Θα γνωρίσουμε τρία αδημοσίευτα ποιήματα του Αλεξίου Σπανέλλη. Προσεχώς θα συμπεριληφθούν στην πρώτη του ποιητική συλλογή!
Τρία ποιήματα του Αλεξίου Σπανέλλη
Ωριμάζοντας
Κάθομαι,
πάνω σε μια ατέλεια
αναπολώντας,
τις μεγάλες διαδρομές του ήλιου.
Ήταν,
τα γενέθλια τότε
από αλάτι καμωμένα.
Έχει,
με λιγοστά σκισίματα στα γόνατα, τώρα,
κάθε τζίτζικας νόημα, παλαιότερα,
μόνο ήχο.
Ξέφυγε,
η ομορφιά από την αλμύρα, γλυκιά πληγή,
ξενυχτάει,
στα μεγάλα γεγονότα.
Άνδρα!
Φιλί στη γυναίκα να
ακουμπήσεις,
ώστε δύο μικρές πατούσες να
βραχούν,
από Αιγαίο…
Συνέχιζε,
ψυχή να
σκορπίζεις
συνθήματα, αδιάκοπα όλα,
γεννιούνται ,σβήνουν.
Προσμέτρα,
βότσαλα διαυγή κάθε Τρίτη του Ιουλίου, όσο,
γυρίζουν,
τα δένδρα ακόμη
προσκυνάτε.
Για τη δικαιοσύνη δε
γνωρίζω…
Πλούτος
Άδεια παλάτια . . .
Με δυσκολία το φιλί ενός ήχου.
Θρονιασμένη η ματαιότητα σε ακίνητα τραπέζια.
Ο Απολυμαντής κυνηγάει την ελάχιστη ιδέα ζωής να σκοτώσει.
Κανένα θρόισμα ελπίδας
κάτι να συνδιαλλαγεί με το γίγνεσθαι.
Οι φωνές των παιδιών, ίσως,
κοντά στη θάλασσα.
Μπορείς να δεις την αγωνία του ήλιου
να χτυπάει το τζάμι.
Όλες οι εντροπίες είναι αγέννητες . . .
Ό,τι μεγαλύτερο, ό,τι λαμπρότερο είναι άδειο . . .
Μια Σχέση ή μερικές Ιδέες ,
από αυτό το λευκό που ντύνονται οι Κυκλάδες
ή τον τρόπο που κοιτούν τα σταφύλια τα μνημεία μας
είναι αρκετά για να σεβαστείς τον Τόπο σου.
Μπορείς να διαλέξεις,
την ανησυχία των λιμανιών ή το χειροκρότημα των τζιτζικιών.
Κανείς δε θα σε κρίνει για έλλειψη μουσικότητας,
απλόχερα το Αιγαίο δε σου ζητάει τίποτα ενώ εσύ το διασχίζεις.
Καταραμένοι και μόνοι
όλοι εμείς
που μάθαμε προπαίδεια μετρώντας ηλιαχτίδες.
Λίβανος 2006
Δε γνωρίζω που θα βρω μια πεταλούδα
να ξαποστάσω πάνω στον άνεμό της.
Η πίκρα του παγωμένου βοριά
όπου και αν κοιτάξω.
Ορδές βάρβαρων ιδεών
σα να μας κοιτάει ο θάνατος με γλύκα.
Μόλις μια γιαγιά έτοιμη
να ξαποστάσει στο τέλος του Λιβάνου.
Και δακρύζει
στους κεραυνούς του πολέμου.
Λες η ιστορία των παιδιών
που δεν έζησαν να μη μας δίδαξε τίποτα.
Οι γενιές μετρούν με αγνωμοσύνη
την προίκα του μίσους που τους δόθηκε.
Για άλλη μια φορά
θα ματώσει η γη καρπούς.
Που δεν θα μπορέσουν
να αντικρίσουν τον ήλιο.
Ο Άνδρας και η Γυναίκα
θα αναμετρηθούν με την αγάπη τους.
Σπορά σε χέρσα γη.
Και εγώ εδώ με αυτές τις ευαισθησίες θανάτου
μετρώ την απουσία σου έρημος από παρόν και μέλλον.
Καπνίζοντας λέξεις για ελπίδα.
Και εσύ γλαυκό ξημέρωμα στέκεις όρθιο
μη λογίζοντας τον πόνο.
Όμοια νησί που στον αποχωρισμό
κουνάει τα αλμυρίκια του.
Και ο δρόμος μακρύς
η χαρά ιδωμένη με ιδρώτα, διψασμένο μεσημέρι καταμεσής του Αυγούστου.
Γιε μου- δες πως ξημερώνει
ένας υάκινθος τον ήλιο.
Μη φοβάσαι η θάλασσα θα εκδικηθεί
για ό,τι της ανήκει.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Αλέξιος Σπανέλλης γεννήθηκε στην Αθήνα κι αποφοίτησε απ' το Πρότυπο Λύκειο Πλάκας. Σπούδασε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρξε εισηγητής σε σεμινάρια , ενώ παρακολούθησε πλήθος σεμιναρίων σε σχέση με την Κηποτεχνία. Δίδαξε σε ΚΕΚ και διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου όλων των επιστημόνων που ασχολούνται με το Αστικό Πράσινο ( ΠΕΕΓΕΠ). Γνωρίζει την αγγλική γλώσσα. Πρόσφατα παρακολούθησε το Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής του ΕΚΠΑ. Ασχολείται με την ποίηση και σύντομα θα εκδώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή.
