Σήμερα θα σας παρουσιάσω την ποιήτρια Κατερίνα Αγυιώτη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε κι εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια διαμένει στο Λονδίνο. Ασχολείται με την ποίηση και το μικροδιήγημα. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, προσωποκεντρική, υπαρξιακή. Εκφράζεται συχνά στο α' ενικό ή α΄ πληθυντικό πρόσωπο δίνοντας στα γραπτά της έναν τόνο εξομολογητικό. Ο λόγος της είναι μεστός, βαθύς, καίριος, μ' εμπνευσμένες αλληγορίες κι εντυπωσιακές εικόνες. Το χιούμορ της είναι γλυκόπικρο, όπως κι η ζωή. Η δράση των ηρώων της τοποθετείται σε ρεαλιστικά περιβάλλοντα, κάπου εκεί όμως ενυπάρχει και το όνειρο. Θ' απολαύσουμε δέκα μοναδικά ανέκδοτα ποιήματά της από την επερχόμενη ποιητική της συλλογή!
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Δεν πειράζει, θα ξαναβρεθούμε μετά το θάνατο
σε μια στέπα που τη διέρχονται μπουγαδόσκοινα.
Αιώνια θα απλώνουμε
τα ρούχα της ανθρωπότητας, πλάι-πλάι:
Στολές διάφορες, κοντομάνικα Κάλβιν Κλάιν, παντελόνια μαϊμού Λιβάις, μπλουζάκια εμπριμέ της
λαϊκής, μπούργκες, πλεχτά πουλόβερ, υπνόσακους μωρού, καφτάνια, φορεματάκια από το
Κάμντεν, μπουφάν κινέζικα, 'παπλωματέ'.
Θα απλώνουμε τα ρούχα της ανθρωπότητας αιώνια,
θα έχει εξαφανιστεί ο Θεός, ο Πλανήτης, τα Ζώα, η Οικονομία, η Αλληλεγγύη, η Ηδονή, η
Οικογένεια, η Ατομική Καλλιέργεια, ο Έρωτας, τα Παιδιά
Κι εμείς θα απλώνουμε αυτά τα ρούχα
Στα μπουγαδόσκοινα μιας στέπας απέραντης.
ΞΥΠΝΗΣΑ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ
Ξύπνησα πολύ πριν τα χαράματα, κι εκεί που έφτιαχνα καφέ, άκουσα από το καθιστικό το κινητό μου να χτυπάει, με μια προφανώς άσχημη είδηση, αλλά όχι,
ήταν τα πρωινά πουλιά, που κελαηδούσαν.
ΧΑΡΙΕΝΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ-ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΔΕΣ
Χαριεντιζόμαστε οι σαραντα-πενηντάρηδες
επίδοξοι εραστές
άσχημοι κάτω από τον αμείλικτο ήλιο
με απλήρωτους λογαριασμούς, μισό αντικαταθλιπτικό τη μέρα και μισό πόδι στο διαζύγιο
με τους πατεράδες μας να χέζονται στις πιτζάμες τους
πηγαίνοντας από το σαλόνι στην κουζίνα
και τα παιδιά μας αγνώριστα μέσα σε cubicles
στη διαστημική κοινότητα της Σαϊγκόν.
Ρυτίδες, ρυτίδες κι ανοιχτοί πόροι
Κίτρινο δόντι κόκκινο κραγιόν
Σπουδάσαμε κάτι περιωπής πριν από χρόνια
Έναν έρωτα δώσ' μας ακόμα καριόλα ζωή, μπας και ενεργοποιηθεί το φίλτρο beauty
τώρα που το χρειαζόμαστε.
ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΣΩΣΕΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΣ ΛΕΙΠΕΙ ΤΙΠΟΤΕ
Πώς να σε σώσει μια φωτογραφία που δεν της λείπει τίποτε; Η μνήμη είναι γεμάτη τρύπες, η νοσταλγία το ίδιο. /
"Τον γάζωσε με το αυτόματο". Διάτρητο ροδοπέταλο ήσουν, δε γίνεται να εμφανίζεσαι ολόκληρος./
Κρεμώ οριγκάμι στ' άδειο δωμάτιο. Απ' όλα τα οριγκάμι, το χάρτινο ψάρι θα με θυμάται.
ΕΧΩ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΖΩ Μ’ΑΥΤΗ
London in lockdown, April 2020
Έχω μια μπάλα θαλάσσης στην κρεβατοκάμαρα και παίζω μ' αυτή. Είναι το πιο λυπημένο παιχνίδι
που έχω παίξει.
Στο κέντρο της πόλης θα περπατούν αυτή τη στιγμή ήρωες,
άνθρωποι σε ανάγκη.
στους δρόμους της γειτονιάς ζώα που ξεθάρρεψαν από την απουσία των ανθρώπων.
Φαντάζομαι τη στάση των αστικών έρημη.
Θέλω μια αλεπού να ανεβεί από τη μπροστινή πόρτα του καθημερινού μου λεωφορείου.
Θέλω πουλιά να χτίσουν φωλιές πίσω απ' τα βουβά μου αυτιά, έτσι όπως θα σταθώ ακίνητη
μπρος στο ανοιχτό παράθυρο.
Θέλω ο ελέφαντας ν' ανεβεί στο βάθρο, στην αυλή του τοπικού δημαρχείου
και να ανακοινώσει μια μοναδική, αιώνια αλήθεια.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΘΙΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
Είναι τόσο βαθιά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, που δεν ενοχλούν ο ένας τον άλλον με τον έρωτά τους.
ΔΥΟ ΑΦΟΡΗΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΙ
Δύο αφόρητα συνηθισμένοι είχαν τον πιο μοναδικό έρωτα.
ΧΑΡΑΜΑΤΑ. ΞΥΠΝΑΩ ΑΝΗΣΥΧΗ
Χαράματα. Ξυπνάω ανήσυχη. Καθώς σέρνω τον εαυτό μου προς το μπάνιο
ριπές μνήμης από το πρόσφατο όνειρο.
Το σώμα μου αποκτά, παίρνοντας σταδιακά την υπόστασή του, την επίγνωση ότι ένας παλιός εαυτός
είναι εγκατεστημένος: Η στοματική κοιλότητα, οι πνεύμονες, τα υπόλοιπα όργανα, οι μύες του προσώπου,
των μηρών, ανήκουν σε παλιότερη εποχή της ατομικής μου ύπαρξης.
Μένω ακίνητη για να θυμηθώ ακριβώς πότε είμαι.
Έχει φύγει. Έχει φύγει. Σαν πουλί που παγιδεύτηκε για μια στιγμή μέσα στο σπίτι,
έχει πετάξει έξω απ' το παράθυρο.
ΤΙ ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕΙΣ ΕΜΕΝΑ
Τι να με πληγώσεις εμένα. Εμένα
μ' έχουν φιλήσει δέντρα ανθισμένα.
Και μου 'κανε αστεία, για να γελάσω
ο τριπλά καταδικασμένος σε θάνατο.
Δούλεψα σε φτωχούς εργοδότες.
Μου στείλαν γράμματα με εσώκλειστα ξερά φύλλα.
Έχω κρατημένα ημερολόγια, αποδείξεις από κυλικεία επαρχιακών ΚΤΕΛ
και δεκάδες μηνιαίες κάρτες αστικών λεωφορείων.
Ένα μικρό παιδί με συγχώρεσε.
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Τίποτε δε θα κάνουμε. Η ζωή είναι κυρίως να ξεκουράζεσαι μετά τη δουλειά, χαζεύοντας στο ίντερνετ ή την τηλεόραση.
Μια φορά στο τόσο συμβαίνει κάτι που ενθουσιάζει την ύπαρξη και ταυτόχρονα τη βυθίζει στο πένθος.
Μη θορυβηθείς. Πριν κοιμηθείς,
να σκέφτεσαι χώρες όπως η Ισλανδία, κρύες, με τα μαύρα νερά να λαμπυρίζουν.
Πριν κοιμηθείς να σκέφτεσαι βουνά
που περνούν όλη τη νύχτα
μες στο σκοτάδι.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Κατερίνα Αγυιώτη γεννήθηκε στο Βόλο, το 1976. Σπούδασε κι εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη. Οι ποιητικές της συλλογές Φρουρός (2016) και Ο Ταμίας του Θεού (2019) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Φαρφουλάς. Το ενδιαφέρον της εστιάζεται, τελευταία, στα μικροδιηγήματα. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.
