Σήμερα θα γνωρίσουμε την ιστορία έμπνευσης ενός πολύ ενδιαφέροντος ποιήματος . Μιλά για την πάλη με το εσωτερικό σκοτάδι και την προσπάθεια να βαφτιστούμε με το φως της αισιοδοξίας. Για να δούμε τι έχει να μας πει η ποιήτρια Βιργινία Μαρουλά για το ποίημά της "Η χαραμάδα της πόρτας"!
Η χαραμάδα της πόρτας
Αυτό το ποίημα είναι σημαντικό για μένα. Γιατί γεννήθηκε μέσα από την έντονη επιθυμία μου να βγω από τις σκιές και την θλίψη στην οποία είχα περιέλθει. Αυτός ο χρόνος ήταν δύσκολος για μένα. Είχα μπλοκάρει συναισθηματικά. Νόμιζα πως δεν ήθελα να ξαναγράψω.
Από παιδί με καταδιώκει η κατάθλιψη, η μελαγχολία και προσπαθώ να τους ξεφύγω. Όπως γράφω στο ποίημα πολλές φορές με επισκέπτεται το σκοτάδι. Το νιώθω να εισβάλει μέσα μου, να με περιτριγυρίζει και εγώ να μην μπορώ να του ξεφύγω. Η άνιση μάχη αυτή καλά κρατεί.
Δυστυχώς επειδή δεν νιώθω καλά μέσα μου, έχω πληγώσει και συνεχίζω να πληγώνω τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου. Είναι τα βιώματά σου, ο τρόπος που σε έκαναν και σε κάνουν, να νιώθεις κάποιοι. Πως δεν αξίζεις.
Χάρη στην Αγγελική, που μου ζήτησε αν θέλω να βάλω ένα ποίημά μου σε αυτή την όμορφη στήλη της ,άρχισα να γράφω πάλι, να βρίσκω τον εαυτό μου που τον είχα χάσει πάλι σε αυτό το μέρος που φοβάμαι να πηγαίνω. Νιώθω πάλι δυνατή, άρχισα να ονειρεύομαι ξανά.
Μην αφήνετε κανέναν να ισοπεδώνει το εγώ σας, είμαστε όλοι μοναδικοί και ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει πολλά. Πάντα θα βρίσκει τρόπο να ξημερώνει ο ήλιος μέσα στα σοκάκια της ψυχής μας. Δύναμη σε όλους εύχομαι, μην σταματήσετε να ελπίζετε! Αγγελική μου σε ευχαριστώ πολύ!
Το ποίημα θα συμπεριληφθεί στην νέα δουλειά που ετοιμάζω.
Βιργινία Μαρουλά
Η χαραμάδα της πόρτας- ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΜΑΡΟΥΛΑ
Η σκοτεινιά αφού σκέπασε τα
πάντα μες στην πόλη,
βρήκε ένα μικρό πέρασμα
και μπήκε στο σπίτι,
περιηγήθηκε για λίγο στα δωμάτια,
και μετά αποφάσισε
να ασχοληθεί με σένα.
Ήθελε ένα μέρος μέσα σου
που να μπορεί να κρυφτεί,
δεν τα κατάφερε όμως
εσύ είσαι γεμάτος φως,
πώς να καταφέρει να σε νικήσει το σκοτάδι;
Νιώθοντας ταπεινωμένη και πολύ θυμωμένη
στράφηκε τώρα προς εμένα.
Εδώ θα σταθείς τυχερή
είμαι εύκολο θύμα,
δεν θα σου αντισταθώ πολύ.
Πάνε χρόνια πια
που το μαύρο χρώμα κυριαρχεί
ανενόχλητο στην δικιά μου ψυχή.
Την νιώθω να γλιστρά δεξιά και αριστερά
σε ολόκληρό μου το κορμί,
προσπαθεί να ανακαλύψει
την κάθε μου πλευρά.
Έπειτα συνέχισε την εξερεύνησή της
στο πρόσωπό μου,
που είχε φορέσει την μάσκα αυτή,
που γνωρίζεις καλά του τρόμου.
Βρέθηκα σε κρύες κατακόμβες
με χιλιάδες πτώματα δίπλα μου
να αναπαύονται,
μπορώ να αγγίξω τις παλάμες τους,
δεν υπάρχουν όμως μάτια να κοιτάξεις.
Την θέση που άλλοτε βρισκόντουσαν
την έχεις πάρει εσύ,
δεν το περίμενα
ότι θα ήσουνα και εκεί.
Το ενδιαφέρον που έτρεφε για το άτομό μου,
για κάποιον απροσδιόριστο
λόγο είχε σβήσει, και επέλεξε
με συνοπτικές διαδικασίες τότε να με αφήσει.
Ίσως να φταίνε τα ευρήματα που
τόση ώρα ψάχνοντας πάνω μου είχε βρει.
Δεν είπε όμως τίποτα για αυτά,
ούτε και για άλλα, πράγματα ασήμαντα ή σημαντικά.
Όπως μπήκε με τον ίδιο τρόπο έξω βγήκε.
Και βάλθηκα να κοιτάζω με επιμονή,
της χαραμάδας την πόρτα και να αναρωτιέμαι,
για που να το έχει βάλει τώρα.
Ώσπου αισθάνθηκα κουρασμένη
λες και έσκαβα κάτω από έναν μεγάλο ήλιο,
εκείνα που είχα κλέψει,
τα πορτοκάλια απ’ τον κήπο.
Τι ωραία που θα ήταν ο κόσμος να πλημμύριζε παντού με φως,
θα έπαυε ο άνθρωπος να παλεύει μοναχός,
και να μην υπήρχες,
να τελειώναμε πια από όλες αυτές
τις απρόσκλητες τις καταιγίδες.
Φωτογράφιση: Αντώνης Νικολουδάκης
