Θα δούμε το ποίημα του Θεοχάρη Παπαδόπουλου "Μπρούσκο". Για τη ζωή που συχνά είναι σκληρή και τον μαχόμενο άνθρωπο που σφίγγει τα δόντια και προχωράει...
Μπρούσκο-ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Πάντα στο σχολείο με χτυπούσαν τα παιδιά
γιατί είχα γεννηθεί με τα πόδια μου στραβά.
Έλεγαν πως δεν πονάω κι έχω σίδερο στο πόδι
και γι' αυτή την συμφορά με χτυπούσαν σαν χταπόδι.
Είπα να γίνω κακός κι εγώ να τους χτυπάω
μα δεν έγινα ποτέ κι ακόμα σήμερα πονάω.
Δεν με πονάνε οι κλωτσιές που μου δίνανε παλιά
όμως πονάνε οι πληγές που έχω μέσα στην καρδιά.
Φέρε μου μπρούσκο να γεμίσω το ποτήρι
γιατί η ζωή μου δεν τραβιέται ξεροσφύρι.
Κάθε μέρα αγωνία, η ζωή κυλά με δόσεις
που με χάνεις, που με βρίσκεις σε πορείες και διαδηλώσεις.
Για τον Μάγγο, τον Αλέξη για τον Ζακ και για τον Φύσσα
και για όλες τις γυναίκες που σκοτώσανε με λύσσα.
Μια φορά σε μια πορεία με χτυπήσαν στο κεφάλι
πέντε μπάτσοι δολοφόνοι μα την γλίτωσα και πάλι.
Μου την πέσαν στο μετρό, ήταν πέντε χρυσαυγίτες
δεν φοβήθηκα ποτέ να τα βάλω με αλήτες.
Και συνέχεια παλεύω των χρημάτων τους λακέδες
μέχρι που να καταλήξουν στους σκουπιδοτενεκέδες.
Φέρε μου μπρούσκο να γεμίσω το ποτήρι
γιατί η ζωή μου δεν τραβιέται ξεροσφύρι.
Γράφω στίχους για πληγές, για τα μίση και τα πάθη,
για τα λάθη της ζωής και για τα δικά μου λάθη.
Στίχοι πάνω στο χαρτί, κάποιοι γράφτηκαν με αίμα,
κάποιοι δάκρυσαν πολύ, μου χαράκωσαν το δέρμα.
Ταξιδεύουν μακριά με ένα τρένο κι όπου βγει,
που δεν έφτασε ποτέ κι είναι ο κόσμος μια κραυγή.
Απ' τα Τέμπη ως την Αθήνα και στην Πύλο να πνιγεί
μα δεν πνίγεται στην Γάζα απ' το ποτάμι ως την ακτή.
Και συνέχισα να γράφω ν' απαλύνω την πληγή
δεν θα σταματήσω μέχρι να αλλάξει η ζωή.
Φέρε μου μπρούσκο να γεμίσω το ποτήρι
γιατί η ζωή μου δεν τραβιέται ξεροσφύρι.
