Θα δούμε ένα συνταρακτικό αδημοσίευτο ποίημα του Σάββα Χαρ.Σεϊμανίδη. " Άσμα επικό και πένθιμο για δυο ανώνυμους μάρτυρες του εμφυλίου σπαραγμού του 1946-49"!
Άσμα επικό και πένθιμο για δυο ανώνυμους μάρτυρες του εμφυλίου σπαραγμού του 1946-49 – ΣΑΒΒΑΣ ΧΑΡ.ΣΕΪΜΑΝΙΔΗΣ
Έγειρες πάνω στο παλιό τραπέζι
Που μοσχοβολούσε
Προδομένα ιδανικά
Κι ελπίδες σαν ζώνη
Από λιωμένο δέρμα –
Πόσες φορές κι αν δεν σήκωσες
Του Σίσσυφου το λιθάρι,
Ώς την κορυφή του βράχου
Τα νύχια σου κάνοντας
Άγκιστρα αναρρίχησης –
Ελάτε παιδιά, ψυχωμένα!
Με μια καρδιά !
Κι ανέβαζες εκείνο το ρημάδι,
Το πολυβόλο τύπου Μαξίμ,
Έλεγε η λεζάντα της
Ξεφτισμένης πια φωτογραφίας.
Όλα τα 'χες δώσει στον αγώνα,
Που εσύ είχες ζυγίσει δίκαιο.
Κι όμως, τώρα που είχες αρπάξει
Εκείνο το ρημάδι το πολυβόλο,
Τύπου Μαξίμ, από του χειριστή του
Τα λεπτοκαμωμένα – σαν μοδίστρας – χέρια-
Τι να σου κάνει το παιδί, βιβλία
Ήταν μαθημένο να κρατάει,
Όχι όπλα ! -
Για πρώτη φορά, από τη μέρα
που είχες ξαναπιάσει τ’ άρματα,
έστηνες τον εαυτό σου στο εδώλιο
της ιστορίας,
όχι αυτής που διαλαλούσαν
του κόμματος τα φλύαρα χωνιά,
αλλά εκείνης που εσύ είχες ξαναγράψει,
ναι, εσύ ο απλός μάστορας,
με τα ίδια σου τα χέρια,
τα χέρια που σφυρηλατούσαν
τ’αλουμίνιο από τη μία, και το νόημα
των γεγονότων, απ’ την άλλη.
Και να που τώρα πια ,
Ύστερα από τρία χρόνια αδελφοκτόνου
Φονικού, από τον ένα βράχο του Σίσσυφου
Στον άλλον – πού θά έφταναν άραγε τα κορμιά που είχαν
Θυσιάσει οι δυο Ελλάδες , στον δικό της παραλήρημα,
Η κάθε μιά; -
Να που τώρα πια, το μέχρι πριν λίγο πεντακάθαρο,
νόημα του αγώνα χανόταν σε πηχτή ομίχλη !
Και, γιατί ένιωθες τώρα τις σφαίρες του πολυβόλου
Μία-μία,
Το δικό σου πρώτα να διασχίζουν το κορμί
Κι ας θέριζαν τελικά τους κυβερνητικούς
Που πάλευαν να σε κατεβάσουν
Από τον κάλπικο ιδεολογικό σου θρόνο;
Ώσπου αντίκρυσες εκείνο το γίγαντα
Από την Δημητσάνα, να ορθώνεται
Απέναντί σου και την αμείλικτη
Να ζυγίζει την χειροβομβίδα,
Προτού την ρίξει κατά πάνω σου!
Και να 'σαστε τώρα και οι δυο σας,
Στης ιστορίας μας το παράφρονο σφαγείο,
Από ένα λιθάρι του Σίσσυφου στο χέρι του
Ο καθένας, να γκρεμίζει στο πατροπαράδοτο,
Το για αδελφικό αίμα διψασμένο πεπρωμένο,
Την καρδιά του αδελφού του.
Μέσα στην ίδια τελετουργική σιγή,
Με τις ίδιες, μαρτυρικά αργές κινήσεις,
Σαν να μην κρατούσαν πια
ανθρώπινα χέρια τα φονικά τα όπλα
αλλά τα ίδια εκείνα χέρια
της αδυσώπητης μοίρας
που σφράγιζαν τα κορμιά
του Πολυνίκη και του Ετεοκλή,
είκοσι-πέντε αιώνες πρωτύτερα,
στην ίδια μαρτυρική γη.
