Θα υποδεχτούμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης με τα ποιήματα του εγκλεισμού της Βούλας Αντωνίου! Πρόκειται για τέσσερα ποιήματα που γράφτηκαν τον τελευταίο χρόνο κι αποτυπώνουν πολύ παραστατικά όσα μας συμβαίνουν!
Ένας περίεργος Απρίλης
Ένας περίεργος Απρίλης μπαίνει
Ένας Απρίλης που δεν μπορείς να του τραγουδήσεις χαρωπά "Απρίλη
μου ξανθέ.. "
Ένας Απρίλης που απαγορεύονται οι εκδρομές.
Άκουσες ;
Απαγορεύονται οι εκδρομές!
Αντίθετα επιτρέπονται οι διαδικτυακές συνομιλίες, τα μαθήματα.
Επιτρέπεται η διαδικτυακή ζωή,
Η άλλη η αληθινή μπήκε σε αναμονή.
Ένας Απρίλης μπορεί να υπάρξει χωρίς Πάσχα;
Υπήρξαμε καλά παιδιά ,εντάξει ,
τουλάχιστον κάποιοι από μας ,ένα Πάσχα δεν μας αξίζει;
Απρίλη θεέ, δώσε μας το Πάσχα που μας χρωστάς.!
Το Πάσχα που πάντα περιλάμβανες.
Γίνεται Απρίλης χωρίς Πάσχα;
Ίσως και να γίνεται.
Οι λαλέδες των παιδικών χρόνων περιμένουν να τις επισκεφτείς και
οι άλλες οι τουλίπες ,ω..! μα οι τουλίπες που ανθίζουν τον Απρίλη ,τον
Μάη.!
Απρίλη θεέ , δώσε μας πίσω την Άνοιξη που μας χρωστάς !
Σίγησαν τα πάντα
Απολαμβάνω να μην ακούω τίποτα
Πάντα μου άρεσε η ησυχία ,δεν αντέχω τους θορύβους
Αυτή η ησυχία όμως είναι διαφορετική
Κρύβει κραυγές ,απόγνωση ,φόβο ,ανησυχία
Πώς θα είναι το αύριο;
Διαφορετικό .
Μα ποτέ δεν ήταν το ίδιο!
Τώρα όμως, οι αλλαγές έβαλαν ξαφνικά την τέταρτη ταχύτητα ή κυλούν
σε κατηφόρα και τίποτα δεν τις σταματά.
Ακούω τον θόρυβο μιας μοτοσικλέτας
Με sms ή χωρίς, ένας άνθρωπος προσπαθεί να ζει όπως πριν.
Κάνει θόρυβο
Με ενοχλεί ,όμως με ανακουφίζει κιόλας.
Δείχνει πως κάτι από το χτες υπάρχει ακόμα
Χτες τσακώθηκα στο σούπερ μάρκετ με ένα υπάλληλο που με πλησίασε
επικίνδυνα να με ρωτήσει αν μπορεί να με βοηθήσει.
Όχι άνθρωπέ μου, δεν θέλω να με βοηθήσεις
Δεν θέλω.
Κράτα τις αποστάσεις σου
2 μέτρα δεν είπαμε?
Τι δεν καταλαβαίνεις.
Στα πόσα μας θάβουν στη γη?
Στα 2 ,στα 3 ?
Γελώ με τον συνειρμό μου.
«Θα τα καταφέρουμε!»
Εμείς, εσείς, οι άλλοι.
Άλλοι θα τα καταφέρουν καλύτερα ,άλλοι χειρότερα
Και άλλοι δεν θα τα καταφέρουν.
Θα πάνε από τον τρομερό ιό, ή σαν παράλληλη απώλεια,
έτσι ακριβώς όπως στους πολέμους, όπως στους βομβαρδισμούς
Κράτα ψυχή μου, έχουμε δρόμο πάλι
Ψυχή βαθιά και χτες και τώρα και πάντα
Ένας διάλογος
Λίγο πριν την έξοδο
-Μα , σου λέω , μου αρέσει τελικά έτσι.
Δεν έχει κίνηση στον δρόμο ,δεν έχει θορύβους.
Τους σιχαίνομαι τους θορύβους, το ξέρεις .
-Καλά δεν με πεθύμησες;
-Πως , σε πεθύμησα.
-Αλλά;
-Αλλά ,μία επαναστατική πράξη δεν έκανες για χάρη μου(γέλιο)
-Τι λες;
-Λέω ,δεν ήρθες να με δεις.
-Αφού δεν επιτρέπεται.
Εν μέσω καραντίνας;
Ονειρεύομαι όμως ,ονειρεύομαι τι πράγματα θα κάνουμε όταν θα
συναντηθούμε, σύντομα.
-Πού ξέρεις πως θα είναι σύντομα,
μπορεί να μην είναι.
-Θα τα χαλαρώσουν τα μέτρα ,δεν μπορεί, θα βρεθούμε.
-Άλλαξα.
-Τι λες;
Μέσα σε ένα μήνα άλλαξες; (γέλιο)
-Ναι.
Όταν με δεις δεν θα με καταλάβεις
Και μέσα και έξω
Ένας μήνας είναι πολύς,
αναμετρήθηκα με τις αντοχές μου
και τις ενοχές μου
και τα λάθη και τα σωστά μου
τα μέτρησα όλα
Τα ζύγισα
Δεν τα βρήκα στο μέτρημα ,
ακόμα αγωνίζομαι
Μα ξέρω πως άλλαξα.
Αναμετρήθηκα με το μέσα, με το λίγο, με το πολύ ,με την ελευθερία ,την
εντύπωσή της ,την υποψία της, την αλήθεια της
Για αυτό σε θέλω και εσένα να το έχεις κάνει αυτό.
Άλλαξες;
Αλλάζεις;
Έχεις λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να τα χαλαρώσουν τα μέτρα.
Να αναμετρηθείς και εσύ .
-Με τι;
-Εσύ θα τα βρεις τα "τι"
Τα "τι" σου και τα " τι" μου αν συναντηθούν ..
ίσως συναντηθούμε.
Επιστροφή στην κανονικότητα
Και τι κάνουν αυτοί που ποτέ δεν ήταν «κανονικοί»;
Προσπαθούν να επιστρέψουν σε κάτι στο οποίο δεν ήταν ποτέ.
Σε κάτι το οποίο δεν ταίριαξαν ποτέ..
Οι καραντίνες στις οποίες επέβαλαν τους εαυτούς τους τους έσωσαν από πολλά.
Αλλά και τους στέρησαν πολλά.
Δεν είναι σίγουροι τι περισσότερο έγινε.
Μα, σαν κινούνται τώρα μουδιασμένοι και αυτοί στο επίσης μουδιασμένο
πλήθος, έχουν πάψει να αναρωτιούνται.
Οι εικόνες με τα πρόσωπα των ανθρώπων, τα κρυμμένα στις μάσκες τους
προκαλούν θλίψη.
Όχι πως δεν την γνώριζαν την θλίψη πριν , φιλαράκια χρόνια τώρα, αλλά ,
να αποκτά ακόμα μία αιτία.
Θλίψη για τα κρυμμένα χαμόγελα πίσω από τις μάσκες, αλλά κυρίως για
τα ανύπαρκτα χαμόγελα μέσα στις μάσκες, τα θλιμμένα μάτια πάνω απ’
τις μάσκες ,τα απορημένα μάτια επίσης πάνω από τις μάσκες.
Μια απορία που θα ήθελε να πει : και τώρα τι;
Και τώρα τι ? Βγήκαμε απ’ το κακό;
Θα έρθει αύριο πάλι;
Μέχρι πότε θα μπορούμε να είμαστε ήσυχοι;
Θα έρθει δεύτερο κύμα;
Θα μας ξαφνιάσει σαν το πρώτο;
Θα είμαστε ποτέ ασφαλείς;
Ελπίδα ,φόβος
Ελπίδα -ζωή
Επιβίωση
Ζωή
Ξανά ζωή
Φόβος
Ελπίδα
Ξανά φόβος
Ελπίδα ,ελπίδα ,ελπίδα
Copyright Voula Antoniou
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βούλα Αντωνίου γεννήθηκε στην Λευκωσία της Κύπρου. Σπούδασε Κοινωνιολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα ΜΜΕ. Εργάζεται στο ΡΙΚ σαν παραγωγός-σκηνοθέτης στον τομέα των παιδικών προγραμμάτων. Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή τον Δεκέμβρη του 2018. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και αποτέλεσαν μέρος συλλογικών εκδόσεων, λογοτεχνικών δράσεων διαφόρων φορέων. Τώρα ετοιμάζει τη δεύτερή της ποιητική συλλογή καθώς επίσης βρίσκεται στη διαδικασία έκδοσης μίας νουβέλας για την πόλη των Βαρωσίων.
