Ένα τραγούδι που γράφτηκε με αφορμή την παρατήρηση μιας μουσικού του δρόμου. Η στιχουργός Λίλλιαν Μαδένα, μπήκε στην ψυχή της, εισχώρησε στη ζωή της κι έγραψε ένα υπέροχο στιχούργημα. Για ν'ακούσουμε από την ίδια την ιστορία του "Πλανόδιού" της!
Πλανόδιος
Η μουσική στον δρόμο είναι μια δύσκολη μαθητεία
Οι πρώτοι στίχοι γεννήθηκαν αβίαστα στον πιο όμορφο πεζόδρομο της Αθήνας, την περασμένη άνοιξη. Αιτία ήταν η Μαρούλα Κασκαβέλη, η οποία ερμηνεύει το ομώνυμο τραγούδι. Εκείνη την περίοδο είχε αποφασίσει να κάνει μουσική στο δρόμο. Έτσι ξεκίνησα να παρακολουθώ από κοντά όλη την διαδικασία και αυτή μου η μαθητεία στο δρόμο, εκφράστηκε με τον συγκεκριμένο στίχο.
Η μουσική στο δρόμο είναι μία στάση ζωής και εργασίας. Μία επίπονη διαδικασία σώματος και ψυχής, από πολλές πλευρές που πιθανόν πολλοί δεν γνωρίζουν, εκτός αν ακολουθήσουν μια μέρα έναν πλανόδιο μουσικό. Ξεκινά από τον εντοπισμό του “πόστου” που συνήθως γίνεται νωρίς το μεσημέρι, την πολύωρη έκθεση στο δρόμο και τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατούν, το κουβάλημα του εξοπλισμού και φυσικά την ώρα της ζωντανής παράστασης που τελειώνει αργά το βράδυ, εννέα με δέκα ώρες στο δρόμο περίπου.
Είναι όμως και ένα είδος ψυχοθεραπείας τόσο για τον μουσικό, όσο για τον περαστικό, που συχνά γίνεται θαμώνας στο πεζοδρόμιο με το κολατσιό ή τον καφέ του. Για λίγο, υπάρχει μόνο η μουσική, το τραγούδι, ένας στίχος απ' τα παλιά, που μπορείς να πιαστείς και να συνεχίσεις την ημέρα σου πιο ανάλαφρος, πιο αισιόδοξος από αυτή την ανέλπιστη έκπληξη στο δρόμο.
Η δουλειά των μουσικών στο δρόμο κυριολεκτικά είναι ένα “καπέλο δίχως γείσο”, δίχως την ασφάλεια της μόνιμης εργασίας και του εσόδου της. Στο τέλος της ημέρας η μοναδική παρέα είναι το φεγγάρι που δείχνει το δρόμο της επιστροφής, άλλοτε με χαρά γιατί γέμισε το πουγκί και άλλοτε με αγωνία για το πως θα πάει την επόμενη ημέρα. Κοντοσταθείτε στους μουσικούς αλλά και στους μικροπωλητές, τους ζωγράφους, όσους φτιάχνουν χειροποίητα κοσμήματα, τα παιδιά του περιοδικού “Σχεδία” και αν πιάσετε κουβέντα μαζί τους θα ανακαλύψετε μια νέα συναρπαστική ιστορία. Ίσως να μοιραστείτε και την δική σας, και τότε θα νιώσετε πως γίνατε μέλος της μεγάλης παρέας των πλανόδιων και θα την αναζητάτε σε κάθε σας βήμα, έτσι για το ισοζύγιο της ψυχής.
Λίλλιαν Μαδένα
Πλανόδιος
Στίχοι: ΛΙΛΛΙΑΝ ΜΑΔΕΝΑ
Μουσική-Ενορχήστρωση: ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΤΖΗΛΟΥΚΑΣ
Ερμηνεία:ΜΑΡΟΥΛΑ ΚΑΣΚΑΒΕΛΗ
"Σε πεζοδρόμιο το πάλκο μου θα στήσω,
πλανόδιος καπέλο δίχως γείσο,
αφήνω της καρδιάς μου τα ληγμένα
και τραγουδώ για της αγάπης τα κρυμμένα
Δεν είμ' εγώ, μα η ψυχή, η ψυχή που λαχταρά,
να ξεσηκώνει της ζωής τα ζυγισμένα,
μέχρι η φωνή μου ν' ακουστεί,
ν' ακουστεί, να τραγουδά
στο ζύγι επάνω μου θα μένουν σκονισμένα.
Σε πεζοδρόμιο το πάλκο μου θα στήσω,
πλανόδιος τον πόνο θα αφήσω,
ξοδεύω την αγάπη στο φεγγάρι,
Θεός ο έρωτας δε μου 'κανε τη χάρη
Δεν είμ' εγώ, μα η ψυχή, η ψυχή που λαχταρά,
να ξεσηκώνει της ζωής τα ζυγισμένα,
μέχρι η φωνή μου ν' ακουστεί,
ν' ακουστεί, να τραγουδά
στο ζύγι επάνω μου θα μένουν σκονισμένα."
