Μια νέα γυναίκα που άρχισε ν' ασχολείται πρόσφατα με την ποίηση , μου έκανε γνωστό το ποίημα που θα σας παρουσιάσω. Αγαπά πολύ να γράφει κι έχει ολοφάνερο ταλέντο ! Για να δούμε τα "Μεσημέρια" της Λίλιαν Δασκάλου!
Μεσημέρια- ΛΙΛΙΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
Η νύχτα είναι για όλους.
Στρώνει τα κόκκινα χαλιά
σε κάθε μουσαφίρη
Δεν τον ρωτά πούθε έρχεται,
Μήδε προς τα πού πάει.
Με μιας τον ρουφάει στην άβυσσό της
και τον μυεί σε αρχέγονες τελετές.
Τον γδύνει από το βάρος της ύπαρξής του,
Του προσφέρει ένα πιάτο λησμονιά.
Σαν πέσει το πρώτο σκοτάδι,
σαν καλυφθεί με μαύρο
κι η τελευταία γωνιά φωτός,
Εκεί είναι που γεννιέται η ελπίδα.
Για εμένα, για εσένα, για τον πόνο
που θέλουμε όλοι να απαλύνουμε.
Όταν το έρεβος αποσύρεται
και στον ήλιο παραδίδει
τα σκήπτρα της ηγεμονίας,
δεν ξημερώνει μονάχα μία καινούρια μέρα.
Μαζί της ξαναγεννάται από την αρχή
ο Πόνος με τον οποίο μαθαίνουμε να ζούμε,
μέχρι η νύχτα να ξανάρθει
και να μας περιθάλψει στην ηδονική της λήθη.
Εξάλλου και ο ίδιος ο Έρωτας
είναι θαμώνας σε βραδινά μπαρ.
Αποφεύγει τις πρωινές μαζώξεις,
είναι πολύ φωτεινές και καθάριες
για να μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν
στο χάος της λαγνείας.
Είναι λίγοι αυτοί που αγαπιούνται στο φως
Είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που προτιμούν τα μεσημέρια..
