Θα γνωρίσουμε ένα πολύ όμορφο έμμετρο ποίημα του φιλόλογου Σταύρου Χρ. Αναστασόπουλου. Οι δύο όψεις της ζωής, η απώλεια κι ο έρωτας βαδίζουν αντάμα στο βιωματικό για τον ίδιο "Ζευγάρωμα". Ας το απολαύσουμε!
Ζευγάρωμα-ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡ.ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Πουλάκια κελαηδούσανε
σαν μού ’γραψες το γράμμα·
την άνοιξη εμηνούσανε
και του Θεού το θαύμα.
Οξύφωνα εκαλούσανε
στο ερωτικό γιορτάσι.
Ευήχως τραγουδούσανε,
λαμπρύνανε την πλάση.
Πανδημικοί, όμως, οι ρυθμοί
που τότε όλοι βιώναν·
παντού ακούγονταν κλαυθμοί,
που τις ψυχές νεκρώναν.
Εχάθηκε ο πατέρας μου
τον δίσεκτο αυτόν χρόνο.
Αισθάνθηκα το πέρας μου
με δήμιο τον πόνο.
Θεέ, με λάβωσες βαθιά·
πού ’ναι η φιλοσοφία
που μελετούσα θαρρετά
νυν που υπάρχει χρεία;
Καθώς απελπιζόμουνα,
εξαίφνης όλ’ αλλάξαν·
την θλίψη που εγευόμουνα
τα λόγια σου πατάξαν.
Στοχαστικό το γράμμα σου,
ήταν διαμάντι σκέψης.
Με λύγισε το δράμα σου
και σού ’πα να γιατρέψεις
την λύπη σου την φοβερή
με μένα ηνίοχό σου.
Να πώς με τέχνη τρυφερή
εμπήκα στο μυαλό σου.
Και τότε εσύ αγγελικά
ενεφανίσθης μπρος μου
κι εμίλησες στα σωθικά
του δυνατού νοός μου.
Η όψη σου με μάγεψε,
καλή μου δεσποινίδα.
Το βλέμμα σου με πλάνεψε,
τ’ αγάλματά σου είδα.
Γιορτή μέσα μου άρχισε,
μού φύτρωσε κλαδάκι
μαγιάτικο και μ’ άνθισε
το εντός αθώο παιδάκι.
Τι θαύμα σαν τοξεύεται
του ανθρώπου η καρδιά!
Ο έρως δεν σ’ εχθρεύεται,
αν δώσεις του κλειδιά.
Θωρείς τ’ αστέρια τ’ ουρανού;
Φιλιά δίνουν, γελούνε.
Ψιθυρισμού μας του απαλού
αντίλαλο ακούνε.
Ευφραίνονται, τα συγκινεί
τ’ ωραίο ζευγάρωμά μας.
Πώς μέχρι εκεί μοσχοβολεί
τση αγάπης τ’ άρωμά μας;
Στην γη σπουργίτια χαίρονται,
τ’ ακούς που τιτιβίζουν;
Απ’ τις ματιές μας έλκονται
και μάς γλυκοζαλίζουν
με λαμπερό τραγούδισμα
που ώς και κακούς λυγάει.
Τι ωραίο καλωσόρισμα!
Σαν δειλινό ενός Μάη.
Δροσιά που ’χει η χημεία μας,
αγνή γαλανομάτα·
κοινή θε να ’ναι η μνεία μας
στην αυριανή την στράτα.
Ως δώρο νυν σού δίνεται
ετούτο εδώ το άσμα.
Σαν ποταμός ξεχύνεται·
απτό μ’ άλλους το χάσμα.
Στου Σολωμού την θάλασσα
βουτώ με την γραφή μου.
Μα εσύ, καλή μου άνασσα,
μού εμπνέεις τον ποιητή μου.
Οι στίχοι περαιώνονται,
δεν δίνω άσμα μεγάλο.
Οι αγάπες δεν κοινώνονται·
γι’ αυτό δεν άδω άλλο.
© Σταύρος Χρ. Αναστασόπουλος, 01–03/01/2025
