Θα γνωρίσουμε ένα χιουμοριστικό ποίημα του Ιωάννη Βηλαρά. Λέγεται "Γιατρική παρηγοριά"!
Γιατρική παρηγοριά - ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ
Βογγομαχούσεν αστενής
κατάκοιτος στην κλίνη,
του Χάρου, παίρει,δίνει.
Και λυπημένη και πικρή
η μαύρη σύζυγό του
θρηνούσε στο πλευρό του.
Σε τούτο μπαίνει κι ο γιατρός
και το σφυγμό του πιάνει,
τον ερωτάει τι κάνει.
-Ωχ! τι να κάμω, δεν μπορώ,
χειρότερα όσο πάνω,
φοβούμαι θα πεθάνω.
-Μη δα τον θάνατον ευτύς
στοχάζεσαι, δειλιάζεις,
και του πατρός σου ομοιάζεις.
Ο μακαρίτης σαν κ' εσύ
μου ήλεγε, θυμούμαι:
"Γιατρέ, δεν τον πατούμε
το Χάρο τούτην τη φορά!".
Μόν' κείνος ήταν γέρος
και του θανάτου μέρος.
-Δεν έχω δύναμη, γιατρέ,
μηδέ για να μιλήσω,
και δε θαρρώ να γλύσω.
-Τον ίδιον είχε, και σωστά,
ο μακαρίτης θειος σου,
το φόβο το δικό σου.
Μόν' εσύ, φίλε μου, αγκαλιά
από πολλής στο στρώμα,
χαμοβαστιέσαι ακόμα.
-Καλό δε βλέπω, κυρ-γιατρέ,
δεν τρώγω, δεν κοιμούμαι,
πώς λες να μη φοβούμαι;
-Σου 'ρθαν στο νου, καθώς θωρώ,
τα λόγια του αδελφού σου,
του μεγαλύτερού σου.
Ο μακαρίτης φαγητό
και ύπνον εποθούσε,
και με συχνορωτούσε.
Μόν' εσύ,φίλε μου, προχτές
ζουμί, θαρρώ, καμπόσο
να ρούφησες ως τόσο...
Αυτά ν' ακούσει η ορφανή
γυναίκα του, αρχινάει
να κλαίει, να θρηνάει.
-Ωχ! λέγει ο άντρας . αμ,γιατί
του κάκου να λυπιέσαι,
και δεν παρηγοριέσαι;
Καν το γιατρό δεν αγροικάς,
που λέει να παντέχω
και κίντυνο δεν έχω;
-Αμ, με τι θάρρος και καρδιά!
η άτυχη φωνάζει,
βαριά αναστενάζει.
αφού ακέρια φαμιλιά
την έχει μακαρίσει,
σ' εσένα θα ευτυχήσει;
Πηγή: Ανθολογία νεοελληνικής σατιρικής ποίησης, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1981
