Θα δούμε ένα ερωτικό ποίημα που δημοσιεύτηκε τη χρονιά του 1891. Είναι τα "Λόγια χαμένα" του Διονυσίου Μάργαρη!
Λόγια χαμένα-ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ
Λιγνή φεγγαροπρόσωπη της γειτονιάς καμάρι,
Ζαφείρια είναι τα μάτια σου, ατίμητο ζευγάρι.
Είναι τα δυο σου μάγουλα τριαντάφυλλο τ’ απρίλη
Κ’ είναι κοράλλι διαλεκτό τα κόκκινά σου χείλη·
Τα ξέπλεκά σου τα μαλλιά ποτάμι χρυσωμένο
Που το'χουν, φως μου, οι ζέφυροι στις πλάτες σου χυμένο
Τα δόντια σου τα ολόπυκνα κλωνιά μαργαριτάρι,
Τα δυο σου γαϊτανόφρυδα του χρυσαφιού λυγάρι,
Στους δρόμους μέσα σαν περνάς ’ψηλό μου κυπαρίσσι
Έχεις μια χάρη που μπορεί νεκρούς να περιορίσει
Κι όπου κι αν πας κι’ όπου σταθείς χύνεις μαγεία μεγάλη,
Έχεις μια χάρη αλλιώτικη που δεν την έχει άλλη.
Σ’ είδα, ναι, σ’ είδα να περνάς πολλές φορές σιμά μου,
Χωρίς να θέλω απόκρυφα γοργοκτυπά η καρδιά μου
Σ’ είδα και μες στην εκκλησιά χρυσό μου περιστέρι
Κι είπα χαρά στο σπήτι εκειό πώχει παρόμοια αστέρι!
Ούτε δικιά, ούτε γνώριμη ούτ’ άλλο τι σε έχω,
Μα όθε μου πουν πως είσαι συ χωρίς να ξέρω, τρέχω.
Δημοσιεύθηκε στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891 του Κωνσταντίνου Σκόκου
