"ρέμβη"-ΑΛΙΚΗ ΒΡΕΤΤΟΥ
γράφει η Αγγελική Καραπάνου
Ρεμβάζω… Βρίσκομαι σε μια ήρεμη κατάσταση και αφήνομαι σε σκέψεις,ονειροπολώ. Ταξιδεύω εκεί που θέλω με όχημα τη φαντασία, συνδιαλέγομαι με τη νοσταλγία.
«Ρέμβη» ονομάζεται η πρώτη ποιητική συλλογή της Αλίκης Βρεττού,που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2021 από τις εκδόσεις Πηγή. Η ποιήτρια , μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου, μέσα από δεκαετρία ποιήματα, μας παίρνει από το χεράκι να μας πάει βόλτα στις αναμνήσεις της στον τόπο της καταγωγής της ,τη Λευκάδα. 387 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα χτυπάει η καρδιά της, μετράει τα δεκαεφτά καλοκαίρια της ζωής της.
Πόσα επιφυλάσσει αυτό το ταξίδι…
Ένωση με τη φύση…
«Ένα κελάηδισμα τη νύχτα
σταυρώνει το φεγγάρι
και γεμίζει η θάλασσα
κρασί». (Άγιος Νικήτας)
Διάλογο με τους ποιητές που «κατοικούν» στο νησί…
«Όταν ξημερώνει,
οι ποιητές επιστρέφουν στον κήπο,
στα αγάλματά τους.
Οι ποιητές πεθαίνουν,
μέχρι το βράδυ,
που θα συνεχίσουν τον περίπατό τους.»(Οι νεκροί ποιητές)
Νοσταλγία…
«Είναι η ευτυχία η επιστροφή στα όνειρα του χθες;» (Συγκομιδή 2009)
Συμφιλίωση με το πένθος…
Παππού,θα σε ξαναδώ,το ξέρεις; (Ο προπάππους)
Χαιρετισμό στον Αυστριακό φίλο του παππού που έφυγε…
«Μα το σπίτι τώρα μοιάζει μόνο
έφυγε ο Σνάιντα έναν Μάιο,
με το δικό του της λησμονιάς καντήλι…
Πάει,λέει,να συναντήσει τον Κοπρίτη». (Σνάιντα)
Γράμμα σε πρόσωπο αγαπημένο...
Θεία,συγχώρεσέ με
Για τον άνθρωπο που δημιούργησα
-και δεν υπερβάλλω,
Όταν λέω πως είμαι άνθρωπος.(Θεία Ρένα)
Ωρίμανση...
«-Γιατί λες να κλαίνε τα λουλούδια;
-Μπορεί να κατάλαβαν πως μεγαλώσαμε πια». (Μάρκος)
Αποχαιρετισμό στο νησί...
«Βούτηξε λίγα ηλιοτρόπια στο κονιάκ
να μας θυμίζουν τον ήλιο
στο χάραμα της αναχώρησης». (Η τελευταία μέρα)
Επιστροφή στο βουητό της Αθήνας...
«Έκρυψα την ψυχή μου από τη θάλασσα,
βλέποντας κάθε βράδυ
τη ζωή μου να ζει και να πεθαίνει,
να χάνεται πίσω από τα φώτα της Ακρόπολης…» (Τι εστί η των Αθηναίων πόλις;)
Φιλοσοφική ενατένιση…
Τι σημασία έχει ο κόσμος,
Αφού ζω σε μία Ρέμβη; (Ρέμβη)
Μελετώντας το πρώτο ποιητικό βιβλίο της Αλίκης Βρεττού «Ρέμβη», είναι σαν να έχω ξεφυλλίσει τη βιογραφία της δημιουργού. Εικόνες από ειδυλλιακά τοπία, στιγμές με φίλους και συγγενείς, αναμέτρηση με το πένθος, γράμματα ψυχής σε ζώντες και τεθνεώτες, φιλοσοφικά ερωτήματα για τη ζωή και τον θάνατο.
Ο λόγος της γλαφυρός, παραστατικός, φέρνει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη θύμησες, συλλογισμούς, διαπιστώσεις.
Η γραφή της δημιουργεί αίσθημα ζεστασιάς κι οικειότητας, ρέει φυσικά,σαν ποταμάκι στην κοίτη του. Αξιοποιώντας απλά υλικά, από τα οποία δεν περισσεύει τίποτα, χτίζει ένα γερό οικοδόμημα.
Όσα έχουν φωλιάσει μες στην ψυχή της ποιήτριας ως λατρεμένα κομμάτια της ζωής της, γίνονται κι αγαπημένα του αναγνώστη, στον οποίο μεταφέρει ατόφια τη συγκίνησή της.
Η ποιητική της Βρεττού κουβαλά τη φρεσκάδα της νιότης της, αλλά και μια πρόωρα κατακτημένη μεστότητα και βέβαια τη σπίθα ενός γνήσιου ταλέντου.
Θα της ευχηθώ να μη σταματήσει ποτέ να γράφει και η Ρέμβη της να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΑΞΙΔΗ! Θα μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας δουλειάς.
Ο προπάππους
Για να σου πω την αλήθεια είσαι ο μόνος
άνθρωπος που με δυσκολεύει στο χαρτί. Οι
αναμνήσεις,τα απογεύματα,είναι τόσο πολλά
που δεν ξέρω από πού να αρχίσω.Προτιμώ
από το τέλος,μάλλον,γιατί εκεί βρίσκεται,στ'
αλήθεια,η αρχή. Η αρχή είναι το τέλος,γιατί
θα είσαι ο καπετάνιος ενός άλλου κόσμου
τώρα.Καλύτερου.
Φοβάμαι πια τη μοναξιά,το ξέρεις;
Το σπίτι μοιάζει μόνο,
μια λατέρνα χωρίς παράπονο
και νότες με χαλίκια.
Το ποδήλατο που αγναντεύει
μόνο τη θάλασσα ακόμη σκέφτεται.
Το τι σκέφτεται,το ξέρεις;
Γιατί εγώ ξέχασα να σκέφτομαι...
Εγώ σκέφτομαι
Εγώ σκεφτόμουν
Εγώ θα σκεφτώ
Παππού,θα σε ξαναδώ,το ξέρεις;
Απλώς,περίμενέ με λίγο
Ας βρέχει μες στο καλοκαίρι,
με την υγρασία να γίνεται δάκρυα
και τα δάκρυα μενεξέδες.
Το ξέρεις,το ξέρεις
πως σε είδα στην πόρτα της εκκλησίας,
μια ψυχή με το ποδήλατο που σκέφτεται.
Παππού,να με θυμάσαι...
Σας υποσχέθηκα να ζήσω ευτυχισμένη.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αλίκη Βρεττού γεννήθηκε και µεγάλωσε στη Λευκάδα. Είναι µαθήτρια της τρίτης λυκείου και ακόµα περνάει την κάθε µέρα παρατηρώντας τους ανθρώπους και τον κόσµο σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά συνάµα. Λατρεύει να κάνει νέες γνωριµίες και να ταξιδεύει σε όµορφα, απόκρυφα µέρη που τα παραµελούν πολλοί. Από µικρή αγαπούσε να γράφει ποιήµατα, ιστορίες και προσπαθούσε µέσα από στίχους ποιητών να ανακαλύψει όσα περισσότερα για τη ζωή: Πότε πέφτουν τα φύλλα, γιατί γερνάµε, πώς αγαπάει ο άνθρωπος;
Οι ποιητές όµως συνεχίζουν να της λένε ότι είναι µυστικό.
Εργογραφία
Ποίηση
Ρέμβη (2021), Εκδόσεις Πηγή
Απ'το οπισθόφυλλο
Με τη σκέψη της ενηλικίωσης αναλογιζόµουν πώς έγινα ο άνθρωπος που είµαι.
Η απάντηση, βέβαια, δεν ήταν µακριά, µόνο τριακόσια ογδόντα εφτά χιλιόµετρα. Η συλλογή µου «Ρέµβη» γράφτηκε για να µοιραστώ τις εµπειρίες που µου έµαθε η Λευκάδα, όποιες κι αν ήταν: από τα πρώτα γενέθλια µέχρι και το πένθος. Με το κάθε γέλιο, βήµα, αντίο, «µου λείπεις», « σ’ αγαπώ», γέµιζα τα χέρια µου µε το µελάνι της κάθε λέξης χωρίς να ήξερα τι θα κάνω, τι θα απογίνει το χαρτί.
Έγραψα αυτά τα ποιήµατα γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχω ούτε εγώ.
Όταν ξηµερώνει
Οι ποιητές επιστρέφουν στον κήπο,
στα αγάλµατά τους
Οι ποιητές πεθαίνουν
µέχρι το βράδυ
που θα συνεχίσουν τον περίπατό τους.
Βρείτε την ποιητική συλλογή της Αλίκης Βρεττού στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.pigi.gr
