Θα δούμε ένα πολύ ρομαντικό ποίημα για έναν έρωτα που ξεκίνησε στο σχολείο... "Ύμνος έρωτα μακρινού" του Νίκου Παππά!
Ύμνος έρωτα μακρινού-ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ
Αγέρωχο περπάτημα. Σιγανό
χωρίς μια επιμέλεια να το οδηγάει,
σιγανό, όσο να μη ξυπνούν τ' αγάλματα...
Πέρασμα ελαφρό.
Σπάνια καταλαβαίνω
αν πέρασες, αν έφτασες,
αν είσαι η ίδια που ρωτούσες
ποιο μήνα έχω γεννηθεί.
Αμέριμνα γέλια, δε σ' εγκατέλειψε
του σχολικού θρανίου η μαγεία,
η νοσταλγία είναι παράπονο
οι πεταλούδες ελαφρές,
ίδιοι οι στεναγμοί σου,
δεν ξέρω που θα συναντήσω την απελπισία μας!
Αρώματα βαριά σηκώνουν οι περίπατοί σου,
λυγίζεσαι ελαφρά, ξαναλυγίζεσαι
ακόμα, ακόμα, όπως περπατούσες
στην ξεχασμένη αυλή των δώδεκα αγοριών,
όλα που βλέπεις είναι ρόδινα.
Μην περπατάς, στην άκρια της ανάμνησης
ένας μονάρχης βάρβαρος μας κεραυνώνει,
όσο ελαφρά κι αν περπατάς
είναι τα βήματά σου σιδερένια
και πέφτουν πάνω στα πυκνά μου όνειρα...
Πηγή: Ποιητική ανθολογία, Εκδοτικός οίκος Μάλλιαρη,1975
