Θα γνωρίσουμε τρία υπέροχα αδημοσίευτα ποιήματα του ποιητή Χρήστου Κάρτα!
ΝΑ ΟΙ ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΕΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ…
Να οι στεντόρειες ακτές του Πειραιά
που φέγγουν όπως εφηβεία στην αιχμή της επιτάχυνσης.
Βαθιά το πέλαγο βυζαίνει χρώμα από τους φάρους•
όσες προπέλες λειτουργούν
αδέσποτα μεθυλιώματα με δόντια σιγαστήρες
όμως τα κύματα αντάρτες λέβητες ζωής
σηκώνουν πάνω απ’ τα κατάρτια
το σκελετό των παιδικών χεριών
που μέχρι σήμερα ορίζει όλα τα θέρη.
Κοχύλια που κρατάτε για θεμέλια
το βρυχηθμό των καραβιών
αφήστε με να επιστρέψω ένα απαράμιλλο παιδί
στις άγκυρες που κοιμηθήκανε
στην αγκαλιά του Ποσειδώνα.
Πάνω τους η σκουριά ερειπωμένο εργοστάσιο
σαν πολυώροφη σιωπή χαδιού
λίγο πριν παρασύρει εκτός του χάρτη την πυξίδα.
Ω! Το γαλάζιο αίμα τ’ ουρανού
πλημμύρισε τα μάτια μου
να μην μπορώ να δω την κόρη που ερωτεύτηκε
τις παρυφές ενός ελατοδάσους!
ΤΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΧΤΑΠΟΔΙ…
Τώρα που ο νους μου ένα χταπόδι
πραξικοπηματίας στους νευρώνες
λευκό πανί ιστιοφόρου η αφή
συνουσιάζεται με ανέφικτα λιμάνια.
Κλέβοντας τα φτερά του γλάρου
ζήτησα άσυλο απ’ το μπλε•
το Αιγαίο, εννοώ, με τα λευκά φιλιά
που κλυδωνίζουν τις Σποράδες
ενώ ο φλοίσβος των πελμάτων σου πλευροκοπάει
τα σκαριά της αμνηστίας μου στο ιώδιο.
Μπροστά καράβια ατέρμονα τα ράμφη των ερωδιών
ψαρεύουνε πεσόντες ασπασμούς
που ανοίξαν όστρακο το σώμα σου
πλάι στον νυσταγμένο ήλιο.
ΘΕΡΙΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
Το λιόγερμα χύθηκε πληγή
στα στόματα των εραστών
βαθιά στα βάραθρα της Σαντορίνης
τρέμουνε αλυσοδεμένα τα κατάρτια
και η γυναίκα
με τ’ αφύσικα μελαχρινά μαλλιά
οιακίζει μες στο αίμα των φυκιών
έναν σιδηροδέσμιο εφιάλτη
