"Γυάλινες μέρες"-ΑΡΗΣ ΓΕΡΑΡΔΗΣ
γράφει η Αγγελική Καραπάνου
Αυτό τον καιρό διάβασα το καινούργιο πόνημα του λογοτέχνη Άρη Γεράρδη "Γυάλινες μέρες", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Όπως μας πληροφορεί ο δημιουργός, ο τίτλος προέκυψε από ομότιτλο ποίημα προηγούμενου βιβλίου του.
Ποιες μέρες άραγε είναι "Γυάλινες"; Αυτές που παλεύει η ψυχή και δε βρίσκει ελπίδα; "Είμαστε σε νύχτα χτεσινή. Δεν ξεφύγαμε". "Τα φώτα σβήνουν απαισιόδοξα. Σαν μέρα που πήγε στον βρόντο".
Οι μέρες που οι σχέσεις έγιναν δύσκολες; "Όλο το βράδυ γλιστράω στα ξυράφια του κορμιού σου". "Απλώνεις το χέρι να με χαϊδέψεις. Κουρασμένα".
Μέρες με αναλγησία και ουδετερότητα στον πόνο του άλλου; "Έξω, στην πόλη, το έστρωσε για τα καλά. Με αυτό που λέγεται αδιαφορία του πλήθους".
Μέρες που ντύνονται την παραίτηση; " Η άδεια μέρα τον ενθουσιάζει". "Κι ένα ήσυχο τίποτα, ένα φως απαλό σαν σκόνη σκεπάζει εσένα, τα έπιπλα και ό,τι σε περιτριγυρίζει".
Μέρες που σχόλασαν τα όνειρα; "Ένα μαραμένο όνειρο από δω~ μια πεθαμένη ελπίδα από κει". Το αύριο φαντάζει δυσοίωνο..."Αύριο η μέρα θα' ναι νύχτα".
Αγωνία για τη ζωή που περνά; "Μισοφαγωμένο μήλο ο βίος σου~ κλεισμένος στο ψυγείο μην σαπίσει".
Ο δημιουργός κοιτά κατάματα τις συννεφιές της ζωής κι ενίοτε ακούγεται το ηχηρό γέλιο του να τις ξορκίζει. Ο χρόνος που δε χαρίζεται σε κανέναν και φεύγει μέσα από τα χέρια, η άνιση σύγκριση με το χθες της νιότης, οι αδιέξοδες σχέσεις ,η αδίστακτη εξουσία, όλα περνούν μπροστά απ' την επιδέξια πένα του. Λόγος κοφτερός ,σαρκαστικός, σκοτεινός, στιβαρός. Εικόνες που ξεπηδούν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη σαν πλάνα ταινίας κοινωνικής και μαύρου χιούμορ.
Μετά το πρώτο μέρος του βιβλίου στο οποίο στεγάζονται ποιήματα, ακολουθούν τ' ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ πεζοποιήματα. Ιστορίες ανατρεπτικές, που φλερτάρουν με το γκρίζο και κερδίζουν με τον μεθυσμένο λυρισμό τους και την ευαισθησία τους. "Χαμήλωσε επικίνδυνα ο ορίζοντας. Έτσι να κάνεις, φτάνεις τα σύννεφα που πεθαίνουν από λύπη τις Κυριακές κι εσύ έβαλες τα πράσινα φτερά γιατί είσαι σίγουρος θα πετάξεις πάνω απ' το τελευταίο παγόβουνο πριν λιώσει".
Διάβασα ένα βιβλίο μελαγχολικής ρεαλιστικής απεικόνισης γραμμένο με γνήσια συγκίνηση και λαμπερή έμπνευση. Θα ευχηθώ να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ!
Θα μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα:
Ο αρτοποιός του παραδείσου
στη Στέλλα Νταβαρούκα
Πέφτει βιαστικά στο ευρύχωρο σκοτάδι.
πρέπει να χωρέσει σε λίγο ύπνο ακόμα.
Όνειρα-δεμάτια θα λιχνίσει στο αλωνάκι της σιωπής
και άμφια λευκά θα ντυθεί μετά.
Τον τριβελίζουν χίλιες αναμνήσεις από ζωή
προηγούμενη.
Τις ρίχνει στη φωτιά κι ακούει
τη φωνή του άσπρο ζυμάρι.
Την έπλασε με λύπη και πόνο,
τη φουρνίζει με πάθος,
ανάμεσα σε άχνες αλεύρων ενοχές κι αγάπες
προτού ξημερώσουν οι ανάγκες
των πολλών κι ο ορυμαγδός των τροχοφόρων.
Ύστερα χτενίζεται με φόντο την Αθήνα
και με χιονισμένο σκούφο απογειώνεται
για τα επίσημα θεωρεία του παραδείσου.
Βρείτε το βιβλίο του Άρη Γεράρδη "Γυάλινες μέρες" στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.ekdoseispnoi.gr
