Θα δούμε δύο αδημοσίευτα ποιήματα της αγαπημένης λογοτέχνιδας- εκπαιδευτικού Χρύσας Μαστοροδήμου!
Δύο αδημοσίευτα ποιήματα της Χρύσας Μαστοροδήμου
Αφετηρία
Στάχτη βροχής
κατακόκκινο φεγγάρι
του Ηφαίστου πρόσωπο
τα μάτια του
νησιά πυρπολημένα
Στο χρόνο ταξιδεύω.
Στο όνομα μιας τιμής απροσδιόριστης
Άνθρωποι στο σύμπαν διαμελίζονται.
Αντίο Πρωτεσίλαε.
Πού πήγε η αγάπη;
Τούτη η γη είναι πάντα
ένα γιοφύρι της Άρτας που
ανθρωποθυσίες θα ζητά.
Κι ούτε μια αξιοπρεπή ταφή
να θυμίζει το πέρασμά σου
Στο χρόνο ταξιδεύω.
Αντίο Ευρυδίκη
Του κάτω κόσμου τους θεούς νωρίς ενδύθηκες.
Πενηνταεφτά όνειρα θρηνώ
σε μιαρούς καιρούς θυσία.
Πού πήγε η αγάπη;
Κάθε δρόμος και μια αόρατη νεκρική επιγραφή
μόνο οι ποιητές τη βλέπουν
και φόρο τιμής, ένα στίχο, εναποθέτουν.
Δεν είμαστε μόνο το τώρα
Ερμιόνη
Είμαστε το πριν και το μετά.
Θέλουν να είσαι μόνο το δέντρο.
Γίνε το δάσος.
Όχι άλλα μαθήματα αυτοβελτίωσης.
Ένα βήμα ακόμη προς τον εγωισμό
Αν δεν προσπαθήσεις τον κόσμο να αλλάξεις
δε θα αλλάξεις τον εαυτό σου.
Πού πήγε η αγάπη;
Στο χρόνο ταξιδεύω.
Ερυσίχθονας ο καιρός.
Μα το ξημέρωμα ανατέλλει πάλι
Μικρή πρωινή προσευχή ο έρωτάς μας.
Τούτο τον κόσμο που εσύ γεύτηκες
οφείλεις με αγάπη στο αύριο να τον χαρίσεις
Στο χρόνο ταξιδεύω.
Στης Μαδρίτης τους δρόμους
μια κραυγή:
Δε θα περάσουν
Δεν είσαι μόνο μια εικόνα.
Γίνε η ταινία.
Θα συναντηθούμε ξανά
τα μεσάνυχτα, οδός Γλάδστωνος
να πετάξουμε πέτρες στα αστέρια.
Άλλος τρόπος δεν έμεινε
να δηλώσουμε την πίκρα μας.
Στο χρόνο ταξιδεύω.
Κανείς δεν άκουσε την ικεσία σου για ειρήνη, Επαμεινώντα
όλοι τον πόλεμο ποθούσαν
Κι ύστερα πώς να αντέξεις;
Πώς να πορευτείς με στίχους μόνο;
Μα δεν είσαι μόνο μια λέξη. Γίνε το βιβλίο.
Θα συναντηθούμε ξανά λοιπόν
στις σελίδες της ορατής και αόρατης ιστορίας
σε αυτό που δικαιώθηκε
κι ας καταδικασμένο φάνταζε.
Εκεί θα βρεθούμε.
Εκεί όπου ότι είναι αγάπη ξεκινάει.
Χριστούγεννα 2023
Σε άλλες εποχές
Σε μπάλες χρωματιστές
Το πρόσωπό σου έβλεπα
Χαμογελαστό να επιπλέει
Θεοί της φωτιάς και του νερού
θυμωμένοι
Μου γνέφουν πια
Στα άκρα μου
ζώα νεκρά τυλίγονται
άλλη μια φορά συστέλλομαι
Την κοιλάδα των Τεμπών πεταρίζοντας
καθώς δεκάδες βέλη όνειρα πάνω μου μπήγονται
Λησμονώντας πως φέρω του Ικάρου τα φτερά
Άλλη μια φορά
μεταμέλεια Επιζητώ
από παρελθόντες χρόνους
Ερήμην μου μα παρούσα
Μη με γυρεύεις πια
Σε σελοφάν γιορτινά
Μήδε ελπίδες θα σε ντύσω
δεν είναι πια Ο χρόνος με το μέρος μας
Μόνο με λέξεις
πάντα θα σου μιλώ
Με κείνη τη σανίδα ψευδαίσθηση
Από χειμάρρους δυνάστες να σωθώ:
Να γίνουν κάποτε
Οι λέξεις μας – πράξεις
Που θα αναστήσουν τους καιρούς.
