουμε κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό. Στη διαδρομή της ζωής υπάρχουν στιγμές που κρυβόμαστε από φόβο για να αποφύγουμε πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους. Κυνηγάμε όνειρα που καμιά φορά ξεπερνούν το ύψος μας. Άλλοτε αισθανόμαστε κατατρεγμένοι από εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς. Αρνητικά βιώματα, ενοχές, κοινωνική αδικία... Κουτσαίνουμε μη μπορώντας να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια. Νιώθουμε αδυναμία.
Αυτό το τρίπολο του βίου έρχεται να φωτίσει η Βίκυ Πρασίνου στην πρώτη της ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί από την άλφα πι και τιτλοφορείται "Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω". Τριάντα ποιήματα, δέκα σε κάθε ενότητα επιχειρούν και καταφέρνουν να ζωντανέψουν αυτές τις αλήθειες του ανθρώπινου ταξιδιού.
Κρύβομαι... "Μην προσπαθείς να κρύψεις~ εκείνον το σιωπηλό λυγμό σου...", "Σ' έκρυψα~ στης σκληρής απουσίας το ακατέργαστο διαμάντι...","Στις γωνιές της πόλης θα κρυφτώ...".
Κυνηγώ.... "Κυνηγώ κάτι σπάνιο. Ν' αδράξω μια κατάφαση μέσα στις αρνήσεις...", "Είμαι κυνηγός θησαυρών ~που διακινεί παράνομα τα όνειρά του..."," Σε κυνηγούν γιατί τόλμησες~ να στήσεις το σπιτικό σου ~στο βάθος μιας σπηλιάς..." .
Κουτσαίνω... "Σβήνει ο παλμός, παραλύει η κίνηση απ' τον πόνο...","Ζωές αργοκίνητες, βουβές...", "Κουτσά πόδια αδύναμα να ξαγρυπνούν~ μέσα στις πυρακτωμένες ανάσες της φωτιάς..." .
Η γραφή της ποιήτριας Βίκυς Πρασίνου είναι εξαιρετικά κατασταλαγμένη, παρόλο που αυτή είναι η πρώτη της εκδοτική προσπάθεια. Δεν κρύβεται. Είναι μια πένα παθιασμένη και τολμηρή. Δεν κυνηγά, δεν ξιπάζεται, γι' αυτό δεν είναι υπερφίαλη. Είναι πηγαία, χειμαρρώδης, πολύπλευρη. Δεν κουτσαίνει, αντίθετα πορεύεται αβίαστα και φυσικά. Ο λόγος της είναι ανεξάντλητα ευρηματικός, βαθύς, νευρώδης.
Εύχομαι η δουλειά να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ κι η ποιήτρια να συνεχίσει με την ίδια δύναμη! Θα δούμε ένα θαυμάσιο ποίημα της συλλογής από την ενότητα ΚΟΥΤΣΑΙΝΩ:
Η γιορτή
Έχει γενέθλια σήμερα.
Έρχεται στο πάρκο κάθε χρόνο
τέτοια μέρα.
Θα της ευχηθούν τα σύννεφα.
Ένας ανήλικος βοριάς θα φυσάει
πάνω στα κεράκια της τούρτας.
Θα σβήνει φλόγες
από τρεμάμενες δειλές ευχές.
Το πάρκο γιορτάζει.
Μαζί με τα χρόνια της
και τις βαριές της κνήμες.
Ένα παγκάκι
πελεκημένο από ανεξίτηλα ίχνη περαστικών,
χαραγμένο με καρδιές και ονόματα
αδημονεί να αγκαλιάσει
τη συγκίνησή της.
Ιτιές και λεύκες καλεσμένες κι εκείνες.
Χρυσαφένιες θεότητες
που μοιράζουν στους διαβάτες
μελένια κεράσματα
από ξανθά φύλλα.
Καιροφυλακτεί μέσα στις φυλλωσιές
το μοναχικό τερέτισμα του τριζονιού.
Δύσκολη η ερμηνεία
των χρησμών της φύσης...
Απειλητικός προάγγελος θανάτου;
Παρηγορητικός πλανόδιος μουσικός;
Ή πανηγυρική αλλαγή της τύχης;
Βάζει τ' αυτιά της στις γάμπες της,
για να τις ζωντανέψει κάπως.
Να χορέψουν μαζί με το όνειρο
ενός απροσδόκητου συντροφεύματος.
Να χορέψουν στις μυστηριώδεις νότες
ενός προφήτη γρύλου.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:
Κρύβομαι…
Γύρω μας υπάρχουν αθέατες πλευρές πραγμάτων που είναι δύσκολο να τις αντιληφθούμε. Από συνειδητή ή υποσυνείδητη ανάγκη, από ένστικτο ή από φόβο ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να καλύπτει στο σκοτάδι συναισθήματα ή βιώματα, αλλά και να κρύβεται ο ίδιος από τους άλλους θέλοντας να αποφύγει δυσάρεστες καταστάσεις. Άλλοτε πάλι, αγωνίζεται να ξεφύγει από σκοτάδια επιβεβλημένα που τον εμποδίζουν να φθάσει στην αυτογνωσία και αυτοβελτίωση.
Κυνηγώ…
Κυνηγάμε επιθυμίες, στόχους, όνειρα που προσπαθούμε να κατακτήσουμε, αλλά στην πλειονότητά τους αποδεικνύονται ανέφικτα. Καμιά φορά όμως και οι ίδιοι ζούμε καταδιωκόμενοι από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες και εφιαλτικές καταστάσεις π.χ. από τις βασανιστικές αναμνήσεις, τις εμμονές, την αδικία, την ενοχή, το φόβο της τιμωρίας.
Κουτσαίνω…
Σε αυτή την ποιητική ενότητα απεικονίζονται σε μεταφορικό επίπεδο προβλήματα της ατομικής και συλλογικής ζωής που καθιστούν «χωλή» την καθημερινότητα του ανθρώπου όπως η μοναξιά, η κατάθλιψη, η αρρώστια, η προσφυγιά, το ζήτημα των αστέγων.
Το κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό που κάποτε παίζαμε ως παιδιά
μεγαλώνοντας η ζωή μάς τα επιφυλάσσει σε κάθε μας βήμα…
Βάζοντας εκείνη τους όρους του παιχνιδιού…
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βίκυ Πρασίνου γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ψαρά. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι χρόνια στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης ως καθηγήτρια γλώσσας και λογοτεχνίας. Παράλληλα, συντονίζει μικρές ομάδες δημιουργικής γραφής για παιδιά. Εδώ και πολλά χρόνια γράφει ποίηση. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, τη βυζαντινή αγιογραφία και τη φωτογραφία συμμετέχοντας με έργα της σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Η παρούσα έκδοση αποτελεί την πρώτη ποιητική της συλλογή.
Βρείτε την ποιητική συλλογή "Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω" της Βίκυς Πρασίνου στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://alfapibooks.gr
