Ο παλιός χρόνος φεύγει τρέχοντας. Ο καινούργιος θα κάνει σε λίγο τα πρώτα του βήματα γεμάτος ελπίδες και προσμονή... Θα δούμε το ποίημα "Παραμονή Πρωτοχρονιάς σε παρήχηση" της Ζωής Χατζηγεωργίου!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς σε παρήχηση-ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Πάει καιρός που με παραμονεύει τούτη η μέρα .
Πότε κρυμμένη σε δρόμους πολυσύχναστους
πότε πλάι στον ετοιμοθάνατο Δεκέμβρη ξαπλωμένη
πετιέται ξαφνικά σαν απειλή και παίρνει το κατόπι μου.
Ώσπου βρισκόμαστε αγκαλιά σε ρεβεγιόν.
Πρώτα με ραίνει προσβολές
για στόχους ανεκπλήρωτους και άλλες αστοχίες ρέμπελες
κι έπειτα αρχίζει να πετά σωρό τις αναμνήσεις
μπροστά στα πόδια μου.
Κι εγώ περήφανη και άνετη
_ χρόνια στον πόνο και το ψηλοτάκουνο _
φέρνω τις βόλτες μου χτυπώντας δυνατά την γη
να ακούν όσοι με καρτεράνε .
Μονάχα κατά την αυγή ξενέρωτη και κουρασμένη πια
κρεμώ σε ακρωτηριασμένα γκι
κάτι ανακυκλώσιμες ελπίδες.
Κάπως , ακόμη και με Πι βρε αδερφέ ,
πρέπει να προχωρήσουμε .
