Θα δούμε πέντε πολύ όμορφα σονέτα από την ακυκλοφόρητη ποιητική συλλογή του Ανδρέα Αντωνίου που τιτλοφορείται "AnDro III - Weltgeist"! Εύχομαι να εκδοθεί σύντομα και να είναι καλοτάξιδη!
Streets of Mexico
¿Quién en amor ha sido más dichoso?
Sor Inez de la Cruz – Con el dolor de la mortal herida
Στους δρόμους σε ζητώ στο Μεξικό
Σαν κάποιο ξεχασμένο όνειρό μου
Ανθίζεις σαν λουλούδι τροπικό
Ανάμεσα στα γιασεμιά του δρόμου
Φορούσες ένα φόρεμα λευκό
Μια νύχτα που 'χες γείρει στο πλευρό μου
Μ’ ένα φιλί σου στο λαιμό γλυκό
Ξορκίζοντας τα σύννεφα του τρόμου
Κι ολόλυζε στο βάθος μια κιθάρα
Και μύριζε η νύχτα σαν εσένα
Και τότε, μεθυσμένοι απ’ τη λαχτάρα
Δυο άνθρωποι μισοί έγιναν ένα
Και μ’ ένα πάθος πάντα δυνατό
Στο Μεξικό ξανά σ’ αναζητώ
Der Tanz Der Schatten
Obumbrata et velata
michi quoque niteris;
c per ludum dorsum nudum
fero tui sceleris.
Carmina Burana – O Fortuna
Με πνεύματα και με σκιές τα βράδια μου περνάω
Έρχονται τα μεσάνυχτα και φεύγουν τα χαράματα
Μπροστά μου εμφανίζονται σαν σκοτεινά οράματα
Κι εγώ σαν ένα φάντασμα μαζί τους τριγυρνάω
Έρχονται σαν παλιοί γνωστοί. Και πάντα τους κερνάω
Τα δάκρυα που στέγνωσαν, τους θρήνους και τα κλάματα
Κι είν’ οι ψυχές σαν σκοτεινά ξεθωριασμένα γράμματα
Μιας γλώσσας που το νόημα συνέχεια ξεχνάω
Πλάσματα της Πανσέληνου, της Φαντασίας πλάσματα
Μνήμες νεκρές που βγήκατε απόψε απ’ τα μνήματα
Αγάπες που στοιχειώσατε την νύχτα σαν φαντάσματα
Στους τάφους σας τα πένθιμα φυτεύω συναισθήματα
Κι ανθίζουνε στα σκοτεινά, μέσα απ’ τα χαλάσματα
Θλιμμένα νεκρολούλουδα, σονέτα και ποιήματα
When Love and Death Embrace
Peace, Peace, she cannot hear
Lyre or sonnet,
All my life’s buried here,
Heap earth upon it.
Oscar Wilde - Requiescat
Κρατάει την ανάσα της απόψε όλη η πλάση
Τα πάντα είναι σιωπηλά και δεν κουνιέται φύλλο
Κι εγώ μπροστά σου ασάλευτος, βουβός, ξερός σαν ξύλο
Λες κι η ψυχή μου ξέχασε πώς να χαμογελάσει
Εκεί που πήγες μάτια μου, τι λόγια να σου στείλω;
Εκεί που είσαι πώς μπορεί το κλάμα μου να φτάσει;
Φεγγάρι μου που βρίσκεσαι σε μια αιώνια χάση
Χωρίς εσένα πώς μπορώ μονάχος ν’ ανατείλω;
Στον τάφο σου μια ζωγραφιά, ως δώρο, έχω αφήσει
Ο Θάνατος κι ο Έρωτας μαζί αγκαλιασμένοι
Σαν δυο αγγέλους που θρηνούν, τους έχω ζωγραφίσει
Με μία αφιέρωση, στο μνήμα σκαλισμένη:
«Μαζί με σένα πέθανε ολόκληρη η φύση
Κι έμεινε μόνο μια σκιά που πάντα σε προσμένει»
Pala Tute
Su luna de pergamino
Preciosa tocando viene
por un anfibio sendero
de cristales y laureles.
Federico Garcia Lorca – Preciosa y el Aire
Ταξίδι η αγάπη σου κι εμείς το καραβάνι
Όσοι σε αγαπήσανε 'κάναν τον πόνο δρόμο
Μ’ ένα τραγούδι αισθαντικό που λέγανε οι τσιγγάνοι
Ήσουνα πάντα δίπλα μας, ξορκίζοντας τον τρόμο
Το όνομά σου χάραξα σαν τατουάζ στον ώμο
Κι αν έχει η γραφή σβηστεί, ο πόνος πάντα μένει
Σ’ ακολουθώ γνωρίζοντας τον αυστηρό σου νόμο
Αυτός που ξέρει ν’ αγαπά, ξέρει και να πεθαίνει
Έτσι κι εγώ σου τραγουδώ, γλυκιά μου αγαπημένη
Το φως σου και την ομορφιά, αγγελικό μου πλάσμα
Και η κιθάρα μου θρηνεί και κλαίει λυπημένη
Έναν φτωχό που τραγουδά το κύκνειό του άσμα
Ζητώ μονάχα ένα φιλί. Τίποτα παραπάνω
Και όταν έρθει η ώρα μου, για σένα θα πεθάνω
Asturias En Aranjuez
¡Oh dulce muerto de pequeña mano!
¡Oh música y bondad entretejida!
Federico Garcia Lorca – Epitafio a Isaac Albeniz
Θέλω απόψε να σου κάνω μια καντάδα
Όπως αυτές που τραγουδούν στην Ισπανία
Να με ακούσει όλη η Καταλονία
Μέχρι την Κόρδοβα και μέχρι τη Γρανάδα
Να τραγουδήσω τη θλιμμένη σου λιακάδα
Να βάλω όλη μου τη δεξιοτεχνία
Να βάλω λέξεις στην κρυφή σου αρμονία
Που τραγουδούν οι καρδερίνες στην κοιλάδα
Και τα σονέτα μου που έγραψα για σένα
Θα 'ναι θλιμμένα σαν κονσέρτο του Ροδρίγο
Λυπητερά σαν του Αλμπένιθ την κιθάρα
Σαν ταυρομάχος που πεθαίνει στην αρένα.
Αστουριάνα Μούσα λάμψε πριν να φύγω
Ημιτελής σαν αζουλέζου στην Ναβάρα
