Σήμερα θα σας παρουσιάσω την ιστορία έμπνευσης του ποιήματος "Ο Ιησούς είπε" που συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Μέθεξη" του λογοτέχνη-μελετητή Δημήτρη Τσινικόπουλου. Ας αφήσουμε τον δημιουργό να μας μιλήσει για το ποίημά του κι ας γνωρίσουμε το γέννημα της ψυχής του!
Ο Ιησούς είπε
Επί χρόνια βυθίστηκα στη μελέτη των Λόγων ή Λογίων του Ιησού από τη Ναζαρέτ ,και εντρύφησα στην ποίηση που την περικλείουν , αλλά και στο πως αναδεικνύεται αυτή η ποίηση, ιδίως, αν μεταφερθούν τα λόγια του Χριστού στη μητρική του γλώσσα, την Εβραϊκή- Αραμαϊκή. Καρπός της πολυετούς αυτής έρευνας ήταν ένα βιβλίο που γράφτηκε όπως λέω στον πρόλογο , όχι μόνο με την διάνοια αλλά και με την καρδιά όταν ένιωσα να διαπερνά και να φλογίζει την καρδιά μου αυτή η μεθυστική ποίηση του Ποιητή των Ποιητών..Το βιβλίο με τον τίτλο "Ποίηση στα λόγια του Ιησού," κυκλοφόρησε το 1992 και μετά από χρόνια εμπλουτισμένο βγήκε και σε δεύτερη έκδοση με τον τίτλο " Ιησούς, ο Ποιητής των Ποιητών..". Αυτή η καταβύθισή μου στον ελκυστικό θείο λόγο με διαπότισε τελείως...και σαν επιστέγασμα,σαν ξεχείλισμα, βγήκε το ποίημά μου" Ο Ιησούς είπε," που συμπεριλήφθηκε στην ποιητική μου Συλλογή Μέθεξη ( εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη) .
Δημήτρης Τσινικόπουλος
Ο Ιησούς είπε-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
Και είπεν ο Ιησούς στους μαθητές του:
-Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός
Και ο επιούσιος ο άρτος της ζωής
Εγώ είμαι. Εγώ είμαι ο σπόρος και η φύτρα
Εγώ το στάχυ και τ'αμπέλι. Εγώ
Η ζωή και ο θάνατος που φέρνει τη ζωή. Ιδού,
Με το φιλί μου θεραπεύω τους λεπρούς
Και μ'ένα λόγο μου θεραπεύω
Τους τυφλούς που θέλουν και με το φιλί του
Λόγου μου ξεμαργώνω τη μοναξιά της καρδιάς όταν
Το θέλει΄και μ'ένα νεύμα μου απλό τσακίζω
Το χέρι του θανάτου χωρίς να το θέλει.
Και ο λόγος ο εμός αναπαύει
Τους κοπιώντας
Τους πτωχούς
Και τους πεφορτισμένους.
Και με το λόγο μου το δυνατό δαμάζω τη θάλασσα
Και ο αγέρας που μουγκρίζει πάνω απ'τα οργισμένα
Κύματα μ'ένα λόγο μου απλό καθησυχάζει...
Μόνο την αγριεμένη θάλασσα του αίματος-
Τον άνεμο της απιστίας που λυσσομονάει στην
Καρδιά του ανθρώπου,δε μπορώ να γαληνέψω
Όσο αυτή μου αντιστέκεται.
Στέκομαι εδώ μπροστά της αδύναμος
Εγώ ο παντοδύναμος
Και ορώ τον άνεμο της απιστίας του ανθρώπου
Να μου ραπίζει
Κύματα-κύματα
Το ματωμένο μου πρόσωπο
Εγώ
Ο υιός του ανθρώπου
Ο άρτος ο ζων ο καταβάς εξ ουρανού
Που έγινα νεκρός
Για το νεκρό άνθρωπο.
"Μέθεξη" (εκδόσεις Μπίμπης, Θεσσαλονίκη,2002)