Σήμερα θα δούμε την ιστορία έμπνευσης ενός ποιήματος που κάνει λόγο για την άλω της σελήνης. Η ποιήτρια-στιχουργός Χρύσα Κοντογεωργοπούλου θα μας πει πώς εμπνεύστηκε το ποίημά της "Του φεγγαριού τ' αλώνι"!
Του φεγγαριού τ’ αλώνι
Το ποίημα αυτό γράφτηκε με έμπνευση το φράγκικο μοναστήρι, γύρω στα 400 μέτρα δυτικά από τη βυζαντινή μονή Καισαριανής στον Υμηττό. Είναι ένα μοναστήρι, αποκατεστημένο πρόσφατα από την αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων, δίπλα σε σημαντικότατα ερείπια ναών του 5ου και 10ου αιώνα μ.Χ., καθώς κι ένα ακόμα εκκλησάκι των Αρχαγγέλων, το οποίο διατηρείται ακέραιο δίπλα σε αυτά. Ο Υμηττός, το ιερό βουνό της Αττικής κατά τα βυζαντινά χρόνια, έχει συνδεθεί με πλήθος παραδόσεων, κάποιες από τις οποίες είναι καταγεγραμμένες από τον μεγάλο λαογράφο μας Νικόλαο Πολίτη. Έτσι, επειδή το σημείο που περιγράφω είναι εξαίρετης φυσικής καλλονής, σε έναν περίπατό μου εκεί (επίσης είναι μια περιοχή στην οποία συχνά εργάζομαι ως ξεναγός), συνέδεσα όλα αυτά, τις παραδόσεις του φραγκομονάστηρου του Αγίου Μάρκου, το φράγκικο μοναστήρι, την ομορφιά μιας φεγγαρόλουστης βραδιάς, την άλω (δηλαδή τον φωτοστέφανο) των αγίων που φαντάστηκα σε αυτή τη συστάδα των εκκλησιών σε αυτό το μαγικό φυσικό περιβάλλον…κι έτσι, έκανα έναν ονειρικό συσχετισμό με την άλω του φεγγαριού (το αλωνάκι του φεγγαριού, όπως λέει ο σοφός λαός…άλως, είναι το αλώνι, ούτως ή άλλως…) κι έτσι, επινόησα ένα παραμύθι, έναν μικρό μύθο γι' αυτή την «άλω», δηλαδή τον κύκλο που κάποιες φορές παρατηρούμε γύρω γύρω απ’ το φεγγάρι (κάποτε είναι και σαν ουράνιο τόξο, φαινόμενο κάπως σπάνιο, ορατό κυρίως τα καλοκαίρια και το μήνα Φεβρουάριο). Σκέφτηκα λοιπόν, ότι ένας πραματευτής, «μαγεύτηκε» από την ομορφιά του φωτοστεφάνου των αγίων, ζήτησε να το αγοράσει με ένα χρυσό φλουρί ή…ασημένιο γρόσι. Οι άγιοι λοιπόν, παρακάλεσαν το φεγγάρι να τους βοηθήσει….κι έτσι αυτό, πήρε την χρυσή τους άλω, κι εγώ «εξήγησα» το φυσικό, οπτικό αυτό φαινόμενο, που ουσιαστικά δημιουργείται από τη διάθλαση και την ανάκλαση του σεληνιακού φωτός πάνω στους παγοκρυστάλλους των νεφών.
Χρύσα Κοντογεωργοπούλου
Του φεγγαριού τ’ αλώνι
Ποίηση: ΧΡΥΣΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Απ’ το ερειπωμένο φραγκομοναστήρι
Βγήκανε τρεις άγιοι να παν στο πανηγύρι
Ο ένας ήταν απ’ τη Νιο ο άλλος απ’ την Κρήτη
Κι ο τρίτος είχε ξάδερφο κάποιο Δροσουλίτη
Κι όπως βάδιζαν αργά στου βουνού τα μέρη
Κάποιος νιος πραματευτής τους άπλωσε το χέρι
«το χρυσό στεφάνι σας ποιος θα μου το δώσει
Δίνω ολόχρυσο φλουρί ασημένιο γρόσι
Κι αν δε μου το δώσετε φίδι που σας τρώει
Θέλετε δε θέλετε το παίρνω με το ζόρι»
Δάκρυσαν οι άγιοι κοιτάξαν το φεγγάρι
«φεγγαράκι μας χρυσό κάνε μας τη χαρη»
Κι από τότε πού και πού βγαίνει στο φεγγάρι
Ένα φωτοστέφανο σα χρυσό ζωνάρι
Μα με τα χαράματα μόλις πάει να γείρει
Το φορούν οι άγιοι στο φαγκομοναστήρι
