Θα δούμε δυο πολύ όμορφα ποιήματα του Γιώργου Αλεξανδρή που δεν έχουν κυκλοφορήσει σε ποιητική συλλογή. Η "Αρμονία κι ολοκλήρωση" είναι η τελευταία του δημιουργία, ενώ η"Ποίηση" γράφτηκε παλιότερα.
Αρμονία και ολοκλήρωση
Της ψυχής μου το άδειο κατώφλι
είναι γεμάτο από το βλέμμα της απουσίας σου.
Οι θύμησες, ρεμβασμός και θεία λειτουργία,
ρυθμικός χορός και θυσία στης μνήμης το βωμό
και η νοσταλγία κρυφή σπονδή στο χρόνο
να έχουν και πάλι τα όνειρα αρχή και χρώμα.
Της ψυχής σου τ’ ανοιχτό παραθύρι
λιοστάσι είναι και φεγγαράδας γιόμα.
Το βλέμμα σου αγγέλου γλυκοκοίταγμα και χάδι,
ταξίδεμα ηλιού στ’ ουρανού το γαλάζιο
και τ’ αυγινό σου γέλιο αντίδωρο και χάρη
στον ίσκιο του κρυφού καημού και της ελπίδας.
Απλωσιά της αγάπης και χαράς η ζωή,
πολύφερνος δρόμος στην ομορφιά και τη μαγεία.
Οι λογισμοί του νου και της καρδιάς οι χτύποι,
βαθύ προσκύνημα με σεβασμό και γνώση
στο κάλεσμα, στ’ αντάμωμα, στο γιάτρεμα του πάθους,
πιο πέρα απ’ το γραμμένο μας και τις απαντοχές μας.
Του έρωτα τραγούδι το γλυκομιλητό σου,
μακρύ ταξίδι λυτρωμού και η σιωπή σου.
Ανταύγειες του μέλλοντος καταφυγές κι αναπολήσεις,
λαμπρίσματα οι προσμονές κι οι πόθοι αρμονία,
να έρχεσαι απ’ το αύριο παραδοχή και πίστη
και ταίριασμα να φτάνεις και ολοκλήρωση ζωής.
Ποίηση
Του ’λεγε να καταφύγει στην ποίηση,
γιατί μπορούσε ως μύστης να την υπηρετήσει,
στην τέχνη της να υψωθεί,
να λυτρωθεί στη δημιουργία
και να μεταλάβει της ζωής την ομορφιά,
στίχο το στίχο,
κι απ’ τη θεία τούτη μετάληψη
τόσοι πιστοί προσκυνητές και λειτουργοί να πιούνε.
Αρνήθηκε τη σιωπή, φοβήθηκε και τον ύμνο,
γιατί η ποίηση δεν είναι του λόγου σμίλεμα
ούτε έμπνευση του απείθαρχου μυαλού.
Απέχει από την τέχνη και τη σπουδή
και δε συνθέτει πανδαισία
ούτε έκφραση είναι και επικοινωνία.
Είναι οργή και σπαραγμός,
άλγος και ορρωδία,
κατάβαση είναι στα σκοτεινά του θανάτου,
και μοίρασμα και σκόρπισμα της ψυχής.
Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,
ανάστασης πισωγύρισμα,
γεννησημιού το φύτρο,
φως αστραπής που φλογίζει των αδύτων
και φαίνονται στο μεγαλείο τους,
τ’ ανθρώπινα τα πάθη.
Του ́λεγε ν ́ αρμενίζει της ζωής,
με θάλασσα το στοχασμό και άνεμο το λόγο.
Οι λέξεις κόκκινα πανιά,
οι στίχοι του κατάρτια,
μακριά απ ́ αβάσταχτα λιμάνια
κι ανυπόφορες στεριές.
Ανεπιτήδευτα της νύχτας αδελφοποιτοί,
το βιώσανε κι οι δυο
με ταυτισμένη σκέψη.
Δεν είναι η ποίηση διαφυγή
και γλίστρημα στο χρόνο,
ούτε καταφυγή κι αρμένισμα ονείρου.
Οδύνη είναι στ’ αδιέξοδο
και παράδοση στη μοναξιά τ’ απείρου.
Γι αυτό και δεν διαβάζεται,
παρά ομολογείται.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιώργος Αλεξανδρής γεννήθηκε στο Πετρωτό Τρικάλων, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων και σήμερα είναι συνταξιούχος Δάσκαλος. Ασχολείται με την ποίηση και την αρθρογραφία. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά, και διατηρεί το ποιητικό ιστολόγιο Αλεξανδρής23. Οι ποιητικές συλλογές "Ανατολικά της -Ω και Λειτουργικές αντιφωνήσεις" είναι το πρώτο του βιβλίο.
