Θα δούμε μια ενότητα τεσσάρων ποιημάτων του Άρη Γεράρδη. "Τα πεζόμορφα: Ανεξίτηλες μέρες"!
ΤΑ ΠΕΖΟΜΟΡΦΑ: ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ ΜΕΡΕΣ
Η ΔΟΡΚΑΣ ΚΑΙ…
Σαν αντικρυστές σελίδες, που η μια υποβλέπει
την άλλη, εχθροί και φίλοι, ζούνε για την αλήθεια
λέγοντας ψέματα ο ένας στο άλλον.
Στους δρόμους σάπια νεράντζια, χαρτομάντηλα
κι ερωτόλογα της νύχτας, πεταμένα έξω απ’ τους
κάδους, δίνουν αφορμή στους γάτους να ξεσαλώσουν.
Μυρίζει άκαυτο αέριο, ξινισμένες υποσχέσεις
και λήθη. Ο ήλιος κρύβεται ακόμα από ντροπή.
Δυο νέοι προσπαθούν να φιληθούν• ο ένας μες
στον ηλεκτρικό, ο άλλος έξω, και τα κεφάλια τους
κόβονται σαν ραπανάκια. Κουράστηκα να συμφιλιώνω
τα ξυράφια με το μέλλον. Να βλέπω το σώμα σου
γυμνό από φωτιές. Να τρέφεσαι με χειμερία νάρκη
και τρεχούμενα νερά. Να κολυμπάς σαν χέλι σε ρυάκι
αισιοδοξίας. Κάθε μέρα, είναι μια άλλη μέρα λες, και
πιάνεσαι απ’ το μανίκι της και σέρνεσαι ξοπίσω της,
καταματώνοντας τα μάτια των περαστικών.
Αλλά η μέρα είναι ελάφι και χώνεται αέρινα
στις φυλλωσιές του χρόνου…
Όλα τ’ άλλα μήτηρ ουτοπιών.
…Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
Το ραδιόφωνο στριγγλίζει τραγούδια μιας χρήσης,
ενόσω η λευκή αρκούδα του σπιτιού πετροβολάει
το άοπλο φεγγάρι. Τρέχουν τώρα να ξεφύγουν
οι θαμώνες των εκλογοδικείων, απ’ τον απρόσκλητο
επισκέπτη με τα διάφανα μαλλιά και το καταξεσκισμένο ράσο.
Πάνω απ’ τα σύννεφα οι ανένταχτοι πιλότοι,
(νομίζοντας δεν τους βλέπει κανείς), αδειάζουν
τα τασάκια τους σκεπάζοντας για τα καλά την πόλη
με στάχτη απελπισίας. Έτσι, ούτε σήμερα έλιωσαν
οι πάγοι ανάμεσα στις εξουσίες και τους πολίτες
του κόσμου. Όλοι τα έβαλαν με τον επισκέπτη,
ουχί με το κατεστημένο! «Ε, ας πάει κατά διαβόλου
ετούτος ο καφές, δεν πίνεται κρύος», είπαν
τα διάφανα μαλλιά κι έστριψαν καινούριο νόμισμα.
Τσάι, καφές, σοκολάτα, σκέφτεται μπρος στο αυτόματο
μηχάνημα έξω απ’ το μετρό…
Όμως πάλι σοκολάτα έβγαλε το μηχάνημα.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΙΤΡΙΝΙΖΟΥΝ
Τα σοβαρά τριαντάφυλλα δεν κιτρινίζουν από ζήλεια.
Επίσης δεν διασκεδάζουν ολοτσίτσιδα ως τ’ άγρια
χαράματα κάτω απ’ τις λεμονιές του παλιού
κανονιοβολείου. Τα σοβαρά τριαντάφυλλα
δεν σκέφτονται καθόλου τις ευγενικές ή τις αχρείες
μυτούλες που χώνονται παντού. Ορμούν στην
πόλη κι ανακατευθύνουν οχήματα και συνειδήσεις
επί τα βελτίω. Ή έτσι νομίζουν. Στην αλήθεια
βέβαια αράζουν κάτω απ’ τα φανάρια περιμένοντας
να επιστρέψει ο ρομαντισμός και να βρεθεί
ο ιππότης - αγοραστής γι’ αυτά, πριν καταλήξουν
στ’ άσπλαχνα νεκροταφεία, πέρα απ’ τη λάμπουσα
πραγματικότητα, τον ρεαλισμό δηλαδή.
Αλλά, αν και αόμματοι όλοι μας το είδαμε κι αυτό.
Τυφλό αδιέξοδο ο κάθε είδους, -ισμός.
ΣΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Σιγά σιγά θα φοβάσαι όλο και περισσότερο.
Αυτό που είσαι και δεν είσαι. Τρέχεις να κρυφτείς
στην διπλανή σελίδα και βρίσκεσαι εκεί από καιρό.
Πλάι σε μουχλιασμένα γράμματα, ξεθωριασμένες τελείες,
κόμματα - πτώματα και προπαντός, στους άχρηστους
τόνους. Μαζεύεσαι κι αρχίζεις να τα ξερνάς όλα.
Ο ανακριτής σου είσαι. Φοράς γυαλάκια Τρότσκι,
και κρατάς φονικό κονδυλοφόρο που εκτοξεύει
πλειστηριασμούς. Τώρα σημαδεύεις εσένα. Ευθεία βολή στο
δόξα πατρί και πάρ ‘τον κάτω. Εκεί επάνω,
ανοίγει τοίχος κι ένα μαύρο χέρι σού χαϊδεύει την πλάτη.
«Πάρτε τη νύχτα από πάνω μου» ουρλιάζεις κι αρχίζεις
να τρέχεις δίχως σταματημό, μακριά από τρωκτικά και
κατσαρίδες. Αλλά ποιος είσαι; Ξέρεις;
Τα υπόλοιπα θα στα πω στο τρενάκι του τρόμου.
